dinsdag 3 augustus 2021

Wijze levenslessen van Robert Vermeiren

Robert Vermeiren was afgelopen zondag gast in het programma Zomergasten. Ik vond de aflevering zeer boeiend en leerzaam, ook voor mij als oudere met depressies en een eetstoornis. Robert is hoogleraar kinder- en jeugdpsychiatrie en directeur patiëntenzorg van Curium-LUMC. Wat mij met name trof was zijn mening over het herstel van mensen met een psychiatrische stoornis of een depressie. Hij vindt dat je de lat te hoog legt als je iemand volledig wilt laten herstellen. Dat is voor veel kinderen en jongeren niet te realiseren. Helemaal beter worden is te hoog gegrepen. In plaats daarvan kun je beter werken naar een leefbaar leven, waarbij je leert leven met, bijvoorbeeld met depressies, ADHD of een eetstoornis. Ik denk dat ook op gaat voor volwassenen.

Ik heb vanaf mijn puberteit depressies en een eetstoornis.
In mijn puberteit zat ik in een diep depressief gat en dacht ik over suïcide, ook later, ongeveer 20 jaar geleden, ging het heel slecht met mij. Toen was ik vast van plan er een eind aan te maken als mijn dochters groot genoeg waren. Ze waren toen 14 en 11, net wat te jong, dus ik moest nog even volhouden. Het feit dat ik die ontsnappingsmogelijkheid had, gaf enig licht in de tunnel, ik "hoefde" niet meer zo lang! Ik heb toen antidepressiva geslikt en dat hielp wel enigszins, in ieder geval heb ik toen mijn suïcideplannen op de heel lange baan geschoven. Het gaat nu een stuk beter, geen suïcide-gedachten meer, maar helemaal over zal het wel nooit gaan. Soms helemaal geen zin in wat dan ook. Dan verwaarloos ik mij zelf, douche niet, slaap slecht, ga niet meer zwemmen (want ik vind mijzelf dan zo'n lelijk gedrocht, dat wil ik anderen niet aandoen) etc. Gelukkig duurt zo'n periode tegenwoordig kort.
Van die depressies heb ik geaccepteerd dat ze er zijn, en het blijft leefbaar omdat de mineurstemming kort is en de ervaring mij heeft geleerd dat er al snel weer licht in de tunnel komt.  Mijn kwaliteit van leven is ondanks zo nu en dan een kleine depressie goed genoeg. Over het algemeen geniet ik van het leven en soms is het flink kut (een woord dat Robert Vermeiren gebruikte). Dat helemaal perfect niet hoeft als het leven maar voldoende leefbaar is en je er relatief weinig hinder van ondervindt, dat was mij vóór zomergast Robert al duidelijk.

De eetstoornis is een ander verhaal. Die begon met anorectisch gedrag en veranderde in een matige eetbuistoornis die steeds milder werd en uiteindelijk dacht ik dat ik er van af was. Dat was ook mijn ideaal: echt onbekommerd zonder enig probleem automatisch voelen wanneer ik genoeg heb. Genieten van eten en voeding niet gebruiken om mijzelf te verdoven of te straffen of wat dan ook. Heel perfectionistisch dus eigenlijk.
En dan hoor ik Robert Vermeiren zeggen dat je ook niet naar dat ideaalbeeld toe hoeft te werken. Dat het er om gaat dat het leefbaar is. Een goede les!
Ik moet thuis in mijn eentje geen koek gaan eten, want dan gaan ze allemaal op. Ik moet ook geen pak magnums aanschaffen, ook geen mini's, want ik houd het niet bij eentje, alles móét op. Niet dat ik, als ik begin met koeken of ijsjes, al van plan ben om er meer dan 1 te eten, juist niet, maar het gebeurt wel, die controle heb ik niet en waarschijnlijk krijg ik die ook niet. In plaats daarvan kan ik beter wat anders eten, bijvoorbeeld een stuk meloen, of een grapefruit. Ook heel lekker en daar blijf ik niet van dooreten. Die meloen hoeft van mezelf niet in één keer op en dat netje met grapefruits ook niet.
En ik ben nog steeds een goede gastvrouw als ik geen dozen met roomijs of pakken koeken in huis heb voor gasten. Afzonderlijk verpakte koeken heb ik al maanden in huis en als ik er niet aan begin, dan eet ik ze niet.

