Vroeger had ik een oma Aaf en ik ben nu zelf ook oma Aaf. Mijn oma Aaf is helaas al weer lang geleden overleden. Ze zou nu 125 jaar zijn, maar die leeftijd heeft zo ver wij weten niemand ter wereld gehaald. De oudste was Jeanne Calment, zij werd 122 jaar en 164 dagen.
Mijn oma Aaf, of liever gezegd beppe Aaf, werd 87 jaar oud. Ik had een goed band met haar en tussen mijn 3e en mijn 9e jaar zag ik haar bijna dagelijks. Ik ging bij haar langs voordat ik naar school ging en ook na schooltijd ging ik eerst naar haar huis. Dat kwam doordat haar huis tussen school en mijn eigen huis lag. Ik kwam er langs op weg naar school of op weg naar huis. Tenminste dat kon, want vanaf de kleuterschool moest ik wel een kleine omweg maken. Doordat het altijd leuk was om bij haar langs te gaan, deed ik dat geregeld. Mijn opa was niet altijd thuis, die deed tot zijn ongeveer 62e vrijwilligerswerk in het centrum van de stad. Beppe Aaf plakte pleisters als ik gevallen was, beppe Aaf gaf mij lekkere kopjes thee en in de zomer rode bessen. Ik kreeg inktlappen van haar toen ik op de lagere school zat. Ze was altijd thuis. Dat kwam ook doordat ze door slijtage aan één van haar heupen heel slecht liep. Bij haar kwam die slijtage door een gebroken heup. Die breuk heelde wel, maar gaf op latere leeftijd toch veel klachten. Ook had ze een trombosebeen, waardoor ze regelmatig open wonden aan haar been had. Ze droeg altijd verband om haar been, windsels noemde ze die.
Op mijn 9e verhuisde ik naar een andere plaats. Ik zag mijn oma lang niet zo vaak, nog maar 1x per week of zo. Op zaterdag. Mijn ouders deden dan de weekboodschappen (nog steeds bij dezelfde winkel als toen we nog in de stad woonden) en bezochten dan tegelijk hun ouders. Ik miste mijn oma Aaf heel erg en was heel verdrietig. De andere oma miste ik niet, daar gingen we ook toen we nog in dezelfde stad woonden maar 1x per week op bezoek. Deze oma en opa woonden niet in de buurt van waar wij in de stad woonden.
Pas nu realiseer ik mij dat mijn oma Aaf waarschijnlijk ook heel verdrietig was om mij te missen. Ik kan me er nu ik zelf oma ben, tenminste alles bij voorstellen. Vanaf 1951 tot 1962 had ze kleinkinderen in haar omgeving en toen ineens niet meer. Mijn oom en tante woonden met mijn neef, geboren in 1951 en mijn nicht, geboren in 1952 bij mijn beppe Aaf in. Zoals dat ging in die naoorlogse jaren met woningnood. Rond de tijd dat wij vlakbij kwamen wonen, verhuisden mijn oom en tante met hun kinderen naar Appelscha. Geen kleine kinderen meer in huis, maar wel een kleuter (en later schoolkind), die doordeweeks dagelijks langs kwam, kleindochter Aaf, toen nog klein Aafje.
Na al die jaren ineens geen kind meer dat iedere schooldag langs kwam. Misschien dat ik ook in het weekend wel langs kwam, maar daar weet ik eerlijk gezegd niets meer van. Ik kan me ook niet herinneren of mijn broertje ook bij hen kwam.
Achteraf gezien had ik beppe Aaf nog van alles willen vragen, over haar jeugd en over haar moederschap, maar die vragen kwamen tijdens haar leven niet bij me op. Heel spijtig!
Ze heeft vast erg van je bezoekjes genoten!
BeantwoordenVerwijderenWat ik me al een tijdje afvraag: werd jij vroeger Aaf genoemd of Afke, op zijn Fries?
Het ke achtervoegsel is gewoon een verkleinvorm. Net als toen en pje.
VerwijderenJa dat weet ik. Maar Afke is net als Djoeke en Femke zo'n ingeburgerde Friese naamvorm, dat ik me afvroeg of ze vroeger zo werd genoemd en misschien nog?
