Financieel roerige jaren - gastblog van Dominique

Als docent op een middelbare school verdiende ik een leuke boterham. Ik hoefde mij financieel weinig te ontzeggen; ik reed in een leuke, jong gebruikte, middenklasse auto, kon uit eten gaan wanneer vrienden mij mee vroegen en als ik leuke kleding zag, kocht ik die. Sparen? Een buffer? Daar deed ik niet aan. Geld moest rollen en misschien zette ik mij wel af tegen mijn zeer zuinige ouders. Voor noodgevallen, en ook als het aan het eind van de maand wat krapper werd, had ik een doorlopend krediet. Hiermee had ik overigens ook de helft van mijn auto gefinancierd. Zorgeloos dus eigenlijk.

En toen werd ik ziek. Omdat ik net begonnen was in een nieuwe baan, had ik nog een jaarcontract. Doordat ik ziek werd, verlengde de school mijn contract niet.
Ik kreeg nog maar 70% van mijn laatstverdiende salaris. Toen werd het wel moeilijk om mijn openstaande doorlopende krediet nog af te lossen.  Langzaam stapelden de schulden zich op. Ik zag er geen gat meer in en wendde mij tot de gemeente. Na een zogenaamde stabilisatiefase werd ik toegelaten tot de minnelijke schuldsanering. Dat werd drie jaar op een houtje bijten. Gedurende die drie jaar was ik een wandelende rekenmachine. Kocht ik een pak melk of toch maar tandpasta, die al langer dan een week op was? Ik vond het een heel moeilijke periode. Ik mocht van de gemeente een oud autootje aanschaffen omdat dit met mijn gezondheid de enige manier was om de deur uit te komen. Ik ging mij veel zorgen maken om dingen die kapot konden gaan. Gelukkig sprongen mijn ouders bij als het echt niet meer ging. Vrienden had ik eerlijk verteld dat ik graag nog op hun verjaardag kwam, maar dat een cadeau er niet meer inzat. Dit om sociaal isolement te voorkomen. Mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld hebben een enorme deuk opgelopen. Ik voelde me afhankelijk, had niet meer de regie over mijn financiën en de spontaniteit van ‘even een kopje koffie was weg’.
Na drie lange jaren, kreeg ik eindelijk de verlossende schone lei! Schuldenvrij. Hoewel ik de schuldsaneringsperiode als heel zwaar heb ervaren, ben ik toch heel blij dat deze mogelijkheid er is in Nederland!

En nu? Aangezien mijn ziekte helaas chronisch is, kom ik niet meer aan het werk. Ik leef nu van een bescheiden WIA-uitkering. Het is nog steeds opletten op financieel gebied, maar een spontaan kopje koffie en een verjaardagscadeau kunnen er weer af.

Ik doe hard mijn best een buffertje op te bouwen, wat niet heel eenvoudig is. Doordat ik op jaarbasis €1000,- te veel aan uitkering krijg heb ik geen recht op huurtoeslag.
Doordat mijn gebit mede door medicatie erg zwak is geworden, zit ik regelmatig bij de tandarts en dan gaat meteen de rekenmachine in mijn hoofd weer aan. Ik heb een aanvullende verzekering van €500,- maar ga daar ieder jaar enorm overheen. Ik word niet meer geaccepteerd voor een hogere verzekering. Ik heb helaas 2 tanden/kiezen moeten laten trekken omdat ik geen geld had voor een wortelkanaalbehandeling. Dan voel ik me wel arm. En dan schaam ik me tegenover de tandarts om te moeten zeggen dat ik geen geld heb.

Wat heb ik geleerd?
Een buffer is zeer belangrijk! Het neemt een hoop zorg en spanning weg als je weet dat er in noodgevallen een buffertje is.

Houd altijd rekening met onverwachte gebeurtenissen! Zorg dat je je lasten ook kunt betalen als het tegenzit (ziekte, werkloosheid, scheiding etc.)

Geld maakt niet gelukkig, maar armoede maakt wel ongelukkig. Als je te weinig hebt om mee te doen in de maatschappij leidt dit tot isolement. Ook zijn de financiën een dagelijks punt van zorgen en spanning.

En ik begrijp nu dat als je arm bent/weinig geld hebt, je soms domme dingen doet. Even je kop in het zand, we zien later wel...al weet je dat je in de problemen komt. Dit deed ik op momenten dat ik de spanning niet meer aankon.

Ik vond het een eer om hier een gastblog te schrijven! Ik zie de toekomst zonnig tegemoet, ondanks mijn ziekte, en blijf werken aan een buffer!

Dominique