Ouderdom komt met gebreken en ook het geheugen wordt minder. Al jaren geleden, ik denk wel 18 jaar geleden, vertelde ik aan mijn leidinggevende dat mijn geheugen naar mijn idee soms wel te wensen overliet. Dat had ik nooit moeten zeggen, want dat beïnvloedde mijn loopbaan. Er werd ergens in mijn dossier genoteerd dat mijn geheugen slecht was, en kom daar dan maar weer eens van af. Geen promotie en saaie klussen waren het gevolg. Ik heb verschillende gesprekken met de bedrijfsarts nodig gehad om weer van dat stempeltje af te komen. Dat minder sterke geheugen was zo slecht nog niet, bleek uit tests.
Het haperende geheugen had meer te maken met de stress door een chronisch psychiatrisch zieke ex-partner, die regelmatig psychotisch werd, een zieke moeder die zorg nodig had en ik die als alleenstaande werkende ouder met pubers in huis alles probeerde in goede banen te leiden. Ik had gewoon wat veel ballen in de lucht.
Ik kan mijn lezers echt aanraden om in functioneringsgesprekken te zwijgen over je geheugen, want dat wordt tegen je gebruikt.
Mijn geheugen nu is best wel goed, alleen heb ik wat moeite met namen. Namen van mensen, plaatsnamen. Niet de mensen of steden of dorpen in mijn nabijheid, maar namen van oud collega's, namen van plaatsen waar ik ooit was. Soms bedenk ik dat uren later, alsof er ineens een laatje in mijn geheugen open gaat.
En soms zijn er ook bewijzen voor een best wel sterk geheugen.
Ik zou in deze week een deel van de middag en de hele avond op de kleinkinderen passen. Ik had het keurig genoteerd dacht ik, maar toen ik in mijn agenda keek, dacht ik klopt dit wel? Ik had genoteerd donderdag 13 maart en ik meende onthouden te hebben dat ik op woensdag op zou passen.
Is het woensdag of donderdag? Daarom stuurde ik mijn dochter een appje. Klopt het wat ik onthouden heb, of is het toch donderdag, zoals ik het in mijn agenda gezet had?
Ik had het goed onthouden en het was goed dat ik checkte, want anders had ik vanmiddag een telefoontje gekregen: waar blijf je nou?
woensdag 12 maart 2025
Huh? Klopt dat wel?
AUTEUR: Aaf, alias Zuinigaan. Ooit opgeleid als bibliothecaris (1974) en maatschappelijk werker (1984). Van 1999 – 2019 werkzaam in het HBO en sindsdien met pensioen. Vanaf de aankoop van mijn huis in 2007 blogger met als centraal thema zuinig leven en besparen. Sinds 2016 oma van inmiddels 4 leuke kleinkinderen.
zuinigaan@gmail.com
12 opmerkingen:
Reageren is leuk, graag zelfs, maar kwetsende reacties naar mij of anderen, reclame en ook reacties met naar mijn mening onjuiste informatie (bijvoorbeeld complottheorieën of fascistische opmerkingen) worden niet geplaatst.
Over verwijderde of niet geplaatste reacties ga ik niet in discussie.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Grappig die vergelijking die je maakte. Ik zeg ook wel eens: die naam ligt in een ander laatje.
BeantwoordenVerwijderenBijna al mijn collegas zijn zestigers en dit gebeurt om de haverklap.
Maar we hebben nog een goed tijdsbesef en de deadlines worden gehaald ;-)
Goede, maar wel trieste tip.
BeantwoordenVerwijderenEr wordt altijd gesproken over 'open zijn' en je 'kwetsbaar opstellen', maar in een werk context geeft dat alleen maar ellende. Niet iedereen is je vriend.
Ook in andere gevallen. Ik heb ooit tijdens een doktersbezoek laten vallen dat ik me wat depressief voelde. Ik moest huilen omdat mijn vader net was overleden. Elke keer als ik nu een intake gesprek heb met een nieuwe arts oid voor iets (puur lichamelijke klachten!) krijg ik de vraag of ik nog steeds depressief ben en of ik daar geen medicatie voor neem. Een achteloze opmerking van 15 jaar geleden achtervolgt me nog steeds. Ik heb ook het gevoel dat mijn lichamelijke klachten daardoor minder serieus genomen worden. Het klassieke 'het zit tussen uw oren mevrouwtje' gevoel.
Het is jammer, want daardoor moet je jezelf soms wel harder opstellen dan je eigenlijk bent.
