zaterdag 4 mei 2013

Hoe blijf je gezond en gelukkig als je een veeleisende baan hebt?

Mijn baas wil steeds meer van mij en alles moet perfect en zonder fouten gebeuren. Nieuwe taken komen op mijn bordje en als ik mijn werk niet afkrijg, dan moet ik een goedkope, onervaren kracht inhuren die klussen voor mij doet, maar let wel, ik blijf verantwoordelijk voor de kwaliteit van de uitvoering. Ik moet heel veel ballen tegelijkertijd in de lucht houden en zorgen dat er geen bal op de grond valt. Soms droom ik van mogelijke fouten die ik op mijn werk maak en word ik wakker met dat ik ondek dat ik dingen vergeten ben die hoge prioriteit hebben. Vriendinnen van mij moeten solliciteren op hun eigen baan en misschien worden ze ingedeeld in een andere functie omdat een of andere duur ingehuurde interimmanager een reorganisatie doorvoert.
Twee collega's zitten overspannen (tegenwoordig heet dat burnout) thuis  door een combinatie van werkdruk en problemen in de privésfeer. Een andere collega zit volgens mij gevaarlijk op het randje.
Ineke atttendeerde mij op een artikel in Trouw (klik op deze link) over een Vlaamse psychiater, Dirk De Wachter, die het boek "Borderline Times" geschreven heeft. Hij schrijft dat er steeds meer mensen uit de boot vallen die het jachtige competitieve leven niet meer aankunnen. Volgens hem moeten we veel te veel en moeten we ook voortdurend gelukkig zijn.

Er zijn heel veel mensen die deze eisen niet kunnen bijbenen, die afhaken. Volgens De Wachter hebben deze mensen problemen als gevolg van de economische structuur van de westerse wereld. We moeten meer en méér produceren, langer, harder en efficiënter werken. De Wachter heeft cijfers voor België, maar ik denk dat het in Nederland niet anders is. In België neemt 1 op de 9 mensen psychofarmaca, dat zijn medicijnen voor de psyche: slaapmiddelen, kalmeringsmiddelen, antidepressiva etc. Dat is enorm veel! Een op de negen heeft medicijnen nodig om het vol te houden in hun leven.

Volgens De Wachter hebben we de grenzen van de groei bereikt.
Ik denk ook dat er grenzen zijn aan de groei en dat er meer aandacht moet komen voor de kwaliteit van leven.


Waar De Wachter over schrijft, is over geluk en het recht soms ook ongelukkig en verdrietig te zijn.

Een citaat uit het artikel in Trouw: "Ziekte, dood, tegenslag, verlies, horen bij het leven. Wir setzen uns mit Tränen nieder, dat prachtige slot van de Matthäuspassion van Bach, ik kan dat niet genoeg horen. Maar we willen die tranen niet zien, we stoppen ze weg, we kunnen niet meer ongelukkig zijn, willen tegenslag en verlies niet meer in ons gewone bestaan incorporeren.

Wat doet een hypergelukkige als er iets tegenzit? Dan gaat-ie naar een psychiater en vraagt om een pil. Is uw moeder gestorven en zijt ge na zes weken nog triest? Vraag een pil! Terwijl ik juist het omgekeerde zou zeggen: zijt ge na zes weken niet meer triest? Dan moet ge naar de psychiater, want het is wel uw moeder die gestorven is."

Persoonlijk: ik heb antidepressiva gehad toen ik me heel down voelde in de periode dat duidelijk werd dat de vader van mijn kinderen psychiatrisch zó ernstig ziek was dat hij nooit meer echt een vader voor hen zou kunnen zijn. Hebben de pillen geholpen? Nee niet echt, de pijn en het verdriet bleven en eigenlijk sluit dat ook aan bij de situatie. Het blijft heel verdrietig om iemand te zien die ooit slim, sociaal, levendig en sterk was. Daarnaast mis ik zijn steun als partner. Op een bepaalde manier, ondanks dat hij sterk veranderd is, houd ik nog steeds van hem en om het verlies van hoe hij ooit was en voor mij betekende mag ik ook zeker wel verdrietig zijn. Complicerende factor is ook dat we ouders zijn van een kind dat tijdens de bevalling overleed. Deze maand is dat weliswaar al weer 28 jaar geleden, maar de pijn en het verdriet gaan nooit helemaal weg.

