zondag 9 juni 2013

Gevonden en weer verloren

Een tijdje terug vond ik via Facebook een nicht van mij terug. Ze is iets ouder dan ik. We hadden elkaar in 40 jaar niet gezien en niet gesproken. Ze heeft in een mail wat verteld over haar leven en ze heeft mij ook het mailadres gegeven van mijn tante en oom, ook haar tante en oom. Deze tante is de laatste levende kind uit het gezin waar mijn vader in opgroeide. Ook met haar had ik heel lang geen contact. Toen ik kind was, gingen mijn ouders verschillende keren met mij oom en tante op vakantie, we vierden met hen oud en nieuw, ik heb hen een tijd lang intensief meegemaakt. Vanaf mijn 20e kregen mijn ouders langdurig en ernstig ruzie met mijn vaders familie en kregen mijn ouders alleen via via berichten over mijn vaders zussen en zijn moeder. Het was zelfs zo dat bij de crematie van mijn oma in 1988 er geen plaats aan de familietafel was ingeruimd voor mijn vader. De zussen van mijn vader en hun aanhang keken stuurs en boos en waren niet aanspreekbaar. Wij mochten (lees: moesten) achterin de zaal zitten en werden niet bij de familie ingedeeld, we hoorden er niet bij. Mijn ouders mochten wel mee betalen aan de crematiekosten en advertentie, dat dan weer wel.
Inmiddels is mijn vader bijna 20 jaar geleden overleden en mijn moeder is nu ook gestorven. Ook naar aanleiding van het feit dat ik van de familie van mijn vader geen adressen had om een rouwkaart te sturen, ben ik gaan zoeken in online-telefoonboeken, en via facebook. Toen vond ik mijn nicht.
Leuk dat ik weer familie van mijn vader teruggevonden had! Dacht ik, tenminste.
Ik stuurde mijn nicht en mijn tante een uitvoerige mail en een mail met foto's. Ik haalde veel emoties naar boven en schreef een heel persoonlijke mail. Ik vertelde over mijn ernstig psychiatrisch zieke ex-partner en ons verdriet over de dood van ons eerste kind, maar ook dat het nu prima met mijn kinderen en mij gaat. In afwachting van een reactie opende ik iedere dag mijn privémail. Maar helaas, nu na ongeveer 2 weken, is er geen bericht, ook niet een mailtje dat meldt dat mijn berichten ontvangen zijn en dat ik binnenkort een antwoord kan verwachten. Een foutmelding heb ik niet gekregen, dus de mail is wel aangekomen. Ik heb een kleine week geleden hen nog een mail gezonden met de vraag of ze mijn eerste mails ontvangen hadden, maar ook daarop kreeg ik geen reactie en ook geen foutmelding.

Ik denk dat ik er van uit moet gaan dat het terugvinden van de familie van mijn vader een doodlopende weg is. Ik ben een illusie armer en een ervaring rijker. Voorlopig wil ik er geen energie aan besteden.

14 opmerkingen:

  1. Zat er al aan te denken is het wel verstandig om gelijk je hele leven te mailen met alle ups en downs.

    Vaak is een telefoonnummer ook wel te achterhalen en dan weetje gelijk hoe de vork in de steel nu nog zit.

    Vaak gaat het generatie op generatie mee dit soort familieruzies en jammer genoeg zijn er weinig zo verstandig om weer nader tot elkaar te komen.

    Erg jammer.....

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat naar voor je! Maar ook heel knap van je! Ik vind je een sterke vrouw. Groet Caro

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Heel teleurstellend dat het gelijk weer misgegaan is! Blijkbaar is er in het verleden toch te veel gebeurd waardoor ze zelfs na al die jaren nog steeds geen contact willen, ook al kan jij daar niks aan doen. Ik denk dat je het moet laten rusten: jij hebt je best gedaan en als zij niets van je willen weten dan is dat zo. Maar een berichtje van hun kant was natuurlijk wel zo netjes geweest.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat jammer...
    In onze familie geen ruzies, maar weinig contact met sommige neven en nichten. Als kinderen zag je elkaar wekelijks en nu alleen als iemand de moeite neemt om iets te organiseren.

