Poes

Mijn vorige huisarts gaf mij het advies geen katten meer te nemen, ik heb een beetje last van astma en het was misschien beter voor mijn astma. Nu heb ik zelf het idee dat het niet zo veel verschil maakt, maar het advies van de huisarts leg je niet zo maar naast je neer. Eigenlijk zou ik na de dood van mijn beide katten geen nieuwe katten nemen, het leek mij ook wel gemakkelijk. Geen geregel meer met kattenoppas bij afwezigheid, geen kosten voor voeding, kattenbak en gezondheidszorg.

Maar dat liep anders.

Dochter had een kat en dochter kwam 2,5 jaar geleden weer bij mij wonen en poes kwam mee en bleef. Het was een flatkat, maar ze ontwikkelde zich tot een echte buitenkat die genoot van buiten zijn, daarnaast had poes een foutje. Zo nu en dan gebruikt ze namelijk de bank als kattenbak. Dan doet ze een plas(je) op de bank! Niet elke dag en vaak zelfs niet elke week, maar toch!
We hebben van alles geprobeerd en ik geloof niet in een lichamelijk probleem, het is volgens mij een gedragsprobleem. Ze plast ook vooral als ze naar haar smaak te lang alleen thuis is. Als ik om 8 uur 's ochtends vertrek en ik kom om 11 uur 's avonds weer binnen, dan gaat er vaak iets mis.
Wat ik doe: ik spreid een dikke laag kranten uit over mijn 2 banken en mocht ze daar op plassen, dan ververs ik de natte kranten. Ik betrap haar nooit plassende op de bank, als ze plast, doet ze dat altijd in mijn afwezigheid. Ik kan haar dus ook niet leren dat het niet mag.

Afgelopen winter

Behalve haar foutje is poes een voorbeeldige kat. Ze speelt nooit met haar nagels uit en heeft mij nog nooit gekrabt. Dat is heel goed, want ik ben behoorlijk allergisch voor kattenkrabben. Dat worden hinderlijk jeukende bulten.
Doordat poes een foutje heeft en een buitenkat geworden is, is poes hier blijven wonen en heeft dochter haar in juli vorig jaar niet mee genomen naar haar nieuwe flat.
Ondanks haar foutje beleef ik heel veel plezier aan haar, ze is een enorme knuffelaar, maar dan altijd op haar initiatief. Als ik haar oppak en wil knuffelen, wil ze niets van mij weten, maar als ze mag kiezen, dan zit ze het liefst op mijn schoot of op mijn linkerarm als ik dit blogje aan het typen ben. En als ik haar eten geef of tegen haar praat, dan spint ze keihard.
Ze zeurt niet om eten, maar gaat naar mij zitten kijken als haar brokjes bijna op zijn, vlak voor de keuken waar haar brokjes-bakje staat. Alsof ze wil zeggen: weet je eigenlijk wel dat mijn bakje bijna leeg is? Als ik er nieuwe brokjes in doe, dan neemt ze een klein hapje en dan is het klaar, dan heeft ze weer voorraad en is ze weer helemaal tevreden.