woensdag 29 juli 2020

Ze moest naar turnen, iedere week

Ze was 7 jaar, dik, stijf en onhandig. Het duurde lang voordat ze kon fietsen. Ze kon niet op haar hurken zitten, ze kon slecht bok springen en dat overgewicht dat moest ook anders, dat moest gewoon verdwijnen. Van de huisarts moest ze sporten, dat zou goed zijn voor haar gezondheid. Een zwembad was niet in de buurt, schoolzwemmen bestond niet en tennis of hockey was niet voor "ons soort mensen". Dus moest ze op turnen, bij een club die kampioenen voortbracht.
Ze was veruit de slechtste van het groepje meiden dat op de woensdagmiddag gymde in een zaaltje in de stad. Vanuit de buitenwijk was het een flink eind lopen, 1,5 kilometer, maar dat deed de 7 jarige zelf, helemaal alleen.  Ze was één keer begeleid en toen kon ze de weg zelf wel vinden.
Die gymnastiek, dat moest, het was voor haar gezondheid. Leuk was het allerminst, de meeste oefeningen gingen slecht en als ze niet zelf over die reusachtige bok kon springen, dan sleurde de leidster haar er mopperend overheen. Ze kreeg er blauwe plekken van op haar armen, want de leidster deed haar pijn, iedere keer als ze een oefening niet kon. Iedere woensdag na afloop van de les, was ze heel blij dat het klaar was en dat het nog 7 volle dagen duurde voordat ze weer moest. Alleen die week was zó snel om en dan begon de ellende weer!
Leren plezier te krijgen in bewegen was er niet bij, leuke spelletjes evenmin. Er moest geturnd worden op brug, evenwichtsbalk (een hels ding als je er niet op kunt blijven staan), bok en kast. Geen tijd voor plezier, maar alleen voor het serieuze werk. Maar het was voor het goede doel, want ze zou slank worden en lenig! Het is daarom ook nooit bij haar opgekomen om te spijbelen of om überhaupt aan haar ouders te vragen van gymnastiek af te mogen.

Je zult het wel geraden hebben, dat kind was ik en dat doel van slank en lenig worden werd niet door gymnastiek of sport behaald. Ik moest ineens aan gymnastiek denken nu die verhalen van een aantal  topturnsters en hun trainers over fysieke en mentale mishandelingen naar voren komen. Ik was 60 jaar geleden echt geen topturnster, verre van dat, maar de mentaliteit was hetzelfde.  Plezier in bewegen heb ik er niet van gekregen en daarnaast kreeg ik sterk het gevoel dat mijn lichaam er niet mocht zijn, dat ik er zelf niet mocht zijn omdat ik bij lange na niet goed genoeg was.

30 opmerkingen:

  1. Ik vind het zo erg dat kinderen van 7 al als 'te dik' worden en dat daar dan plompverloren iets mee moet wat ver buiten de comfortzone ligt.

    Ik was altijd te mager als kind, maar mijn ouders hebben nooit gepusht of ook ooit maar iets over gewicht / aankomen / meer eten gezegd. Eten heeft voor mij godzijdank nooit een lading gekregen.

    Toen ik met de oudste bij het consultatiebureau kwam (vijf of zes was hij toen geloof ik), kreeg ik commentaar op zijn gewicht. Hij was te dik. Ik heb ze laten kletsen en ben gewoon doorgegaan met hem zelf te laten bepalen hoeveel hij at. We aten immers meestal gezond en soms ook ongezond, maar niet te vaak.

    En zie.... in de jaren daarna verdween het kleutervet en rekte hij uit. Mollig is zoon al lang niet meer te noemen.

    En natuurlijk zijn er kinderen die echt ongezond dik zijn, de vraag is alleen: helpt de werkwijze die tot nu toe gebruikt wordt? Een leven lang gedoe met eten is juist niet wat je moet willen.