Dan zou ik die desbetreffende arts haarfijn duidelijk maken dat dat gestoeld is op iets van 15jr gelden nadat uw vader is overleden.
VerwijderenDat het niet meer relevant is en dat u wilt dat dat verwijderd wordt aangezien dar elke naar gerefereerd wordt...
Gepensioneerd zijn is een zegen. Die concurrentie, achter de ellebogen van conculega’s . Kleding, liefst iedere dag wat anders aan.
BeantwoordenVerwijderen(Te) eerlijk zijn werkt inderdaad soms tegen je. Zelf heb ik autisme, wat overigens regelmatig tot verbaasde reacties leidde "want dat is absoluut niet aan jou te zien". Maar dan krijg je wel weer van die zure reacties als; ach, jij neemt toch altijd alles veel te letterlijk/waarom zie jij alles zo zwart-wit - en dan vooral in situaties waarin de ander niet met degelijke argumenten kan komen, maar puur uit halsstarrigheid niet "de autist" gelijk wil geven.
BeantwoordenVerwijderenHet grappige is dat ik dit alleen hoor van degenen die wél van mijn diagnose op de hoogte zijn, maar niet van degenen die dat niet zijn.
Werk en prive is iets wat ik zeer gescheiden hou. Collega's zijn niet mijn vrienden hoe goed ik er ook mee klik.
BeantwoordenVerwijderenJe komt een keer in een situatie wat je op werk niet wilt delen en dan is de kans groot dat bevriende collega's het wel weten. En dan kunnen zaken tegen je gebruikt geworden.
Een agenda en lijstjes zijn wel fijn en maak ik al heel lang. Maar gelukkig klopt het nog steeds wel wat ik hebt onthouden. Alleen cijfers worden lastiger, mijn eigen telefoonnummer weet ik maar van de anderen blijven ze niet meer hangen. Terwijl ik er vroeger tientallen uit het hoofd wist.
BeantwoordenVerwijderenKlopt, niet alle "kwalen" delen met je leidinggevende (en ook niet met alle collega's) want zo lang het je werk niet beïnvloedt is het niet relevant. Pas als je denkt dat je misschien aangepast werk moet gaan doen is het tijd om het te bespreken. Tot die tijd geen labels plakken, nergens voor nodig.
BeantwoordenVerwijderenPrecies. Ik heb mijn lesje jaren geleden ook wel geleerd. Ik deel meer niet dan wel.
VerwijderenIk krijg tegenwoordig wel last van een slecht richtingsgevoel. Die was bij mij al niet optimaal. Ik verdwaal nu heel snel Geartsje
BeantwoordenVerwijderenLeidinggevenden kunnen soms nogal vreemd omgaan met iets wat je ze vertelt.
BeantwoordenVerwijderenLange tijd heb ik op bouwplaatsen gewerkt als kwaliteitscontroleur en op enig moment kreeg ik een heftig meningsverschil met de hoogste vertegenwoordiger van de opdrachtgever over de kwaliteit van een onderdeel. Dezelfde opdrachtgever die mij ook ingehuurd had, maar dat terzijde. Het draaide bijna uit op ruzie. Ik lichtte mijn leidinggevende in over dat meningsverschil. Gewoon voor het geval hij erover gebeld zou worden, wat achteraf niet gebeurde. Maar wat schetst mijn verbazing; aan het eind van het jaar werd een beoordelingsformulier ingevuld en wat zie ik op mijn formulier staan bij het punt omgaan met anderen "Maakt ruzie met de opdrachtgever" en van mij werd verwacht dat ik het formulier voor akkoord zou paraferen.
Lang verhaal kort; het kwam uiteindelijk terecht bij ons divisiehoofd en er ontspon zich een korte dialoog tussen mijn chef en zijn chef: "Heeft de man bij jou zijn beklag gedaan? "Nee". "Waarom moet je me hierover dan lastig vallen. Schrap het" en nog geen 10 minuten nadat we binnengekomen waren bij hem, stonden we weer buiten en de gewraakte opmerking verdween van het formulier.
Om Obelix aan te halen "Rare jongens die leidinggevenden""
De laatste tijd hoor ik vaak van vriendinnen dat ze zo slecht zijn geworden in he tonthouden van namen. Nu heb ik dat zelf ook. Zou het aan de leeftijd liggen? we zijn allemaal 60 plussers.
BeantwoordenVerwijderen