De vader van mijn dochters is overleden na een periode van lichamelijke aftakeling. Recent was ik op bezoek bij een eerdere levenspartner en ook hij gaat hard achteruit. Hij heeft allerlei kwalen waardoor het einde in zicht komt. Het valt te verwachten bij iemand die dit jaar 85 jaar wordt, maar toch vind ik het niet makkelijk, dat einde van het leven.
Het is soms ook zo ontluisterend die laatste periode. Met heel veel kwalen en (bijna) niets meer kunnend, wachten op je levenseinde.
Mijn dochters verzuchten de laatste tijd vaak: waarom gaat toch iedereen dood? Hun grootouders zijn nu allemaal overleden en ook hun vader en een zus van hun vader en de beide laatstgenoemden waren betrekkelijk jong, respectievelijk 64 en 58 jaar.
Ik heb geen moeite met de eindigheid van het leven, maar wel met wat ik toch vaak om me heen zie, namelijk dat mensen steeds meer mankementen vertonen en bijna niets meer kunnen.
Meningen en eisen over een leefwaardig bestaan veranderen trouwens nogal in de loop van een mensenleven. Mijn oom en tante wilden uit het leven stappen zodra ze minder werden, dat verkondigden ze altijd. Deze actieve en sportieve mensen konden zich niets voorstellen bij oud en gebrekkig zijn en wilden kiezen voor een snelle euthanasie bij de eerste tekenen van verval, maar bij nader inzien deden ze dat toch niet en werden ze met allerlei beperkingen en gebreken toch nog heel oud en was er geen sprake van een zelfgekozen levenseinde, maar een natuurlijke dood.
Ik zag ook bij mijn moeder dat ze ondanks rolstoel, verslechterd zicht en verslechterd gehoor en krachtsverlies, ze nog steeds plezier had in het leven.
Hoe is het voor mij? Ik ben de laatste tijd beter dan ik in jaren geweest ben. Ik loop, zwem en fiets zonder pijn en voel me fit. Zo wil ik nog wel 20 jaar of meer verder en waarschijnlijk ook wel met gebreken. Hoewel mijn verwachtingen over de zorg voor ouderen somber zijn. Ik vind het nog steeds een vreemde zaak dat vrijwel alle verzorgingshuizen gesloten zijn. Het was zo'n mooie tussenstap tussen zelfstandig wonen en een verpleeghuis.
Mijn grootmoeders gingen tamelijk fit, rond hun 70e, naar een bejaardenhuis en woonden daar vervolgens nog ruim 15 jaar. Dat zou nu niet meer kunnen, maar een tussenvorm voor mensen die te goed zijn voor een verpleeghuis, maar te slecht voor thuis lijkt me heel wenselijk!
Ik denk dat er toch maar weer bejaardenhuizen/verzorgingshuizen nieuwe stijl moeten komen.
Hoe zie jij je toekomst als 80 of 90+?
maandag 27 juni 2022
Ouderdom komt met gebreken
AUTEUR: Aaf, alias Zuinigaan. Ooit opgeleid als bibliothecaris (1974) en maatschappelijk werker (1984). Van 1999 – 2019 werkzaam in het HBO en sindsdien met pensioen. Vanaf de aankoop van mijn huis in 2007 blogger met als centraal thema zuinig leven en besparen. Sinds 2016 oma van inmiddels 4 leuke kleinkinderen.
zuinigaan@gmail.com
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Redelijk somber, wij hebben geen kinderen en de laatste jaren wordt er meer en meer een beroep gedaan qua zorg op familie, buren, vrienden. Mijn moeder heeft 7 weken geleden een CVA gehad en na 6 weken revalidatie was ze er echt nog niet aan toe om naar huis te gaan. Geen thuiszorg, geen huishoudelijk hulp. Mevrouw u heeft toch kinderen! Natuurlijk ben ik niet te beroerd om haar te helpen maar we moeten nu 3 keer per week vanuit Nieuwegein naar Amsterdam. Ik heb zelf jaren in de vroegere verzorgingshuizen gewerkt en het is onbegrijpelijk dat die voorzieningen er niet meer zijn. Decennia geleden kon men natuurlijk al voorspellen dat er nu veel ouderen zijn. Maar ja voorlopig wordt er in dat land alleen maar gepraat over dat "het anders moet" maar daadkracht nope.