    Goed dat je over dit soort dingen schrijft Aaf!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Goh, wat een herkenbaar verhaal. En dan nog het gegiechel van de meisjes die het WEL konden achter je rug.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik was bij gym altijd een van de laatsten die gekozen werd, dat gevoel staat me nog helder bij. Sportief ben ik nooit geworden, maar ik houd wel van bewegen: tuinieren, wandelen, fietsen en klussen doen. Ik heb ook voldoende energie.
    Het is heel naar om te zien hoe sommige topsportsters leiden onder de veel te harde discipline van hun coaches. Bij ballet is het niet anders: iemadn van mijn middelbare school kreeg in de puberteit van zelfsprekend rondingen, en kreeg te horen dat ze zonder dat vet beter zou kunnen dansen.
    Gelukkig ken ik ook iemand in onze buurt die op internationaal niveau heeft geturnd en zij is gezond, vrolijk en evenwichtig en sport nog altijd graag en heeft ook daarnaast een leven opgebouwd.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Lijden natuurlijk. Het was nog vroeg vanochtend!

      Verwijderen
  4. En door dat ik in mijn puberteit te mager was. Dachten mensen aan anorexia. Maar dat was het niet. Het is mijn bouw. Ben getrouwd heb 4 kinderen. Maar moet altijd goed eten.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heel herkenbaar, ik werd er door gepest op school...
    Een teamsporter ben ik dus nooit geworden!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Dat is echt heel rot! Ik heb het idee dat heel veel sport-activiteiten eigenlijk niet zo plezierig zijn voor kinderen. Tobias vindt bijvoorbeeld het leren zwemmen ook totaal niet prettig. Maar voldoende bewegen is zeker tegenwoordig best wel een uitdaging, met al die schermpjes van TV. tablet etc. Dit is erg verleidelijk voor ouders en kinderen...

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hoi Aaf, zo jammer he, dat plezier niet belangrijk was bij sport. Ik was ook niet zo' n uitblinker en heb daardoor een hekel aan sport gekregen. Ik was lang, sloom en een beetje kippig en vond op school ieder balspel een verschrikking. Ik was er zo een die op de middelbare school als laatste gekozen werd.
    Het is best goed met me gekomen hoor, ik wandel, fiets, zwem en schaats graag. Maar ik zal altijd reageren als van die 'sportgoeroes' roepen dat sport zelfvertrouwen geeft en teamspirit. Ja, als je er goed in bent, maar anders heus niet.
    Ik moest van mijn ouders naar judo, voor mn zelfvertrouwen. Net zo iets als jouw gym. Was ik daar ook nog eens en van de weinige meisjes. Ook geen goede herinneringen aan.
    Je maakt wat los met je blogje bij me, groet, g

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wandelen is het enige dat ik leuk vond. Ik heb veel avondvierdaagsen en wandeltochten gelopen. Door mijn heupproblemen, problemen waar lang een verkeerd etiketje op geplakt is, werd dat vanaf ongeveer 20 jaar geleden in toenemende mate onplezierig en pijnlijk. Maar ik heb goede hoop dat ik over een jaartje weer beter kan lopen!

      Verwijderen
  8. Vreselijk je verhaal te lezen en hoe je best wel hebt geleden in je jeugd.
    Zelf ben ik ook nooit lenig en sportief geweest. Ik koon wel goed vangen en gooien met trefbal en slagbal en volleybal lukte ook goed en daar had ik wel plezier in

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ook ik zat vroeger op ‘gym’ en vond het vooral erg gezellig. Was niet echt lenig, haalde als enige van mijn groep geen ‘vaardigheidsdiploma’ maar heb er (gelukkig) geen nare herinneringen aan.
    Ik vind vooral de rol van jouw ouders verbazingwekkend. Jij bent te dik, jij moet op turnen en that’s it! Komt zo ongeïnteresseerd bij mij over!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ook ik werd naar gymles gestuurd,kwam nooit over die vreselijke bok en durfde niet tot bovenin het klimrek. Werd op school bij teamsport bijna altijd als laatste gekozen etc. Er werd balletles gegeven in een ruimte in de buurt maar "dat is niet voor ons soort mensen" terwijl dat me nou juist zo leuk leek.
    Maar dat stijve en houterige bewegen verdween toen ik wat ouder was en zelf besliste welke sport en danslessen ik wilde volgen.En deze ook zelf betaalde.
    Maar o wat voelde ik me ongelukkig als kind op die vreselijke gymnastieklessen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik werd ook altijd als laatste gekozen! En zelf kiezen mocht ik nooit. De meester of de juf koos daar altijd behendige aanvoerders voor uit.

