Ze moest naar turnen, iedere week

Ze was 7 jaar, dik, stijf en onhandig. Het duurde lang voordat ze kon fietsen. Ze kon niet op haar hurken zitten, ze kon slecht bok springen en dat overgewicht dat moest ook anders, dat moest gewoon verdwijnen. Van de huisarts moest ze sporten, dat zou goed zijn voor haar gezondheid. Een zwembad was niet in de buurt, schoolzwemmen bestond niet en tennis of hockey was niet voor "ons soort mensen". Dus moest ze op turnen, bij een club die kampioenen voortbracht.
Ze was veruit de slechtste van het groepje meiden dat op de woensdagmiddag gymde in een zaaltje in de stad. Vanuit de buitenwijk was het een flink eind lopen, 1,5 kilometer, maar dat deed de 7 jarige zelf, helemaal alleen.  Ze was één keer begeleid en toen kon ze de weg zelf wel vinden.
Die gymnastiek, dat moest, het was voor haar gezondheid. Leuk was het allerminst, de meeste oefeningen gingen slecht en als ze niet zelf over die reusachtige bok kon springen, dan sleurde de leidster haar er mopperend overheen. Ze kreeg er blauwe plekken van op haar armen, want de leidster deed haar pijn, iedere keer als ze een oefening niet kon. Iedere woensdag na afloop van de les, was ze heel blij dat het klaar was en dat het nog 7 volle dagen duurde voordat ze weer moest. Alleen die week was zó snel om en dan begon de ellende weer!
Leren plezier te krijgen in bewegen was er niet bij, leuke spelletjes evenmin. Er moest geturnd worden op brug, evenwichtsbalk (een hels ding als je er niet op kunt blijven staan), bok en kast. Geen tijd voor plezier, maar alleen voor het serieuze werk. Maar het was voor het goede doel, want ze zou slank worden en lenig! Het is daarom ook nooit bij haar opgekomen om te spijbelen of om überhaupt aan haar ouders te vragen van gymnastiek af te mogen.

Je zult het wel geraden hebben, dat kind was ik en dat doel van slank en lenig worden werd niet door gymnastiek of sport behaald. Ik moest ineens aan gymnastiek denken nu die verhalen van een aantal  topturnsters en hun trainers over fysieke en mentale mishandelingen naar voren komen. Ik was 60 jaar geleden echt geen topturnster, verre van dat, maar de mentaliteit was hetzelfde.  Plezier in bewegen heb ik er niet van gekregen en daarnaast kreeg ik sterk het gevoel dat mijn lichaam er niet mocht zijn, dat ik er zelf niet mocht zijn omdat ik bij lange na niet goed genoeg was.