Vroeger, in tijden van crisis deel 3

Ik schreef in mijn vorig bericht: het netwerk in de buurt was heel belangrijk voor ons. Daarover een volgende keer meer.

Waarom was dit netwerk belangrijk? Het was in veel opzichten de motor onder ons bestaan. Toen we ons eerste kind kregen, richtten we een oppasgroep op. Het was een groepje vrouwen samen die vaak via via van elkaars bestaan wisten. Allemaal hoger opgeleid, allemaal afkomstig van buiten de stad Groningen en allemaal in de bijstand. Het was een tip van de verpleegkundige van het consultatiebureau. We woonden in een wijk met heel veel autochtone wijkbewoners, mensen die van generatie op generatie in dezelfde buurt wonen. Mijn buurvrouw had een moeder in dezelfde wijk en een zus die in dezelfde straat woonde en een broer een paar straten verderop. Ook buren een paar huizen verder hadden nogal wat familie in dezelfde wijk en dat was met heel veel wijkbewoners zo. Iedereen kende iedereen, behalve wij en zie daar dan maar eens tussen te komen.
Wat deden we in deze oppasgroep? We pasten met gesloten beurzen op elkaars kinderen. We hielden wekelijks bijeenkomsten waarbij we praatten over opvoeden, leven met weinig geld, strategiën om werk te vinden en nog veel meer. Toevallig, of misschien wel helemaal niet zo toevallig, hadden 3 van de 6 een partner met vrij ernstige psychiatrische problemen. Ook een dankbaar gespreksonderwerp. Het bleef overigens niet bij praten alleen, we tipten elkaar over gratis lezingen, we maakten ook uitstapjes, organiseerden voor onze kinderen speurtochten in de wijk, we kwamen op elkaars verjaardagsfeestjes en die van de kinderen. We gingen met alle kinderen in de herfstvakantie met de bus naar het bos en deden daar spelletjes. Op een dag gingen we met zo'n super goedkope verkoopbusreis een dagje op stap. Het was de bedoeling van de reisorganisator dat we dure matrassen en dekbedden etc zouden kopen, en daarom werden we ergens vlak over de grens in Duitsland gedropt voor een langdurige en behoorlijk agressieve verkoopdemonstratie. We hebben lol gehad en uiteraard hebben we niets gekocht. Er was nog een boottochtje op de Rijn bij. Ik heb M. de organisator van deze reis op internet opgezocht en ze zijn er nog steeds, je kunt nu nog voor een tientje een hele dag op stap in een luxe touringcar en krijgt een warme maaltijd en een gratis kopje koffie en ook nog een cadeautje.
Ook gaven we kleding en andere kinderspullen door, net zo lang totdat de kleding versleten was en/of zo vol met vlekken zat dat het echt niet meer kon. Baby's van deze groep lagen in mijn zelfgemaakte wiegje.
Wat deden we verder? Eigenlijk stonden we elkaar met raad en daad terzijde. We zijn nog steeds vriendinnen en komen eens in de paar maanden bij elkaar en gaan uit eten en praten weer eens helemaal bij.