      Wat veel beter was geweest voor mensen zoals jij en ik, was een systeem van nummers, gewoon aftellen 1, 2 en dan weer 1, 2 en alle enen bij elkaar en alle tweeën.

      Verwijderen
    2. Dat deden ze bij ons ook Aaf, en heel handig wisten de meiden op de juiste plek in de rij te gaan staan bij hun (sport)vriendinnen!.
      Nog zo eentje: als er nog 8 over waren, werden die over de vier teams "verdeeld". Als je verdeeld werd, dat was zo erg!
      En als we een jazzdansje hadden geleerd, we waren toen een jaar of 15, mochten de jongens komen kijken. Ik heb dat een keer geweigerd, dat werd heel raar gevonden ;-)

      Verwijderen
  11. Ik heb een normaal gewicht, maar ook voor mij zou turnles een ramp geweest zijn. Ik was heel slecht in gymnastiek. Over de bok springen kon ik niet. 1 keer kwam ik zo ver dat ik met mijn knieen op de bok kwam, dan op mijn voeten en dan er over heen springen. Maar toen moest het in 1 keer en durfde ik niet meer. En wat ik eerst wel kon, durfde ik toen ook niet meer. Angst speelt hier volgens mij een grote rol. Voor iemand als jij was turnen wel de slechtste optie. Je wordt er onzeker en angstig van. Je moet dingen doen die je kunt, dat maakt je zelfverzekerd. Daar krijg je zelfvertrouwen van. Maar turnen is niet voor iedereen weggelegd.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Die angst speelde inderdaad een grote rol, ik durfde bij gymnastiek veel dingen gewoon niet en blokkeerde dan volkomen.

      Verwijderen
  12. Veel herinneringen komen boven. Ik moest op sport om socialer te worden. Maar als totaal onhandig verlegen kind deed ik het niet goed. Altijd als laatste gekozen worden en dan die juffrouwen en meesters die je dat nog eens hardhandig je tekorten inpeperden. Socialer ben ik niet van geworden nog steeds een hekel aan sport daardoor.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Ik was ook rampzalig slecht in gym op school. Gelukkig met een groepje meisjes dat aan het zelfde euvel leed. Wij waren heel vaak ongesteld, dan mocht je aan de kant zitten van de hevig blozende piep-jonge gymleraar! (Die heel aardig was trouwens).
    Toen ik 36 jaar oud was is er een tumor in mijn ruggenmerg ontdekt. Volgens de neurochirurg was hij embryonaal van oorsprong, dus al mijn hele leven aanwezig. Dit verklaart mijn rampzalige motoriek sinds ik klein was. Gelukkig geen trauma aan over gehouden, hoewel ik nu volledig verlamd ben vanaf mijn oksels.
    That's life.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Pff, heftig hoor, zo'n tumor!
      Het werd bij mijn beter toen ik op mijn 15e bij mijn nichtje in de klas kwam. We waren beiden even slecht in gym (lag het aan de genen?), maar zij had een stuk meer zelfvertrouwen! Terwijl ik het gevoel had gruwelijk te falen, had zij een zelfbewuste uitstraling van: ik ben een slechte gymnast, maar so what? Dat was een verfrissende houding voor mij! We hadden en hebben een goede band, en samen rampzalig slecht zijn is inderdaad een stuk gezelliger!