VerwijderenHerkenbaar je verhaal. Ik had ook zo'n oma,waar ik bijna dagelijks langsging. Toen ik in een andere plaats studeerde schreef ik elke week een brief in grote letters en in het weekend naar het verpleeghuis,naar oma. Door jouw blog besef ik ook,wat zij gemist moet hebben
BeantwoordenVerwijderenHelaas heb ik geen van mijn opoe’s gekend. En slechts 1 opa, een beetje knorrige man. Geen herinneringen aan een lieve opoe.
BeantwoordenVerwijderenThea
Mijn oma's waren al oud toen ik jong was. Ik heb ze dus niet echt gekend hoe ze waren, heb ze nooit iets belangrijks gevraagd. Toen ik 11 jaar was kwamen ze te overlijden. Ik herinner mij mijn oma's vooral als oud met bloemetjesjurken aan. Mijn ene oma zag erg slecht en had pijnlijke benen en kwam niet meer buiten, mijn andere oma had kanker waar in die tijd erg geheimzinnig over gedaan werd. Beiden zijn rond hun 75ste overleden. Ik kwam bij mijn ene oma elke week bij mijn andere oma om de week. Ze woonden ver weg en mijn ouders gingen met de auto naar ze toe en ik ging mee. Ik vond het niet altijd leuk om elke zaterdag om 8 uur in de auto te zitten om naar mijn oma's te gaan.
BeantwoordenVerwijderenIk had ook zo’b goede band met mijn oma. Ik heb nu net een zoon gekregen (eerste kleinkind) en heb mijn moeder alvast dit boek gegeven om in te vullen
BeantwoordenVerwijderenhttps://www.bol.com/nl/nl/p/oma-vertel-eens/9200000125118140/?referrer=socialshare_pdp_www
Ik heb zo'n mooie herinneringen aan mijn opa. Hij woonde vlak bij het noodgebouw van de schoolvestiging waar ik tussen groep 6 en groep 8 zat. In groep zes kwam hij me altijd tussen de middag halen om lekker warm bij hem te eten. Hij is ziek geworden toen ik in groep zeven zat en overleden in januari van dat jaar. Ik koester die momenten nog altijd. Ook heb ik warme herinneringen aan de zomerdagen die we met hem doorbrachten op zijn landbouwgrond. Kersen plukken, erwten keveren, binnen plukken. Alles samen met opa. Ik mis hem nog regelmatig, al is hij al meer dan dertig jaar geleden overleden.
BeantwoordenVerwijderenErg zonde dat je later minder contact had met je oma. Een goede band met de grootouders is vaak zo belangrijk voor zowel kleinkind als grootouders!
BeantwoordenVerwijderenOnlangs las ik in het nieuws dat er mogelijkheden komen voor grootouders om wettelijk een omgangsregeling af te dwingen als er ruzie is met de ouders. Zou je dat een goed idee vinden? Of gaat dat weer te ver?
Persoonlijk denk ik dat de band met grootouders te belangrijk is om door ouders zomaar te laten afkappen. Hoeveel liefde lopen zowel kleinkinderen als grootouders dan mis? Het blijft een ingewikkelde kwestie!
Ik werd niet door mijn ouders weggehouden van mijn grootouders. Doordat we niet meer in dezelfde woonplaats woonden, werd het contact minder frequent.
VerwijderenIk vind het lastig, een omgangsregeling. Bij de andere oma kwam ik zelf niet graag. Ze mishandelde mij min of meer. Door heel hard in mijn ronde wangen te knijpen en door zo hard in mijn hand te knijpen dat ze mij pijn deed. Ze vermorzelde mijn kinderhand bijna. Wat als zij een omgangsregeling had bedongen? Had ik daar dan verplicht naar toe gemoeten?
En andersom: er zijn ook ouders die het contact met hun kinderen en kleinkinderen afkappen. Moet je die tot een omgangsregeling dwingen omdat de kleinkinderen anders hun grootouders missen?
Nee hoor. Een goede band met grootouders kan een mooie toevoeging zijn, maar is echt niet essentieel. Hoewel de band tussen mijn ouders en mijn kinderen prima is en ze elkaar graag zien, ben ik blij dat we wat verder uit elkaar wonen en mijn ouders geen belangrijke rol spelen in hun opvoeding. Daar voor liggen onze opvattingen te ver uit elkaar.
Verwijderen