Op oudejaarsdag was mijn tweejarige kleindochter behoorlijk ziek, maar de ouders hadden dringende bezigheden elders. Ze konden even niet op haar passen, dus werd ze bij mij gebracht. Ik heb geprobeerd haar wat eten en drinken te geven. Dat lukte niet, ze wilde helemaal niets, eigenlijk alleen op de grond liggen en huilen. Ze lag een tijd in bed, daar was ze stil, hoorde ik via de babyfoon. Alleen zo nu en dan even kort huilen. Na verloop van tijd bleef ze huilen. Dus uit bed gehaald.
En toen was ze helemaal verontrustend ziek. Ze wilde niets, niet op de bank liggen, niet bij mij op schoot zitten, niets eten en niets drinken. De dierbare knuffel, de knuffeldoek en onafscheidelijke speen werden in een hoek gesmeten, zo van: heb ik helemaal niets aan, ze helpen niet om mij beter te voelen. Het kindje dat normaal veel praat en energie heeft voor wel 3 peuters, wilde alleen maar liggen, op de grond en zachtjes huilen met haar mond wijd open. Anders ligt ze nooit bij mij op de grond, dan is ze lekker aan het spelen. Wat is het dan vervelend dat een kind nog niet kan zeggen waar het last van heeft!
Ze voelde niet koortsig aan, en als ik haar op schoot wilde nemen, dan worstelde ze om los te komen. Toen kon ze wel wat zeggen: Nee!! Nee!! En ze had ook wel de kracht om los te komen, maar op schoot zitten en getroost worden was niet wat ze wilde.
Ik vertrouwde de situatie niet. Ik had geen auto (die hadden de ouders van mijn kleindochter geleend) en ook geen fiets met zitje.
Wat nu? Ik heb mijn andere dochter gebeld en gevraagd te komen, met auto met het kinderstoeltje van mijn eveneens tweejarige kleinzoon. Gelukkig woont ze dicht bij. Dan kon zij ook kijken en beoordelen hoe ernstig de situatie was. Ook mijn andere dochter vond dat haar nichtje een schaduw van zichzelf was en wilde zo niet beginnen aan de oudejaarsavond. We gingen bellen en de huisarts bleek vlak voor sluitingstijd van de praktijk nog wel tijd te hebben om ons te ontvangen en de peuter te onderzoeken.
Deze huisarts constateerde eigenlijk geen verontrustende zaken. Longen en buik hoorden goed, oren zagen er goed uit. Wel constateerde ze een lichte irritatie van de ogen en een vrij heftige hoeveelheid aften in het mondje. Waarschijnlijk had ze vooral last van die aften. We kregen een recept mee voor een gel om op de aften te smeren en het advies vooral hulp te zoeken als het slechter met haar ging.
We waren heel opgelucht dat het niet ernstig leek. Kleindochter reageerde nog steeds gekweld en lusteloos, maar dat zou dan wel weer opknappen.
Gistermiddag was ze weer bij mij. Zeker nog niet helemaal beter, soms wilde ze weer alleen maar op de grond liggen, maar ze heeft ook gelachen en gespeeld, in de woonkamer op en neer gerend en wat gegeten en gedronken.
Daar ben ik al heel blij mee!
Ben ik nu helemaal gerustgesteld?
Nee eigenlijk niet, dat ben ik pas als ze weer helemaal haar oude zelf is en weer dingen bedenkt als een papamanadrijn = een grote mandarijn = een sinaasappel.