BeantwoordenVerwijderen@Ilona, mijn 93 jarige moeder woonde in Leiden en had daar gelukkig we veel thuiszorg maar uiteindelijk te weinig en kon niet meer thuis wonen. Zij heeft een CIZ verklaring gekregen. Zij heeft als tussen oplossing 3 weken in het Haltna huis in Houten gelegen. En sinds gisteren in Huize Vreeswijk in Nieuwegein. Voor ons als mantelzorgers was het niet meer niet te doen. Sterkte Ilona
VerwijderenWe zijn 77 en 72 en wonen hier fijn maar de trap zou een probleem kunnen worden. We zijn nu op zoek naar een aannemer om de badkamer te renor=veren en boven wc aan te leggen, maar iemand vinden is erg lastig. Hadden we er een kreef die een bedrijfsongeluk en moet maanden revalideren. Nu weer terug bij af want andere offertes waren niet zoals we hadden gevraagd. Mensen luisteren niet meer of hebben teveel werk om serieus te offreren.
BeantwoordenVerwijderenHuishouden lukt nog prima ondanks lichamelijke ongemakken. Voor de grote keuken elke 3 weken goede hulp .We gaan voorlopig nog uit van 10 jaar door te gaan. Onze kinderen wonen te ver weg om iets van te verwachten op regelmatige basis.
Om heel eerlijk te zijn lijkt het me vreselijk om in een bejaardenhuis of verpleeghuis te wonen. Het allerergst lijkt me niet meer te kunnen lezen. Ook niet zelf kunnen koken lijkt me een verschrikking. Maar misschien word ik milder naarmate ik ouder word. De tijd zal het leren...
BeantwoordenVerwijderenDe meeste mensen kunnen met veel meer gebreken en beperkingen leven als ze er daadwerkelijk mee geconfronteerd worden dan ze vooraf denken. Maar dat is misschien ook afhankelijk van de beschikbare hulp/voorzieningen en hoe menswaardig die wordt aangeboden. Wat mij vooral vervelend lijkt aan leven in een gemeenschappelijke voorziening is het voortduren omringd zijn door heel veel andere mensen.
VerwijderenDat omringd zijn door heel veel andere mensen valt heel erg mee in een verzorgingshuis, je bepaalt zelf wat je doet en met wie je dat doet. Er is wel altijd personeel beschikbaar om je te helpen indien nodig. Er worden activiteiten georganiseerd maar meedoen is niet verplicht. Als personeel je kamer in komt kloppen ze, en als je niet wil dat mensen zomaar binnen lopen doe je de deur op slot en moeten ze aanbellen, net zoals nu.
VerwijderenEen verzorgingshuis is echt iets anders als een verpleeghuis.
Het lijkt me verschrikkelijk om van alles te gaan mankeren. Steeds minder te kunnen. Ik hoop voor 100% klaar te staan voor mijn ouders als ze op hoge leeftijd komen. Zij stonden ook altijd klaar voor hun ouders.
BeantwoordenVerwijderenHopelijk zoals Paul Mc Cartney, die op zijn 80ste nog ruim 30 liedjes speelde op Glastonbury in een kleine 3 uur, zonder langdurige pauzes. Mijn moeder van 80 doet dat hem niet na.
BeantwoordenVerwijderenIk ben daar wel een beetje bang voor, want ik heb geen kinderen en ik heb het gevoel dat dat een groot verschil uitmaakt als je zo oud bent. Al is het hebben van kinderen natuurlijk geen garantie dat ze ook voor je zorgen als het echt nodig is .
BeantwoordenVerwijderenIk heb ook geen eigendom en zal dus tot het einde van mijn dagen huur moeten betalen en geen eigendom kunnen verkopen om een rusthuis te betalen als dat nodig is. Nee, ik ben er echt niet gerust in, in zo oud worden. Al zou ik wél graag - en uiteraard zo gezond mogelijk - lang leven hoor!
Ik verwacht dat er steeds meer zgn. Knarrenhoven komen. Dan kunnen ouderen samen hulp inkopen.
BeantwoordenVerwijderenZelf kun je voorbereiden op ‘ouderdom met gebreken’ .
Je huis en inboedel aanpassen. Kleiner gaan wonen, liefst drempelloos, ontspullen zodat het huishoudelijk werk makkelijk wordt. Op inductie of electrische gaan koken zodat je niet vergast kunt wordt. Brand- (rook) en koolmonoxide melders (laten) plaatsen.
Douchestoel en handgrepen in de badkamer, badkamertegels (laten) behandelen met antislip. Voetensteun bij de w.c. zodat je, ondanks de verhoogde w.c.pot toch de goede houding aan kunt nemen.
