Hoe blijf je gezond en gelukkig als je een veeleisende baan hebt?

Mijn baas wil steeds meer van mij en alles moet perfect en zonder fouten gebeuren. Nieuwe taken komen op mijn bordje en als ik mijn werk niet afkrijg, dan moet ik een goedkope, onervaren kracht inhuren die klussen voor mij doet, maar let wel, ik blijf verantwoordelijk voor de kwaliteit van de uitvoering. Ik moet heel veel ballen tegelijkertijd in de lucht houden en zorgen dat er geen bal op de grond valt. Soms droom ik van mogelijke fouten die ik op mijn werk maak en word ik wakker met dat ik ondek dat ik dingen vergeten ben die hoge prioriteit hebben. Vriendinnen van mij moeten solliciteren op hun eigen baan en misschien worden ze ingedeeld in een andere functie omdat een of andere duur ingehuurde interimmanager een reorganisatie doorvoert.
Twee collega's zitten overspannen (tegenwoordig heet dat burnout) thuis  door een combinatie van werkdruk en problemen in de privésfeer. Een andere collega zit volgens mij gevaarlijk op het randje.
Ineke atttendeerde mij op een artikel in Trouw (klik op deze link) over een Vlaamse psychiater, Dirk De Wachter, die het boek "Borderline Times" geschreven heeft. Hij schrijft dat er steeds meer mensen uit de boot vallen die het jachtige competitieve leven niet meer aankunnen. Volgens hem moeten we veel te veel en moeten we ook voortdurend gelukkig zijn.

Er zijn heel veel mensen die deze eisen niet kunnen bijbenen, die afhaken. Volgens De Wachter hebben deze mensen problemen als gevolg van de economische structuur van de westerse wereld. We moeten meer en méér produceren, langer, harder en efficiënter werken. De Wachter heeft cijfers voor België, maar ik denk dat het in Nederland niet anders is. In België neemt 1 op de 9 mensen psychofarmaca, dat zijn medicijnen voor de psyche: slaapmiddelen, kalmeringsmiddelen, antidepressiva etc. Dat is enorm veel! Een op de negen heeft medicijnen nodig om het vol te houden in hun leven.
Volgens De Wachter hebben we de grenzen van de groei bereikt.
Ik denk ook dat er grenzen zijn aan de groei en dat er meer aandacht moet komen voor de kwaliteit van leven.

Waar De Wachter over schrijft, is over geluk en het recht soms ook ongelukkig en verdrietig te zijn.

Een citaat uit het artikel in Trouw: "Ziekte, dood, tegenslag, verlies, horen bij het leven. Wir setzen uns mit Tränen nieder, dat prachtige slot van de Matthäuspassion van Bach, ik kan dat niet genoeg horen. Maar we willen die tranen niet zien, we stoppen ze weg, we kunnen niet meer ongelukkig zijn, willen tegenslag en verlies niet meer in ons gewone bestaan incorporeren.

Wat doet een hypergelukkige als er iets tegenzit? Dan gaat-ie naar een psychiater en vraagt om een pil. Is uw moeder gestorven en zijt ge na zes weken nog triest? Vraag een pil! Terwijl ik juist het omgekeerde zou zeggen: zijt ge na zes weken niet meer triest? Dan moet ge naar de psychiater, want het is wel uw moeder die gestorven is."

Persoonlijk: ik heb antidepressiva gehad toen ik me heel down voelde in de periode dat duidelijk werd dat de vader van mijn kinderen psychiatrisch zó ernstig ziek was dat hij nooit meer echt een vader voor hen zou kunnen zijn. Hebben de pillen geholpen? Nee niet echt, de pijn en het verdriet bleven en eigenlijk sluit dat ook aan bij de situatie. Het blijft heel verdrietig om iemand te zien die ooit slim, sociaal, levendig en sterk was. Daarnaast mis ik zijn steun als partner. Op een bepaalde manier, ondanks dat hij sterk veranderd is, houd ik nog steeds van hem en om het verlies van hoe hij ooit was en voor mij betekende mag ik ook zeker wel verdrietig zijn. Complicerende factor is ook dat we ouders zijn van een kind dat tijdens de bevalling overleed. Deze maand is dat weliswaar al weer 28 jaar geleden, maar de pijn en het verdriet gaan nooit helemaal weg.

Terug naar waar ik mee begon.
Ik denk inderdaad dat veel mensen te veel van zichzelf eisen en dat ook de werkkring erg veel van medewerkers eist. Ik moet natuurlijk elke dag sporten, ik moet mijn huis opgeruimd en netjes houden en mijn tuin moet er prachtig uitzien.
Je moet een leuke vriendenkring hebben en al die vrienden regelmatig zien, je moet interessante vakanties hebben en spannende dingen doen, je moet carrière maken, je moet het beter doen dan je collega's, je moet je beroep bijhouden, je moet opleidingen doen om aan de eisen van je werkgever te voldoen, ook al is dat een volledige masteropleiding, je moet de 4 mijl sneller lopen dan vorig jaar, je moet sparen om je hypotheek af te lossen, je moet werk kunnen vinden als je werkloos bent, want het ligt natuurlijk aan jou dat je geen werk kunt vinden, werk zat toch?
Je moet, moet, moet, moet.
Moet jij ook zo veel?