    http://inenomdekas.wordpress.com/2013/06/08/vroeger-en-plastic

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Allemaal oud zeer. Jij hebt je beste gedaan. Ik zou het laten rusten.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Vaak gaat het in zulke situaties om overeenstemming van alle personen. Er wordt bij elkaar gecheckt wat ze met de situatie zullen doen. Sommige mensen willen wel, maar één bijv. pertinent niet. Onderling willen ze geen ruzie dus wordt er bij de mening van die ene persoon, voor de lieve vrede neergelegd.
    Ik kan natuurlijk niet weten of dit in deze situatie ook zo speelt.
    Voor sommige mensen is vergevingsgezindheid moeilijk, zeker als er van alles rond gebazuind is. Moet je dan gaan vertellen dat je ineens wel weer contact heb met je nicht? Hoe leg je dat dan uit naar je omgeving?
    Nog even voor de duidelijkheid: het is gissen wat er speelt. Denk wel dat je weinig invloed hebt om dit te veranderen op dit moment.

    Veel succes.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik kan hele verhalen vertellen over mislukte familierealaties en hoe je op latere leeftijd de draad weer wilt oppakken en toch teleurgesteld raakt. Dat zal ik niet doen. Laat het rusten, als de tijd rijp is komen ze vanzelf weer naar je toe.

    Zelf merk ik dat ik tegenover neven en nichten heel anders sta als er geen ouders/ooms en tantes tussen zitten. Ik kom er op die manier achter dat veel van de verhalen van mijn ouders niet kloppen en sterk door henzelf ingekleurd zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Goh wat jammer dat ze zo halsstarrig lijken te zijn en jou blijkbaar nog verwijten wat je ouders 'fout' gedaan zouden hebben? Helemaal zeker weten doe je het niet, daar er toch iets in het emailadres fout kan zijn, of ze wellicht meer tijd nodig hebben om te antwoorden.Er kunnen ook andere omstandigheden zijn waardoor ze nog niet aan antwoorden toegekomen zijn. Krijg je nooit reactie dan zul je het nooit helemaal zeker weten.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Apart hè dat het soms zo diep zit, verbaast me wel van je nicht ervanuit gaande dat ze van jouw leeftijd is en ze een beetje met je gemaild heeft. Aan de andere kant ben je met je persoonlijk mail als een waterval bij hun binnengevallen. Ze zeggen wel eens hoe ouder je wordt,hoe minder flexibel nou ja dat lijkt wel te kloppen. Sneu voor jou. Ik kan me voorstellen dat je op deze manier een stukje van vroeger terug te vinden.
    Groetjes Annamarie

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ik had ook in januari twee nichten teruggevonden na 20 en andere na 40 jaar. Verder geen contacten met familie verder als enig kind. Ik ben begonnen heel voorzichtig te reageren op Facebook, waardoor er eentje reageerde of ik hun nicht was. Daardoor kleine berichtjes terug gaan schrijven wat uiteindelijke toch lange brieven per mail werden. We hebben elkaar nog niet ontmoet, dat weer niet, maar we hebben nu regelmatig contact al is het maar in de vorm van op elkaars berichten te 'liken' bij Facebook.

    Je weet nooit wat er zich aan de andere kant afspeelt...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mijn nicht schreef zelf over het overlijden van haar man, dus ik dacht dat ik wel uitgebreid een mail kon sturen. Misschien komt ze ook nog wel met har reactie, heeft ze wat langer tijd nodig.

      Verwijderen
    2. Ha zuinigaan, dat wilde ik net schrijven. Sommige mensen reageren niet als ze niet weten hoe ze het beste kunnen reageren. Dat moet dan even uitkristalliseren.

      Hopelijk komt er nog wel een fijne reactie.

      Verwijderen
    3. Ja begrijpelijk! Je weet niet wat haar tegenhoudt als je ineens vanuit het niets haar schrijft. Heeft even tijd nodig misschien. Wie weet dat ze alsnog reageert hoor!

      Ik schrok van het bericht wat mijn nicht schreef bijv. Ze had haar dochter plotseling verloren van 29 jaar. Ik moest dit eerst zelf verwerken voor ik haar schreef. Daarom liet ik het aan haar over om te reageren met die 'likes'. Zo konden we beiden heel langzaam wennen aan het idee contact op te nemen eerst en dit langzaam verwerken.

      Verwijderen
  11. Zou je nog even geduldig kunnen zijn? Er is een minieme kans,dat ze mail-loos op vakantie zijn.

    BeantwoordenVerwijderen

Reageren is leuk, graag zelfs, maar onzinnige, onaardige of kwetsende reacties naar mij of anderen en ook reacties met nep-informatie worden niet geplaatst.

Over verwijderde reacties ga ik niet in discussie.