Terug naar waar ik mee begon.
Ik denk inderdaad dat veel mensen te veel van zichzelf eisen en dat ook de werkkring erg veel van medewerkers eist. Ik moet natuurlijk elke dag sporten, ik moet mijn huis opgeruimd en netjes houden en mijn tuin moet er prachtig uitzien.
Je moet een leuke vriendenkring hebben en al die vrienden regelmatig zien, je moet interessante vakanties hebben en spannende dingen doen, je moet carrière maken, je moet het beter doen dan je collega's, je moet je beroep bijhouden, je moet opleidingen doen om aan de eisen van je werkgever te voldoen, ook al is dat een volledige masteropleiding, je moet de 4 mijl sneller lopen dan vorig jaar, je moet sparen om je hypotheek af te lossen, je moet werk kunnen vinden als je werkloos bent, want het ligt natuurlijk aan jou dat je geen werk kunt vinden, werk zat toch?
Je moet, moet, moet, moet.
Moet jij ook zo veel?

31 opmerkingen:

  1. Je moet zoveel ballen in de lucht houden dat het niet gek is dat de ballen soms keihard naar beneden vallen. Hier althans wel. Een paar weken geleden onze spullen gepakt en we zijn op vakantie gegaan... Ik trok het hier even niet meer. Daar belande ik in een oase van rust en heb een tijd gesproken met 1 van de medewerkers van daar. Ze maken dagen van 15 uur op een dag en gaan 1x in de 6 weken terug naar huis. Na 1 soms 2 weken keten ze terug en ze wrken weer keihard. Ze verdienen wat ze nodig hebben en ze zijn gelukkig. Hier in het westen is het meer en nog meer. En of je er nou wel of niet aan mee wil doen je wordt in een keurslijf gedrukt. Als ik al een week hier uit de randstad ben ervaar ik al dat de mensen elders heel anders zijn. Veel minder gejacht.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik heb jarenlang in de medezeggenschapsraad van onze hogeschool gezeten. Toen speelde het probleem van de toenemende werkdruk en de problemen met het vergroten van de flexibele schil( meer tijdelijk personeel ten koste van vast) al in volle hevigheid. We hebben dingen voor elkaar kunnen krijgen. Maar er moeten wel signalen naar de medezeggenschapsraad toe.
    Ik kan je situatie niet helemaal inschatten, maar ik denk dat het wel mogelijk moet zijn om tegen je baas te zeggen dat de werkdruk te hoog is en dat je het probleem naar de MR wil brengen. En maak een afspraak met de MR en probeer het op de agenda van de MR te krijgen. Als 60 jarige met lange ervaring zou je je ook kandidaat voor de MR kunnen opgeven bij de volgende verkiezingen. Mooi om toch inbreng vanaf de werkvloer te hebben

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik heb het artikel van De Wachter ook met veel interesse gelezen. Heb nu zijn boek "Borderline Times" in de bibliotheek geleend. Ben benieuwd!
    Veel moeten, volgens mij herkennen we ons daar allemaal wel in. Het is echt een kunst om dicht bij jezelf te blijven.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik heb het geluk dat ik weinig moet. Dat betekende wel de keus voor minder geld en meer (volledig) "afhankelijk" zijn van mijn partner. Hij verdient net aan modaal en zo zorgen we er samen voor dat het gezin hier draaiende word gehouden. Ik heb en neem de tijd om wandelend de aanbiedingen te halen. Ik heb en neem de tijd om veel van de sociale gebeurtenissen op me te nemen d.m.v bezoekjes, telefoontjes, kaartjes. Ik heb en neem de tijd voor klussen in huis die ik zelf aan kan en doe het hele huishouden. Zo houdt man tijd over om te ontspannen als hij thuis komt van werk. Voor ons werkt het erg goed. Maar dat is niet voor een ieder weg gelegd. Er gaan geen 2 dagen voorbij waarin we tegen elkaar niet zeggen hoe fijn het is dat het zo kan en dat we op deze manier weg blijven van die race tegen... ja, tegen wat??

