Mijn fut kwijt

Moe, ben ik, erg moe!
Nou moet ik voorop stellen: ik ben nooit iemand geweest die bruiste van de energie. Mijn energieniveau is normaal gesproken in vergelijking met anderen al tamelijk laag en nu is dat nog een paar graadjes erger.
Dat komt door een verkoudheid. Het gaat natuurlijk weer over, maar voor nu is het fietsen van werk naar huis en omgekeerd, het fietsen naar huis na het zwemmen iets dat veel kracht kost. Eenmaal op bestemming moet ik eerst een tijdje bijkomen. En thuis twee trappen op om de was in de machine te doen? Dat is ineens wel erg veel! Dat kan morgen ook wel, of overmorgen! Laat mij maar lekker zitten op mijn bureaustoel of op de bank. In bed mag ook!
Nu weet ik wel, dat er mensen zijn die door een ziekte nog veel meer last hebben van een erg laag energie niveau. Vergeleken met hen mogen mijn klachten geen naam hebben. Iemand als Martine van Min of Meer bijvoorbeeld, die door ME veel beperkingen heeft moeten verwerken. Ik heb bewondering voor haar kracht en de pogingen die ze doet om weer beter te worden. Beter in de zin van beter dan het was, want of het ooit lukt om weer helemaal te herstellen is waarschijnlijk iets wat de toekomst zal leren.
Voor nu voor mij: ik geef er maar even aan toe. Ik slaap veel en gun mezelf de rust en dan hoop ik dat het snel weer wat beter zal gaan.