Viooltjes op de kist

Vandaag 37 jaar geleden stierf mijn eerste dochtertje een halve dag voor de bevalling. Het was een zware bevalling middels een tangverlossing en onder narcose, ik kon bijna niet lopen en daardoor was ik niet bij de uitvaart. Achteraf  gezien had het gekund, als ik in een rolstoel gegaan was, maar daar is destijds niet aan gedacht. Ik bleef in het ziekenhuis. Er zijn ook geen foto's van haar gemaakt en ook geen foto's van de uitvaart. We hebben haar in het ziekenhuis wel kunnen zien en aanraken.
Mijn partner en ik hadden samen voor haar geboorte gefantaseerd hoe de kleine deugniet viooltjes uit onze tuin zou plukken als ze daar groot genoeg voor was. Dat heeft niet zo mogen zijn en dat plukken heeft mijn partner toen voor haar gedaan en die viooltjes kwamen 37 jaar geleden op het kistje van ons kindje.

Op 12 mei jl. was de uitvaart van haar vader, mijn voormalige partner, in dezelfde zaal waarin destijds het kistje van ons dochtertje stond. Ik schrijf hier, in Het is voorbij over hem. Na afloop van de plechtigheid mochten alle aanwezigen een viooltje plukken of knippen uit een door mij meegebrachte grote schaal met viooltjes en op de kist leggen. Ik vond het een mooi gebaar en het maakte voor mij de cirkel rond.