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dirk De Wachter is geinterviewd in het programma Boeken 24 maart jl., nog te zien op uitzendinggemist.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Een artikel naar mijn hart. Ik ben al 3 jaar arbeidsongeschikt wegens overspannenheid. Met mijn karakter lukt het niet om alles steeds goed te doen en ervaar ik elke dag stress. Gelukkig helpen de antidepressiva bij mij wel. Daarnaast zoek ik naar een ontspannen manier van leven waarin ik straks ook weer kan werken. Jouw blogs zijn elke dag een lichtpuntje.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Na jaren het nog net kunnen bijbenen is er een momen dat gezondheid steeds achteruit gaat en er van je verwacht wordt dat je beleidsmatig meedenkt. Daar ben ik niet voor opgeleid. Rapportjes die tot nu toe in het nederlands gingen moesten in het engels, nu beheers ik engels in woord en luisten best goed maar goed schrijven is een ander verhaal, dus dat was altijd onvoldoende. Na 2 jaar uitgeput uitgevallen, terwijl ik het met een werkgever die net iets meer mee zou denken met een oudere medewerker het nog wel 1-2 jaar vol zou kunnen hebben gehouden. Nu 100% afgekeurd. Maar ben ook elke dag bij voor de vrijheid die het me bied ondanks minimale inkomsten.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Dat boek van de Wachter heb ik al weken gereserveerd bij de bieb. Ik herken je verhaal vanwege het omgekeerde. De heerlijke vrijheid en niets meer moeten van het gepensioneerd zijn. Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ook ik ervaar de toenemende werkdruk, gecombineerd met zorgen over mijn kinderen. Twee jaar terug lukte het mij nog met weinig moeite om te zeggen: 'Mijn glas is halfvol' Nu moet ik gewoon erkennen : 'Mijn glas is halfleeg' Maar ik ben kostwinner en boven de 50, wat zijn mijn kansen als ik mijn baan kwijtraak? Maar op een dag als vandaag, met een zonnetje en een heerlijke temperatuur probeer ik energie op te zuigen om toch weer verder te gaan. Opgeven is geen optie! Janny

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Heel herkenbaar. Ik heb 3 kinderen en werk daarnaast. Ook nog veel aan het hh doen met mijn man. Hij werkt en doet gelukkig ook veel in het hh. Maar met de bezuinigingen, ook bij gemeente, moeten we meer met minder mensen doen. Zelfs in het weekend werk ik mijn werkmail door....

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Herkenbaar verhaal, we zitten steds krapper in personeel en er moet steeds meer kwaliteit geleverd worden.
    Ik ben nognnet vergeten, dat ik vorig jaar 's morgens nog even terug moest naar de zaak, in verband met vakantie collega en deadlines. 'S middags trouwde mijn nichtje, dusdat kn nog wel.
    Wat staat er op mijn functioneringsgesprekverslag dat mijn baas een dag voor deadline ingeleverd wilde hebben bij HR? Dat ik mijn prioriteiten nietgoed kon vaststellen.

    Ik las het snel door en vroeg hem 1ding toe teoegrn, dat mijn werk altijd op tijd af is.
    Ja, knikte hij. Ik had gelijk.
    Zijn eigen altijd te laat zijn en niet goed werk verdelen, had hij vertaald in mijn werkwijze. Dat klopte niet.