      Verwijderen
  14. Pffieuw, Aaf, ik had het verdrongen denk ik, maar nu speelt jouw blog al de hele dag door m'n hoofd. Ook ik moest op gym omdat ik te zwaar was (en nog steeds ben, 50 jaar later), en ook ik was er 'niet erg goed in'. Vreselijk, op m'n vrije woensdagmiddag in m'n gympakkie rondhupsen (zo'n rompertje met mouwen). Altijd anderen die beter waren en die mochten kiezen... Ik herken het allemaal en heb nog steeds een hartgrondige hekel aan sporten. Fietsen, wandelen, tuinieren, prima. Maar voor mij geen sportschool. Groet, Gerda

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Als kind zat ik een half jaar op turnen. Ik was niet te dik maar vrij lang en ook onhandig. Iedereen kon de radslag behalve ik. Toen er een voorstelling oid was voelde ik me doodongelukkig. Ik mocht er gelukkig vanaf (zo ging dat toen) en ging op wedstrijdzwemmen en een paar jaar later ook op waterpolo. Toen kon ik met mijn lange lijf (ik ben nu 1.88m) een sport beoefenen waar ik goed in was én plezier in had!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Uit de voorgaande reacties blijkt wel dat sporten niet altijd leuk was voor een kind.
    Ik heb me altijd verbaasd over het feit dat vaak het kind dat goed was in sport in de klas de groep mocht samenstellen.
    En inderdaad hoe erg het was als je dan als laatste gekozen werd. Ik bungelde ook in de achterhoede, gelukkig net niet een van de laatsten. Maar ik vond 't vreselijk. Het gebeurt nog steeds. Ik begrijp daar niets van. Voor 't zelfvertrouwen van een kind is dit heel vervelend. En het resultaat is vaak dat je nog slechter presteert.
    Waardeloos als ik aan mijn gymlessen terugdenk.

    BeantwoordenVerwijderen
  17. O, wat verdrietig en jammer!
    Ik heb ook geturnd. Ik was verreweg de slechtste van mijn groep, maar wij hadden een fantastisch team: iedereen hielp elkaar, iedereen juichte voor elkaar. De leidsters waren net zo enthousiast over mijn overslag als over de dubbele flikflak met salto van een teamgenootje. Ik heb er zo'n goede herinneringen aan. Echt iets wat ik ieder kind gun, en eigenlijk ook iedere volwassene. Goed dat je je verhaal deelt, Aaf! Het maakt weer heel wat los bij veel lezers.

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Mooi dat je dit deelt en wat voel ik een medelijden met jou als 7-jarig kind. Klinkt allemaal zo eenzaam en liefdeloos. En herkenbaar. Vooral het je lomp voelen in je lijf. Niet lekker onbevangen en vrij bewegen.

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Ik kon niet wachten tot ik 4 werd, omdat ik dan naar de kleuterschool mocht en vooral: ik mocht op turnles! Tien jaar lang met veel passie gedaan, ik kreeg een uitnodiging voor de nationale selectie, maar alhoewel ik jarenlang zei dat mijn droom was om Nederland te vertegenwoordigen op de Olympische Spelen, namen mijn ouders dat opeens niet serieus, het was maar een hobby, en nee, ik mocht niet naar de selectie, want dat zou betekenen dat ik in een gastgezin zou gaan wonen. Dat was een dreun die ik nooit goed heb weten te verwerken.
    Ja, ik was slank, ik werd gedwongen om meer te eten dan er in mijn maag paste. Mijn broer en ouders hadden de eettafel vaak al een uur verlaten, als ik de laatste, uiteraard koud geworden, happen van mijn maaltijd naar binnen werkte.
    Ik was ook super lenig (nu weet ik dat ik hypermobiel was, en turnen heel erg slecht was voor mijn gezondheid, toen wist ik dat niet).
    Maar nooit, echt nooit heb ik gelachen om een klasgenootje dat minder goed in sport was. Mijn beste vriendin had flink overgewicht en vond sporten vreselijk, misschien dat ik daardoor begreep dat niet iedereen die passie had, die ik voelde. Misschien ook wel gewoon, omdat ik in geen enkele situatie iemand uit lach, ik zou niet weten waarom je dat zou doen.
    Juist vandaag kwam er zeer triest nieuws over de KNGU, en wat voel ik mee met die meiden, die vol passie alles over hebben voor het turnen, voor het bereiken van de top, om deel te mogen nemen aan de O.S. Dat valt mogelijk in het water door ziek gedrag van hun trainers.
    Jouw verhaal maakt duidelijk veel los. Ik wilde graag de andere kant belichten. Mijn train(st)ers waren enthousiast naar iedereen toe, niet alleen naar diegenen die lenig waren, ook naar de meiden die door hun ouders op turnen waren gestuurd, maar er niets aan vonden. En dus ging ik op woensdagmiddag naar de "gewone" gymles met mijn vriendinnen, die het gymen helemaal niet leuk vonden, maar wel plezier hadden tijdens de les, omdat de train(st)ers er voor iedereen iets leuks van maakten.

