Een boek over wandelen

Nee, niet het Pieterpad of zo. Ik wil jullie graag vertellen over het nieuwste boek van de Engelse Raynor Winn: Landlijnen.

Ze wandelt met haar man Moth in 4 maanden van Schotland naar Cornwall, een afstand van 1600 km. Het is een vakantie met veel ontberingen, regen, pijn, afzien en nog veel meer pijn. Ze kamperen iedere nacht, soms op campings en soms zoeken ze ergens een plekje, als er geen camping op hun weg komt.

Ooit wandelden ze samen het zoutpad, dat was 10 jaar geleden. Daar schreef ze ook een boek over. Het beschreef een situatie waarbij zij zonder geld en met een slopende ziekte van Moth, hij heeft CBD, een langeafstandswandeling (1014 km) rond Cornwall maakten, uiteraard ook kamperend, want wat moet je anders zonder geld? Ze zijn dan 50 en 53 jaar oud. Na deze eerste wandeling was Moth er lichamelijk beter aan toe dan medisch te verwachten was. Nadat de gezondheid van Moth opnieuw hard achteruit gaat, besluiten ze opnieuw te gaan wandelen. Eerst in Schotland, maar daar stopt het niet, gaandeweg besluiten ze de hele weg naar huis in Cornwall te gaan lopen. Financieel gaat het een stuk beter met hen dan toen ze het zoutpad liepen. Nu hebben ze kampeerbus en ze kunnen in outdoorwinkels kopen wat ze willen.

Een vakantie van 4 maanden met zoveel ontberingen zou ik zelf vreselijk vinden, er wordt veel kou geleden en er is veel pijn bij zowel de schrijfster als bij haar man. En de reis bestaat uit enorm veel dagen met regen. Het lijkt meer op een pelgrimstocht met als doel een betere lichamelijke conditie van Moth. Op zich wordt dat doel wel gehaald, voor hoe lang dat beklijft is onduidelijk, maar hij is er aan het einde van de lange wandeltocht van 1600 km er duidelijk beter aan toe dan bij vertrek.

Ze zijn duidelijk heel verknocht aan elkaar en het is duidelijk dat Raynor haar man niet aan de ziekte wil verliezen en er daarom alles aan doet om te zorgen dat hij niet verslechtert.

Het is heel interessant hoe ze met voeding omgaan. Ze eten voornamelijk rijst met vis uit blik, of zakjes instant noedels en ook aardappelpuree. En ze drinken liters thee. Als ze ergens wat gaan eten, eten ze patat.
Verder nogal wat chocolade en jellybars. Veel snoep dus.
Ik lees niet of nauwelijks iets over groente of zuivel.
Volwaardige maaltijden in die 4 maanden beschrijft ze niet. Misschien eten ze die weer als ze weer thuis zijn?

Ooit fietste ik met mijn vriend vrijwel ieder jaar, voordat we kinderen kregen, een maand door Duitsland, Frankrijk, Zwitserland, Oostenrijk, België en Luxemburg. Niet bij iedere tocht al deze landen, maar wel 1 maand lang gemiddeld 110 kilometer per dag. Dat gemiddelde was inclusief een paar rustdagen. Toen aten we ook geen volwaardige maaltijden, denk ik achteraf. Veel blikvoer en aardappelpuree, salami en veel brood. Geen stokbrood, maar zo volwaardig mogelijk brood. Fruit kochten we onderweg, aan de kant van de weg: abrikozen, perziken, rode bessen. Ook dronken we iedere dag een liter melk, ieder de helft van een pak. Over dat blikvoer schrijf ik binnenkort meer. Thuis aten we echt veel beter voedsel. Wij hielden het er gemakkelijk een maand op uit, hoewel we wel veel afvielen.

Terug naar het boek Landlijnen. Ik vind die lange afstandswandelingen wel inspirerend, echt leuk om te lezen, maar ik vrees dat het op mijn 70e veel te hoog gegrepen is om lange afstandswandelingen te maken en daarbij ook te kamperen.

Ken jij de boeken van Raynor Winn?