    Later dacht ik, ik kan inderdaad mijn orioriteiten niet goed stellen. Voor de zaak ben ik nu in verweggistan. Ze kunnen me niet terug roepen.
    Dat was een wijze les.
    Ik zit op een zeilboot ver weg, dus kan ik ook mijn zakelijke e-mail niet bekijken!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Ik ben het helemaal met je eens, we moeten dit, we moeten dat en dan zijn we nog niet klaar.
    Wij proberen de laatste tijd echt rust in te bouwen, en meer te genieten van het samenzijn, de dingen die we hebben en dat we allemaal gezond zijn,dat is puur geluk.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Ja, maar ik probeer steeds minder te moeten. Het helpt ook erg dat ik nu vanuit huis werk en op het platteland woont, daar gaat het leven gewoon iets rustiger. Vanuit huis werken vond ik eerst nog moeilijk, maar ik begin steeds meer de slag te pakken te krijgen van werk en privé.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Ja, ik heb het razend druk. Niet alleen wordt dat ook van mij verwacht, ik wil het zelf ook. Ik heb erg veel plezier in mijn werk en doe dit dan ook vol overgave. Op het moment wordt dit ook zodanig op prijs gesteld dat dit inmiddels tot in de hoogste regionen van het bedrijf waar ik werk doordring.
    Voor mij is dat ook waar ik het voor doe. Het op prijs gesteld worden.
    Thuis heb ik daar minder last van. Alles moet toch wel gebeuren maar allemaal op onze tijd. Thuis kom ik dan ook altijd helemaal tot rust omdat niet altijd alles moet.
    Ik probeer hierdoor werk en prive gescheiden van elkaar te houden waardoor je ook het overzicht houdt.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Misschien sluit dit artikel wel mooi aan bij wat ZuinigAan beschrijft: http://www.intermediair.nl/weekblad/20130502/?utm_medium=widget&utm_term=lead&utm_content=artikel_bekijken&utm_campaign=persgroep_netwerk&utm_source=trouw.nl#8

    Een interview met de oprichter van Buurtzorg. Wijkverpleegkundigen en wijkziekenverzorgenden mogen bij Buurtzorg weer zelfstandig werken en weer trots zijn op hun vak zonder voor de voeten te worden gelopen door managers. Er is nu ook een afdeling Buurtdiensten, ik ga eens kijken of daar ook iets voor mij bij is.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Wat een heerlijk stukje. Zelf heb ik vorige week mijn baan opgezecht. Ook ik had het gevoel dat het me allemaal te veel werd. Ik ga vanaf nu proberen rust in mijn leven te brengen

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Nee, ik moet niet meer...
    Heb vorig jaar mijn werk uren terug gebracht naar 8, dus ik werk maar 1 dag. Verder heb ik vrijwilligerswerk en mijn gezin met 5 kinderen, een moestuin en beesten.
    Natuurlijk komt er minder geld binnen, maar ik geniet alle dagen!

    http://inenomdekas.wordpress.com/2013/05/04/dierenarts

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Zeer herkenbaar verhaal. Op mijn werk werd de druk steeds groter, we hadden urenverantwoording en er moest meer in minder tijd gedaan worden. Als je aangaf dat het niet lukte in de toegestane tijd, kreeg je als antwoord: dan maar wat harder lopen. Na een aantal jaren waarin ik elke dag een half uur eerder begon en ook later naar huis ging, de andere collega's trouwens ook,(deze uren werden niet uitbetaald) knapte ik af. Ik heb 10 maanden thuisgezeten met een burn-out, weinig compassie van de werkgevers. Bij het re-integreren werd ik al panisch bij de gedachte dat ik er weer naartoe moest. Ik heb vorig jaar de beslissing genomen om ontslag te nemen. Om hier nog tot aan mijn pensioen- nu nog 8 jaar- te moeten werken, daar moest ik niet aan denken. Gelukkig heeft mijn man een full-time baan en de kinderen zijn de deur uit, daarom konden we deze stap zetten. We hebben altijd zuinig geleefd, en het lukte prima om weer op 1 salaris terug te vallen. Ik ben wel erg boos en verdrietig geweest omdat dit nooit zo mijn keuze was, maar ik kon en wilde zo niet verder. Nu elke dag blij dat ik niet meer daar naartoe hoef, doe vrijwilligerswerk en leuke dingen en heb veel tijd om me bezig te houden met wat ik belangrijk en leuk vindt. Voor mij was dit heel luxe, want ik besef heel goed dat niet iedereen die keus kan/wil maken. Rianne

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Consuminderen heeft niet alleen betrekking op materiële zaken. Inderdaad zou er in de maatschappij meer stil gestaan moeten worden dat het GENOEG is, dat bij een mens de rek eruit kan raken, zoals met elastiek dat kun je ook niet eindeloos uitrekken.
    Maar zelfs als je 65+ bent komt het gevoel van "ik moet dit en dat nog"" nog wel eens over je heen. Wat ik daaraan doe? Mijzelf per dag geen al te grote taken opleggen en heel belangrijk is voor mij dat ik 's avonds kan gaan handwerken. Dus nu de hoogste tijd want ik ben al meer dan een uur aan het bloggen en mailen en zo meteen is de dodenherdenking al!

