Naar aanleiding van de film De Onrendabelen van afgelopen vrijdag ben ik gaan denken over armoede. Heb ik mij ooit echt armoedig gevoeld en last gehad van de armoede?
Ik heb nooit een hoog inkomen gehad en ik had jarenlang een bijstandsuitkering. Over het algemeen vond ik het "gewoon" om rond te komen van weinig geld.
Last van de armoedige omstandigheden hadden betrekking op verschillende aspecten van het rondkomen met weinig geld:
De woonomgeving: Veel drugs- en alcoholoverlast, zwerfvuil, geluidsoverlast. Het is toch echt zo dat er in de "betere" buurten met duurdere huizen minder overlast is.
De bijstand: als je te weinig inkomen hebt, ben je genoodzaakt bijstand aan te vragen. Formeel ben je bijstandsgerechtigtigde, maar in de dagelijkse praktijk voelde ik mij regelmatig vernederd. Dat recht krijg je namelijk bepaald niet automatisch, daar moet je wel wat voor doen! Inkomensverklaringen afgeven, je mocht niet te lang op vakantie, reageren op alle oproepen van de sociale dienst, giroafschriften meenemen en laten bekijken, achter kwijtschelding aan, subsidies aanvragen. Last van de armoede had ik met name als ik geld terug wilde krijgen voor bijvoorbeeld sport van de kinderen. Dat moest aan het einde van het jaar persoonlijk bij de sociale dienst aangevraagd worden. Ik ging dan met alle papieren en bonnetjes van de zwemclub en de judo naar de sociale dienst en sloot achteraan in een hele lange rij en moest eindeloos mijn beurt afwachten. Als ik aan de beurt kwam, was daar zo’n overbelaste ambtenaar die de hele dag al niets anders gedaan had. Niet het meest klantvriendelijke menstype dat je kunt bedenken. Maar ik kreeg wel contant geld mee naar huis. 25 gulden per kind voor judo en 25 gulden per kind voor zwemmen. Zomaar honderd gulden! Verder had ik er moeite mee om een stempel en een handtekening te vragen bij de middelbare school. Toen mijn oudste dochter op het gymnasium kwam, zat ik deels in de bijstand. Ik kon met een formulier ondersteuning aanvragen vanuit een gemeentefonds. Ik moest met dit formulier naar de school om te bewijzen dat dochter daar inderdaad naar school ging. Zo’n yuppenkinderen school! En daar stond ik dan bij de administratie. De secretaresse was er niet, maar rector wilde wel even een stempel en een handtekening zetten. Verstandelijk wist ik wel dat zij het geweldig vond dat een kind van een alleenstaande ouder in de bijstand leerling was, maar voor mij voelde het toch niet aangenaam. Maar goed, het leverde weer 50 gulden op en daar deed ik het voor.
Dure goederen in winkels: zo rond kerst en sinterklaas zijn de winkels zo afgeladen vol met prachtige spullen die jij niet kunt kopen als je rond moet komen met weinig. Dan voelde ik mij best armoedig. Gewoon niet in de Bijenkorf komen en in de Albert Heijn niet naar alle heerlijkheden kijken was altijd het devies. Ik voelde me heel armoedig als ik na kerst in de uitverkoop voor elk kind een mooi versiersel voor in de kerstboom kocht. De kinderen wisten niet beter dan dat ze tussen kerst en oud en nieuw iets moois kregen voor in de kerstboom en hadden volgens mij helemaal niet in de gaten dat het om uitverkoopjes ging.
Tegenwoordig voel ik mij niet echt armoedig, ik verdien toch heel aardig en kan er goed van rondkomen. Maar volgens mij is het wel zo, dat inkomens eigenlijk tegenwoordig voor tweeverdieners bedoeld zijn. Bijna al mijn collega’s hebben een goedverdienende partner of zijn weduwe met een goed weduwenpensioen vanuit de vroegere werkzaamheden van hun overleden echtgenoot. Ik heb letterlijk minstens de helft minder te besteden dan mijn collega’s en dat merk ik zeker wel. De (ski) vakanties en nieuwe kleding en schoenen trekken in hoog tempo aan mij voorbij. De collega’s zonder goedverdienende partner hebben een fulltime aanstelling en verdienen meer dan het inkomen dat ik heb met mijn 80% werken. Ik merk dat het uitgavenpatroon van mijn collega’s wel invloed heeft op mijn beleving van armoede. Bij tijd en wijle voel ik me toch eigenlijk wel een beetje arm, als ik hoor van de hoeveelheden geld die mijn naaste collega’s uitgeven en de (nieuwe) auto’s die ze rijden. Ik bedoel maar, in feite is het relatief, dat gevoel van armoede. Als ik geen tweeverdieners en fulltimers als collega’s had gehad, dan had ik nergens last van gehad.