Thea
Ik ben nu 71 tot 3 jaar geleden nog nooit medicijnen gebruikt, maar nu heb ik reumatische artritis en moet ik medicijnen gebruiken. Lopen alleen met rollator maar ik kan nog wel fietsen. Rechter oog zie ik niets meer linker oog nog 50%.
BeantwoordenVerwijderenWordt misschien binnenkort geopereerd aan linker oog maar oogarts heeft de operatie al 3 keer uitgesteld en zei nu kan je nog zien misschien na de operatie niet meer ivm eerdere loslaten van netvlies al 6 keer gelaserd. Vind het wel spannende tijd wil niet blind worden.
Laurä
Mijn moeder wilde nooit koffiedrinken in de gemeenschappelijke ruimte, omdat bewoners vaak niet graag ruimte in hun cirkeltje maakten voor nieuwe mensen. "Daar zit mevrouw De Vries altijd" en zo. Tot mijn verrassing hoorde ik dat uitsluiting vaker voorkomt bij bejaarden en dat er daarom ook speciale roze woongroepen zijn, om te voorkomen dat mensen in hun laatste levensjaren weer de kast in worden gejaagd. Het is erg belangrijk dat je een klik hebt met je medebewoners. Wat dat betreft is een verzorgingstehuis niet anders dan een andere buurt of een ander dorp. Behalve dat je afhankelijk bent en niet zomaar weg kan.
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder was trouwens erg introvert en verlegen. Ze kon zich wel goed ontspannen in haar eigen kamer en kon goed overweg met de verzorgenden.
Ik zie om me heen veel verschillende manieren van ouder worden... Sommigen passen zich vrij naadloos aan aan wat er niet meer kan, en genieten van alles wat er wel kan: een oude buurvrouw vond het heerlijk dat er voor haar werd gekookt, dat ze "verlost" was van de zorg voor haar maan, die haar zwaar viel, en dat ze een prachtig uitzicht had over het groen in de stad - ook al zag ze alleen nog maar groen, geen park of bomen meer.... Anderen blijven zich verzetten tegen de ouderdom en de gebreken, en blijven "eisen"; dat ze kunnen blijven fietsen, etc. Ik zie wel op tegen de gebreken: ik heb geen partner meer, of kinderen, en zijn je buren genegen om voor je te zorgen als dat nodig is? Ik ben al bezig om te kijken naar een plekje in een hof, ergens - op termijn - zodat ik meer omringd ben door mensen die eens wat mantelzorg kunnen verlenen. En ik reken ermee dat ik mezelf niet al te vroeg "fire" verklaar - er moet ook geld overblijven - indien mogelijk - om extra zorg in te kopen...
BeantwoordenVerwijderenMijn ouders van 80 en 86 passen hun huis aan aan hun behoeften: inloopdouche, verhoging op de wc-pot, handgrepen, traplift, deeltaxi. Ze gaan elke dag nog met z'n beiden het huis uit, eindje wandelen. Ze hebben getwijfeld om te gaan verhuizen, maar ze wonen achter het station in Groningen, en àlles is te voet te bereiken. Gelukkig geeft de gemeente Groningen subsidies, en hebben ze een handige ex-schoonzoon die veel geklust heeft in hun huis (dat vindt hij leuk, hij heeft weinig andere hobby's), zit er een technische school dichtbij waar ze bekend zijn als 'project', en hebben ze eens in de maand schoonmaakhulp. Ze hebben bezoek gehad van de 'valhulp' van het ziekenfonds, die veel tips heeft gegeven. Ze gaan nog steeds naar de kerk, en gaan zeker 2x per week bij iemand op bezoek. Ze kennen ook al hun buren.
BeantwoordenVerwijderenMijn zus woont 2 uur rijden bij ze vandaan, ik 4 uur, dus wij kunnen niet echt helpen.
Toen corona uitbrak en er een nationale oproep was om om te zien naar je oudere straatgenoten, kregen ze 7 briefjes in de bus met aanbod van hulp :D
Dsn wil ik ook in Groningen oud worden! Waar ik niet werd geboren maar wel al 25 jaar woon. :-)
VerwijderenIk lees hier over de valhulo. Bij mijn moeder heeft de ergotherapeute van de Gemeente met haar in huis gekeken wat veiliger kan (nav een schouderblessure). Goede tips, en van haar nam ze ze aan. Wij hebben de praktische uitvoering op ons genomen zoals trapleuningen aan beide zijden van de trap en ver naar boven doorlopend...
BeantwoordenVerwijderenMisschien kan een ander iets met deze tip, groet, G