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Heel herkenbaar. Vorig jaar oktober aangegeven dat het werk voor mij en mijn collega te veel was. Ook de managers had het al opgemerkt en hij zou een aanvraag indienen bij de directie voor een kracht erbij. In plaats van een kracht erbij hebben ze, 2 dagen na het gesprek met mijn manager, mijn collega ontslagen (zij werkte full-time, ik part-time). Ik kreeg te horen dat ik niet ziek mocht worden en ook mijn herfstvakantie werd ingetrokken. Regelmatig staan de tranen in mijn ogen. Door de achterstand weet ik niet meer waar ik moet beginnen (en ik werk minstens 1 uur per dag over in mijn eigen tijd). Van de week had de baas ook commentaar op de achterstand. Ik heb hem gesmeekt om me te ontslaan, want ik zie het echt niet meer zitten op het werk. Zelf ontslag nemen wordt moeilijk, daar ik er alleen voor sta (met 2 kinderen).
    Judith

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Jeempie wat heftig. Veel sterkte toegewenst.

      Verwijderen
    2. Ik hoop dat je ondertussen dan toch al ander werk aan het zoeken bent? Misschien eens bij een interimbureau horen? Ik weet niet hoe het in Nederland zit maar in België krijg je na een boetetijd (2 maanden ofzo gezien bvb. jouw omstandigheden) toch dop/stempelgeld en na 1 maand interimwerken ook.

      Verwijderen
    3. Vooral niet extra gaan werken in je eigen tijd!
      Zeker niet als je het toch als een plus zou zien als je wordt ontslagen...

      Van dit soort dingen wordt je ziek en een burn-out gaat niet altijd over (en wil je sowieso echt niet).

      Wat hiet helpt: mezelf de vraag stellen wat het ergste is wat mij kan overkomen als ik mijn werk niet goed doe, als ik zou worden ontslagen enz.

      Verder: zoek iemand waarmee je kunt sparren over dit probleem, iemand met afstand tot de zaak die rationeel ernaar kan kijken. Zelf zou ik denk ik naar zo'n leidinggevende aangeven dat
      de werkdruk te hoog is, dat niet alle taken kunnen in de werktijd en dat ik niet meer onbetaald over ga werken. Vraag welke taken de meeste prioriteit hebben, wat kan wachten en waar hij ondersteuning in kan regelen. Stel dat je dit wekelijks met hem wil doorspreken. Blijf knelpunten aangeven, ga niet harder lopen, neem je pauzes en schakel zo nodig de bond of arbo-arts in als dit niet werkt.

      Een klacht naar de baas van je leidinggevende (als er niets verandert/geen steun komt) is ook nog een optie.

      Verwijderen
  21. Dit is heel herkenbaar. Zelf ben ik ruim 11 jaar geleden in de valkuil gevallen. Nu na 11-12 jaar wel weer uit de kuil, maar met restverschijnselen van chronische pijn en vermoeidheid waardoor ik niet meer kan werken.En mentaal doe je natuurlijk ook een jasje uit. Alles moest, en het moest ook nog eens perfect. Uiteraard moest het van mijzelf, maar ook omdat ik het gevoel had dat het nooit goed genoeg was en ik geen grenzen kon stellen. Maar het vele moeten, dat is lastig om van af te komen.Zelfs als je beperkt bent in hetgeen je kunt. Want je wilt zo graag....(vul op de puntjes in naar wens. Maar zuinigan let op je grenzen, want eroverheen gaan is o zo makkelijk, maar terugkeren niet!Laat je niet gek maken en kom voor jezelf op.