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Ook ik ging op woensdagmiddag naar de gymnastiek. Heb het niet als leuk ervaren maar ook niet als vreselijk. Brengen en halen was in die tijd ook niet gebruikelijk en mijn ouders meenden er vast goed aan te doen hun kinderen hier naar toe te sturen.
    Schoolzwemmen in het zwembad aan het Catsplein in Leeuwarden dat was wat! Kinderen werden zo het water ingeduwd met een stok. En nadat je door de douche geschreeuwd was moest je in de rij staan om je hakken te laten zien.
    Waren je hakken niet schoon dan werd je weer terug de douche in geschreeuwd.

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Ik moest ook naar gymnastiek, niet specifiek turnen, bokspringen heb ik nooit gekund, ook niet op het schoolplein.
    Een jaar had ik een gymjuf die mij echt stimuleerde, zij mocht ook in mijn poëziealbum schrijven, ik denk dat ik toen 10 jaar was. Met de knotsen zwaaien vond ik ook leuk. Op een gegeven ogenblik kon ik zelfs een vogelnestje in de ringen maken. Maar ik ben altijd een stijve hark gebleven. Maar naar sport kijken vind ik leuk. Alhoewel,na alle berichten uit de turnwereld weet ik niet of ik het nog leuk vind om naar turnen te kijken en het enthousiaste commentaar van Hans van Zetten te horen. Nu vandaag de dag, ( vandaag 74 jaar geworden) nog altijd een stijve hark maar mijn gewrichten functioneren nog prima en daar ben ik dankbaar voor.

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Wat een herkenning helaas met dat turnen. Gelukkig mocht ik als 15 jarige eindelijk overstappen naar badminton. Hoe bouwen we aan een klimaat waarin we elkaar blijven motiveren in plezier hebben in bewegen? Van een populatie van 50 jeugdleden zijn er hooguit 6 getalenteerd genoeg om op regionaal niveau te sporten... Dat was vroeger zo en dat is nu en in de toekomst ook zo.

    BeantwoordenVerwijderen
  23. Ach wat sneu! Ik moet aan mijn eigen dochter denken, nog net een peutertje. Ze is gek op dansen en spelen met de bal maar motorisch heeft ze beperkingen, niet ernstigs, iets wat vroeg gewoon motorisch gestoord of een hark zou heten. Niks aan te doen en ze heeft zoveel plezier in haar manier van dansen en springen! Ik hoop met heel mijn hart dat dit zo blijft en niet gaat veranderen als ze naar de basisschool gaat.

    BeantwoordenVerwijderen
  24. Zo herkenbaar! De ellende van sport en gymlessen. Alsof met competitie iedereen zou kunnen winnen en daarvan gemotiveerd zou raken om te bewegen. Ik ben 62, slank, maar hypermobiel en zie geen diepte. Ik zwik en zwalk door het leven en kan geen bal vangen.
    Wie niet sport, beweegt voor eigen plezier, om zich beter te voelen. En wandelen, fietsen, tuinieren, dansen en meedoen met Nederland in Beweging kan veel langer dan een sportcompetitie winnen. Lekker puh. Dat lijken veel ex-sportfanaten niet te weten als ze eenmaal boven de veertig zijn.

    BeantwoordenVerwijderen

Reageren is leuk, graag zelfs, maar onzinnige, onaardige of kwetsende reacties naar mij of anderen en ook reacties met nep-informatie worden niet geplaatst.

Over verwijderde reacties ga ik niet in discussie.