Ik heb nooit een hoog inkomen gehad en ik had jarenlang een bijstandsuitkering. Over het algemeen vond ik het "gewoon" om rond te komen van weinig geld.
Last van de armoedige omstandigheden hadden betrekking op verschillende aspecten van het rondkomen met weinig geld:
De woonomgeving: Veel drugs- en alcoholoverlast, zwerfvuil, geluidsoverlast. Het is toch echt zo dat er in de "betere" buurten met duurdere huizen minder overlast is.
De bijstand: als je te weinig inkomen hebt, ben je genoodzaakt bijstand aan te vragen. Formeel ben je bijstandsgerechtigtigde, maar in de dagelijkse praktijk voelde ik mij regelmatig vernederd. Dat recht krijg je namelijk bepaald niet automatisch, daar moet je wel wat voor doen! Inkomensverklaringen afgeven, je mocht niet te lang op vakantie, reageren op alle oproepen van de sociale dienst, giroafschriften meenemen en laten bekijken, achter kwijtschelding aan, subsidies aanvragen. Last van de armoede had ik met name als ik geld terug wilde krijgen voor bijvoorbeeld sport van de kinderen. Dat moest aan het einde van het jaar persoonlijk bij de sociale dienst aangevraagd worden. Ik ging dan met alle papieren en bonnetjes van de zwemclub en de judo naar de sociale dienst en sloot achteraan in een hele lange rij en moest eindeloos mijn beurt afwachten. Als ik aan de beurt kwam, was daar zo’n overbelaste ambtenaar die de hele dag al niets anders gedaan had. Niet het meest klantvriendelijke menstype dat je kunt bedenken. Maar ik kreeg wel contant geld mee naar huis. 25 gulden per kind voor judo en 25 gulden per kind voor zwemmen. Zomaar honderd gulden! Verder had ik er moeite mee om een stempel en een handtekening te vragen bij de middelbare school. Toen mijn oudste dochter op het gymnasium kwam, zat ik deels in de bijstand. Ik kon met een formulier ondersteuning aanvragen vanuit een gemeentefonds. Ik moest met dit formulier naar de school om te bewijzen dat dochter daar inderdaad naar school ging. Zo’n yuppenkinderen school! En daar stond ik dan bij de administratie. De secretaresse was er niet, maar rector wilde wel even een stempel en een handtekening zetten. Verstandelijk wist ik wel dat zij het geweldig vond dat een kind van een alleenstaande ouder in de bijstand leerling was, maar voor mij voelde het toch niet aangenaam. Maar goed, het leverde weer 50 gulden op en daar deed ik het voor.
Dure goederen in winkels: zo rond kerst en sinterklaas zijn de winkels zo afgeladen vol met prachtige spullen die jij niet kunt kopen als je rond moet komen met weinig. Dan voelde ik mij best armoedig. Gewoon niet in de Bijenkorf komen en in de Albert Heijn niet naar alle heerlijkheden kijken was altijd het devies. Ik voelde me heel armoedig als ik na kerst in de uitverkoop voor elk kind een mooi versiersel voor in de kerstboom kocht. De kinderen wisten niet beter dan dat ze tussen kerst en oud en nieuw iets moois kregen voor in de kerstboom en hadden volgens mij helemaal niet in de gaten dat het om uitverkoopjes ging.
Tegenwoordig voel ik mij niet echt armoedig, ik verdien toch heel aardig en kan er goed van rondkomen. Maar volgens mij is het wel zo, dat inkomens eigenlijk tegenwoordig voor tweeverdieners bedoeld zijn. Bijna al mijn collega’s hebben een goedverdienende partner of zijn weduwe met een goed weduwenpensioen vanuit de vroegere werkzaamheden van hun overleden echtgenoot. Ik heb letterlijk minstens de helft minder te besteden dan mijn collega’s en dat merk ik zeker wel. De (ski) vakanties en nieuwe kleding en schoenen trekken in hoog tempo aan mij voorbij. De collega’s zonder goedverdienende partner hebben een fulltime aanstelling en verdienen meer dan het inkomen dat ik heb met mijn 80% werken. Ik merk dat het uitgavenpatroon van mijn collega’s wel invloed heeft op mijn beleving van armoede. Bij tijd en wijle voel ik me toch eigenlijk wel een beetje arm, als ik hoor van de hoeveelheden geld die mijn naaste collega’s uitgeven en de (nieuwe) auto’s die ze rijden. Ik bedoel maar, in feite is het relatief, dat gevoel van armoede. Als ik geen tweeverdieners en fulltimers als collega’s had gehad, dan had ik nergens last van gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reageren is leuk, graag zelfs, maar onzinnige, racistische, onaardige, of kwetsende reacties naar mij of anderen en ook reacties met nep-informatie worden niet geplaatst.
Over verwijderde reacties ga ik niet in discussie.