Opruimen: 1 uur in de afgelopen week.

Mijn huis is ruim, waardoor ik jarenlang nauwelijks noodzaak voelde om op te ruimen. Ja ik ruimde wel eens op, maar er bleef ook nogal wat liggen.
Nu heb ik het voornemen om op vrijdag een uur op te ruimen. Ik schreef er al eerder over, lees hier hoe ik begon. Declutteren noemen ze dat opruimen in hedendaags Nederlands. Afgelopen vrijdag zou de 2e keer zijn, maar er kwam meteen al een kink in de kabel. Ik kreeg een dringend oppasverzoek. Dat gaat voor en ik dacht: dan verschuif ik mijn opruim-uur naar de avond.
Ik ben flexibel, waarom niet op avond of zaterdag of zondag?
Het plan was om mijn papieren administratie aan te pakken. Ik archiveer al jaren alles digitaal, dus die administratie is grotendeels overbodig, oud en niet meer  nodig.
Toen ik vrijdagavond om kwart voor negen 's avonds thuis kwam, na een fietstocht door de koude mist arriverend in een koud huis, had ik er allesbehalve zin in.
Een kastplank van 80 cm breed vol met ordners. Sommige ordners had ik in jaren niet ingezien en dat was in sommige gevallen niet voor niets.
Ik vond bijvoorbeeld een akte van erkenning* voor ons ongeboren kind of mogelijke meerling, uit mei 1985. Met de handtekeningen van mijn partner, van mij en van een ambtenaar van de gemeente Groningen. Op 30 mei werd ons dochtertje dood geboren en daardoor was de akte niet meer van toepassing. Dat papiertje heb ik destijds in de ordner gedaan en nooit meer naar gekeken en nooit meer aan gedacht. Te pijnlijk waarschijnlijk. Bij de volgende zwangerschap, het jaar daarna, hebben we niet meer zo'n papiertje gehaald. En kreeg mijn oudste dochter de eerste dagen na haar geboorte op vrijdag, mijn achternaam en pas later de naam van haar vader, toen ik in het ziekenhuis de akte van erkenning getekend had. Ik was er sindsdien van overtuigd dat het een slordigheidje van ons was om het niet van tevoren te regelen, maar ik denk nu dat we eerst maar eens afwachtten of er inderdaad een levend kind geboren zou worden. Dat was niet vanzelfsprekend na een miskraam en daarna een doodgeboren kindje.
In diezelfde map vond ik een aanmaning voor de rekening van de crematie 1985 van dit doodgeboren kindje. Daar heb ik ook geen enkele herinnering aan! Uiteraard wel aan het feit dat ze gecremeerd werd, maar dat we die rekening te laat betaalden, absoluut geen herinnering!
Naar beide papieren heb ik na juni 1985 nooit weer gekeken, tenminste ik herinner me er helemaal niets van. Op het tabblad staat kindje 1985. Dus het onderwerp van dat stukje in mijn archief was meteen duidelijk en emotioneel beladen. Nu, na bijna 50 jaar, gaat het weg.
Er komt in de kast ruimte voor andere dingen, zoals puzzels en spelletjes voor de kleinkinderen.
Het is goed zo.

*Ter verduidelijking: we waren niet getrouwd en hadden ook geen geregistreerd partnerschap of samenlevingscontract. We woonden alleen samen. In dat geval kun je een kind door de vader laten erkennen, zodat het een wettig kind wordt van beide ouders. Daar was dan nog wel een uitspraak van de kantonrechter voor nodig. Ik wilde destijds wel trouwen, maar hij wilde dat niet, vond het nergens voor nodig. Aan het einde van onze relatie van 20 jaar wilde hij wel trouwen, maar zag ik dat door zijn vergevorderde psychiatrische ziekte niet zo zitten.