Sinds maart 1985 heb ik ieder jaar viooltjes gehad. In 1985 in de tuin en later in plantenbakken. In 1985 was ik hoogzwanger van ons dochtertje dat vlak voor de geboorte overleed. We grapten van tevoren over het kindje dat de viooltjes uit onze tuin zou plukken.
Maar dat plukken gebeurde niet.
Wel kreeg ze bij de uitvaart een bosje viooltjes op haar kistje, uit onze tuin.
Daarna kochten we ter nagedachtenis aan haar ieder jaar viooltjes, dat hoorde er gewoon bij.
Tijdens de uitvaart van haar vader, in mei 2022, hadden we een grote bak viooltjes staan waar iedere bezoeker een bloem af mocht plukken om op de kist te leggen.
En de bedankkaart voor deze uitvaart had een afbeelding van viooltjes.
Afgelopen voorjaar kocht ik voor het eerst in lange tijd geen viooltjes. Dat was omdat de schutting vernieuwd zou worden en dan kon mijn bak niet aan de schutting hangen. Wanneer er een nieuwe schutting zou komen, dat was in het voorjaar niet duidelijk, toen heb ik afgezien van aankoop.
Onlangs is de schutting vernieuwd en toen werd het tijd voor violen.
Winterviolen dit keer. Die bloeien wat minder uitbundig dan violen in maart of april, maar ik ben er blij mee.
Wat een mooie manier van herinneren
BeantwoordenVerwijderenIk vind altijd dat viooltjes zo'n lief gezicht hebben.
BeantwoordenVerwijderen