Op de kleintjes passen

In het afgelopen weekend paste ik een lang weekend op mijn kleindochters, zusjes van 3 en 6 jaar. Van vrijdagmiddag tot maandagmiddag, bijna  72 uren achter elkaar.
Ik had nog nooit zo lang op een kleinkind gepast. Meestal hooguit 8 uren en dan vaak op één kind en niet vaak op twee tegelijk.
Voor het eerst nu langdurig oppassen op twee kleinkinderen.
Het oppassen kwam doordat er iets misging in de afspraken tussen mijn dochter en schoonzoon en toen waren ze allebei niet thuis.
De vraag kwam of ik het weekend kon oppassen. Het leek me dat ik het best zou moeten kunnen. Ik deed het 31 jaar geleden ook, toen waren mijn eigen dochters 2 en 5 jaar. Toen vanwege een psychiatrische opname van mijn partner maanden achter elkaar, een lang weekend nu moet ik aankunnen, toch?
Ik weet ook wel dat ik inmiddels geen 39 meer ben, maar 70 jaar, maar met een relaxte aanpak moet het kunnen. Als de nood werkelijk aan de man kwam, kon dochter desnoods weer thuis komen.

Activiteiten
Alle activiteiten vonden plaats in en om huis. Er is een lekker grote tuin, met glijbanen, een wip, een speelhuisje, veel gras en twee achterdeuren, 1 van de bijkeuken en 1 van de garage. Via die 2 deuren kunnen ze een rondje maken. Ik heb geen pogingen gedaan om uitstapjes te organiseren en deed het zelf rustig aan. Kleindochters zijn stuiterballen die bij voorkeur de hele dag staan te springen of lopen te rennen of op hun (loop)fietsje of stepjes racen. Allemachtig, wat bewegen die meiden veel! Ikzelf en ook mijn dochters, waren als kind altijd heel rustig zittend aan het spelen: kleuren in een kleurboek, tekenen, puzzels maken, spelen met poppen, knippen, plakken, dat soort dingen. Kleindochters zijn totaal anders, die hebben voortdurend bakken met energie en gillen en roepen naar elkaar en naar mij: kijk eens wat ik kan! Ik zat in een stoel buiten of binnen en las een e-book en lette zo nu en dan op of hun spel niet ontaardde in gevaarlijke toeren. Zo nu en dan troosten na een kleine valpartij. Alles ging goed, er waren geen nare, pijnlijke valpartijen. Wat ik heel leuk vond, was hun eindeloze fantasie bij het spelen en ook genoot ik er van om te zien hoe veel ze motorisch al kunnen!

Eten
Kleindochters zijn moeilijke eters en ze eten verbazend weinig. Gek hoor, je zou denken dat ze veel eten nodig hebben doordat ze zo beweeglijk zijn, maar dat is niet zo.  Dochter had voor vrijdag al gekookt, dat hoefde alleen maar opgewarmd te worden. Van die maaltijd aten ze een kleine, maar acceptabele hoeveelheid. Op zaterdag haalde ik samen met kleindochters patat met toebehoren: vegan kroketjes en vegan miniloempia's + thuis komkommer en tomaatjes toegevoegd. De patat viel er goed in. De kroketjes en loempiaatjes gingen wel en de groente ging matig.
Op zondag bakte ik aardappeltjes, met sperzieboontjes er bij, plus voor elk een vegan schnitzel. Ik heb het merendeel van de sperzieboontjes gegeten, maar voor de rest ging het wel met de hoeveelheden die in hun maagjes belandden.
Brood bij ontbijt en lunch ging redelijk en de sojamelk ging er als altijd prima in!
Slotsom: lang niet slecht voor kinderen die nogal eens met lange tanden eten.
Kritiekpuntje voor mijzelf: Ik ben nog steeds zo gewend aan eigen kinderen die je moet afremmen om te eten doordat ze aanleg hebben voor overgewicht, dat ik deze houding ook toepaste op kleindochters. Ik had ze eigenlijk nog meer moeten stimuleren om nog wat extra te eten.

Verzorging
Om kort te gaan: ze hebben een hekel aan verzorging. Haren borstelen, vlechtjes of staarten maken vinden ze een kwelling. De jongste van 3 draagt nog luiers, maar ze wil niet verschoond worden. Nee! roept ze. Ik: het moet toch! Met ontlasting in de luier roept ze vrolijk dat ze alleen maar een scheetje heeft gelaten. Dat is niet zo, ik ruik heel duidelijk dat het anders is, maar aan haar lijf geen polonaise! Uiteindelijk, na veel aandringen, lukt het dan toch.
Zo gaat het ook met tandenpoetsen. Het duurt lang voordat het eindelijk gelukt is die tandjes goed te poetsen en dan nog heb ik nog steeds twijfels of ik ze echt goed gepoetst heb. Maar vooruit, als pa en ma weer terug zijn, moeten die de draad maar weer oppakken!
Ook aan en uitkleden had veel voeten in aarde.

Slapen
Ze sliepen samen in het grote bed van hun ouders en dat ging goed. Het bed is heel breed, ik had er nog gemakkelijk tussen gepast, maar omdat ik al sinds heel lang alleen slaap, zag ik dat absoluut niet zitten!
Ik was bang dat ik helemaal niet zou kunnen slapen daar tussen die meiden, dus ik sliep in het bed van oudste kleindochter en dat ging prima.
Voor het slapen gaan las ik voor, zo'n 15 à 20 minuutjes en dan moesten ze slapen. Ik bleef er bij zitten totdat ze in slaap gevallen waren en las ondertussen in mijn e-reader. Heerlijk dat dit in het donker kan. De e-reader geeft voldoende licht!
Daarna nog een uurtje beneden en dan ging ik ook slapen.

Misten ze hun ouders?
Ja, vooral de jongste van 3, die miste haar mama heel erg, maar ook de oudste, die miste haar papa. Met name als ze moe waren wilden ze graag dat hun ouders eindelijk weer thuis zouden zijn!

Samenvattend: het oppassen ging prima, zolang ik er maar voor zorg dat ik zelf niet te veel hooi op mijn vork neem. Op de manier waarop ik het deed, was het goed te doen en ik werd er niet heel moe van.

Er komt vast wel weer een volgende keer, met nieuwe oppasweekenden!