    BeantwoordenVerwijderen
  22. @Allen die zich zorgen maken over mij: naar mijn gevoel ben ik vorig jaar langs het randje van de afgrond gegaan. Ik was naast mijn werk èn druk met vrijwilligers werk èn ik had het druk met de zorg voor mijn moeder. Ze moest 2x per week behandeld worden in het ziekenhuis, ik begeleidde 1x zelf en de andere keer moest ik alles organiseren: rolstoeltaxi bestellen, vrijwilliger of familielid charteren. Steeds de stress dat de begeleider niet zou kunnen.
    In september '12 ben ik gestopt met het vrijwilligerswerk. Dat had ik eerder moeten doen, ik ben te lang doorgegaan en dat ging ten koste van mijzelf. Begin oktober overleed mijn moeder, dus de toch behoorlijk intensieve mantelzorg viel weg. Daardoor werd het voor mij een stuk rustiger. Net op tijd voor mij, ik denk dat ik net ver van een burnout af was.

    BeantwoordenVerwijderen
  23. Doordat ik chronisch ziek werd, werden de prioriteiten anders. Ik wilde wel dit doen, dat doen, meegaan met de grote stroom. Maar had al mijn energie nodig voor mijn werk ( 20 uur per week ) en het ziek zijn. Want dat vergde een hoop energie. Balanceerde vaak op de rand, want wat ik ook deed, altijd kwam ik ergens tijd en energie te kort. Tot ik toe ging geven. Toe ging geven, aan rust momenten, die ik zo hard nodig had. Mijn ziekte kreeg ik beter onder controle, ik hoefde niet meer zo veel te moeten. Nee ik leef zoals ik het prettig vind. Dat mijn ramen niet altijd brand schoon zijn, dat mijn huis wat rommeliger is, vind ik allemaal niet zo erg. Maar ik besteed tijd en energie aan mezelf, geniet van de momenten dat ik wil genieten. Heb ik zin in de zon te gaan zitten, dan doe ik dat. Wil ik graag iemand opzoeken, die het nodig heeft, dan doe ik dat. wil ik een middag zomaar luieren dan doe ik dat.
    Feit is, zit beter in mijn vel, er komt meer tot stand , ben een aangenamer persoon en ook kan ik me beter op mijn werk concentreren, want ik ben uitgerust.
    Ook kan je dan beter omgaan met hetgeen wat er allemaal op je pad komt. Want iemand die moe is, voelt zich niet zo krachtig.

    BeantwoordenVerwijderen
  24. We moeten allemaal zoveel. We zijn AOWers, je moet vrijwilliger zijn, je moet bij twee clubs, je moet veel vrienden thuis ontvangen en bezoeken. Ik heb mezelf als moeten gesteld; ik moet niets. Ik lees, klungel wat -wat opruimen, wat handwerken, enz.enz.-. Achter de geraniums zitten zeggen ze nu. En dat bevalt me prima. Heb het goed allemaal.

    BeantwoordenVerwijderen
  25. Wij zijn AOWers. Wat me opvalt in het NU is het moeten. Je moet vrijwilligerswerk doen, bij minstens twee clubs zijn, sociale contacten onderhouden, creatief bezig zijn, je huis vol met vrienden, ach wat vergeet ik nu niet allemaal. Ik zelf heb beslist; ik moet niks. Ik ben erg vaak gewoon thuis, lezen, klungelen -is van alles en nog wat opruimen en soms tv kijken-. Achter de geraniums, noemen we dit niet zo? Nu ik vind dit een erg fijne plek. We laten ons door ieder ons leven bepalen. Ik ben opgestapt. En deze rust vind ik veel plezieriger. Heb het goed allemaal.

    BeantwoordenVerwijderen
  26. Een vriendin zei ooit tegen me:"je zegt wel heel vaak 'ik moet', als je dat nu een vervangt door 'ik wil', wat blijft er dan over?" Nou, heel weinig dus.

    Siebrie

    BeantwoordenVerwijderen
  27. In een eerdere blog zei je dat je ruimer kon gaan leven omdat je genoeg geld had. Is het geen idee om minder te gaan werken en op dezelfde voet door te gaan met zuinig leven? Dan neemt de druk misschien ook iets af.

    BeantwoordenVerwijderen
  28. Ik ben aan het bijlezen na mijn vakantie, vandaar mijn late reactie. Ik vond dit verhaal weer super.

    Groetjes Annelieya

    BeantwoordenVerwijderen

Reageren is leuk, graag zelfs, maar onzinnige, onaardige of kwetsende reacties naar mij of anderen en ook reacties met nep-informatie worden niet geplaatst.

Over verwijderde reacties ga ik niet in discussie.