Wijze levenslessen van Robert Vermeiren

Robert Vermeiren was afgelopen zondag gast in het programma Zomergasten. Ik vond de aflevering zeer boeiend en leerzaam, ook voor mij als oudere met depressies en een eetstoornis. Robert is hoogleraar kinder- en jeugdpsychiatrie en directeur patiëntenzorg van Curium-LUMC. Wat mij met name trof was zijn mening over het herstel van mensen met een psychiatrische stoornis of een depressie. Hij vindt dat je de lat te hoog legt als je iemand volledig wilt laten herstellen. Dat is voor veel kinderen en jongeren niet te realiseren. Helemaal beter worden is te hoog gegrepen. In plaats daarvan kun je beter werken naar een leefbaar leven, waarbij je leert leven met, bijvoorbeeld met depressies, ADHD of een eetstoornis. Ik denk dat ook op gaat voor volwassenen.

Ik heb vanaf mijn puberteit depressies en een eetstoornis.
In mijn puberteit zat ik in een diep depressief gat en dacht ik over suïcide, ook later, ongeveer 20 jaar geleden, ging het heel slecht met mij. Toen was ik vast van plan er een eind aan te maken als mijn dochters groot genoeg waren. Ze waren toen 14 en 11, net wat te jong, dus ik moest nog even volhouden. Het feit dat ik die ontsnappingsmogelijkheid had, gaf enig licht in de tunnel, ik "hoefde" niet meer zo lang! Ik heb toen antidepressiva geslikt en dat hielp wel enigszins, in ieder geval heb ik toen mijn suïcideplannen op de heel lange baan geschoven. Het gaat nu een stuk beter, geen suïcide-gedachten meer, maar helemaal over zal het wel nooit gaan. Soms helemaal geen zin in wat dan ook. Dan verwaarloos ik mij zelf, douche niet, slaap slecht, ga niet meer zwemmen (want ik vind mijzelf dan zo'n lelijk gedrocht, dat wil ik anderen niet aandoen) etc. Gelukkig duurt zo'n periode tegenwoordig kort.
Van die depressies heb ik geaccepteerd dat ze er zijn, en het blijft leefbaar omdat de mineurstemming kort is en de ervaring mij heeft geleerd dat er al snel weer licht in de tunnel komt.  Mijn kwaliteit van leven is ondanks zo nu en dan een kleine depressie goed genoeg. Over het algemeen geniet ik van het leven en soms is het flink kut (een woord dat Robert Vermeiren gebruikte). Dat helemaal perfect niet hoeft als het leven maar voldoende leefbaar is en je er relatief weinig hinder van ondervindt, dat was mij vóór zomergast Robert al duidelijk.

De eetstoornis is een ander verhaal. Die begon met anorectisch gedrag en veranderde in een matige eetbuistoornis die steeds milder werd en uiteindelijk dacht ik dat ik er van af was. Dat was ook mijn ideaal: echt onbekommerd zonder enig probleem automatisch voelen wanneer ik genoeg heb. Genieten van eten en voeding niet gebruiken om mijzelf te verdoven of te straffen of wat dan ook. Heel perfectionistisch dus eigenlijk.
En dan hoor ik Robert Vermeiren zeggen dat je ook niet naar dat ideaalbeeld toe hoeft te werken. Dat het er om gaat dat het leefbaar is. Een goede les!
Ik moet thuis in mijn eentje geen koek gaan eten, want dan gaan ze allemaal op. Ik moet ook geen pak magnums aanschaffen, ook geen mini's, want ik houd het niet bij eentje, alles móét op. Niet dat ik, als ik begin met koeken of ijsjes, al van plan ben om er meer dan 1 te eten, juist niet, maar het gebeurt wel, die controle heb ik niet en waarschijnlijk krijg ik die ook niet. In plaats daarvan kan ik beter wat anders eten, bijvoorbeeld een stuk meloen, of een grapefruit. Ook heel lekker en daar blijf ik niet van dooreten. Die meloen hoeft van mezelf niet in één keer op en dat netje met grapefruits ook niet.
En ik ben nog steeds een goede gastvrouw als ik geen dozen met roomijs of pakken koeken in huis heb voor gasten. Afzonderlijk verpakte koeken heb ik al maanden in huis en als ik er niet aan begin, dan eet ik ze niet.

Mag ik dan van mijzelf geen ijs of koek eten? Zeker wel, maar niet thuis in mijn eentje, dan kan ik niet stoppen! Ik moet niet denken dat ik één koek kan eten en dan stoppen en ik moet ook niet denken dat ik cornetto's of magnums in huis kan hebben. Waterijs kan prima, dat heb ik altijd in huis. Daar kom ik niet aan, niet lekker genoeg.