Mag ik dan van mijzelf geen ijs of koek eten? Zeker wel, maar niet thuis in mijn eentje, dan kan ik niet stoppen! Ik moet niet denken dat ik één koek kan eten en dan stoppen en ik moet ook niet denken dat ik cornetto's of magnums in huis kan hebben. Waterijs kan prima, dat heb ik altijd in huis. Daar kom ik niet aan, niet lekker genoeg.

23 opmerkingen:

  1. Mooie zomergast was dat. En zelfkennis is ook een grote kunst!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Als je jezelf eens wilt verwennen, kun je ook naar de plaatselijke snackbar gaan en daar een ijsje halen. Daar zit vanzelf een rem op, want je wilt natuurlijk niet dat ze je gaan herkennen omdat je zo vaak komt. De prijs is ook wat hoger en daardoor zul je het ook niet te vaak doen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dat klinkt heel realistisch en knap dat je dat zo kunt formuleren. Het hoeft dus niet ideaal te zijn, als je er maar mee kunt leven. En zo langzamerhand krijg jij dus helder hoe je zulke problemen kunt inperken.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een mooi en persoonlijk verhaal Aaf. En goed om te lezen hoe je een modus hebt gevonden in je leven en dat dit ook echt werkt. Dat biedt denk ik ook hoop voor mensen die 'in het donker' zitten.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat goed heb je dat verwoord Aaf, zo is het precies.
    Nu jij het zo zegt herken ik het.
    In gezelschap kan ik mij goed beheersen, als ik alleen ben niet.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. En dan moet je de kat niet op het spek binden. Of in mijn geval: Aaf op een magnum binden. Dat is ook een beetje koud! 🤣

      Verwijderen
    2. Als je bibbert van de kou verbrand je wel weer energie..... ;-) Groetjes Gabrielle

      Verwijderen
  6. Bedankt voor het delen van deze eye-opener van zomergast Robert. Geen ideaalbeeld nastreven dus, dat geeft ruimte.
    Ik ben ook zo slecht in het stoppen met eten als ik aan een pak koekjes begin. Of een zak dropjes. Maar ik weet dat mijn man in de gaten houdt of onze voorraad niet verdacht snel slinkt, dus ik heb nog een externe rem ;-)

    Groetjes, Alice

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik heb geen eetstoornis, maar ik herken het wel. Hier koop ik alleen een weekvoorraad chocolade (op = op), en Magnums, chips etc komt er gewoon niet in. Dat eet ik alleen buiten de deur.

    Ofwel, je bent een verstandig mens Aaf, en ook mensen zonder eetstoornis ‘beschermen’ zichzelf door die lekkere snacks niet te kopen. Lijkt me niets bijzonders:-)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat herkenbaar wat je schrijft.
    Worstel hier ook al ruim 20 jaar mee.
    Ga vanavond de aflevering terugkijken.
    Fijn dat dat jij het zo verwoordt heb. Durf het nu voor het eerst op te schrijven.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat mooi,dat je bevestigd krijgt,wat je zelf al merkte.Geniet van wat lekkers bij een ander

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Je blog wordt steeds persoonlijker.
    Vrijwel iedereen heeft wel eens een moment dat dat pak koekjes oid op oet, ook als je geen eetstoornis hebt. Er zitten nu eenmaal stoffen die waaronder de suiker die je trek stimuleren en in stand houden.

    Ik maak graag een ijsje met frambozen uit de vriezer en dan met kokosmelk en wat vloeibare zoetstof, in de blender. 1-2 porties

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Heb pas frambozen sorber ijs gemaakt van bananen , frambozen uit de diepvries en wat turkse yoghurt. Man en kinderen vonden het ook erg lekker. Recept is te vinden op jumbo.com.

      Verwijderen
  11. Ik eet regelmatig veel te veel koekjes, ijs, kaas etc.Maar ik heb dat nooit eetbuien genoemd. Mijn moeder had daar ook wel neiging toe. Ze had uitgevonden dat wanneer ze een appel at na veel gesnoept te hebben, de snoeplust over was. Klopt ook. Een vriendin eet weleens enorm veel drop een ander een grote bak ijs. Zou je eetbuien kunnen noemen maar zijn het dat wel?

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Herkenbaar hoor. Had laatst nog.met een vriendin een gesprek over eventueel.nog in therapie gaan, maar meestal vind ik het leven veel leefbaar, en dat is genoeg.ga nog kijken of ik de Zomergasten nog terug kan kijk en, kan waarschijnlijk TM zaterdag, of zo.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Als er koekjes/snoepjes in huis zijn, en helemaal als de verpakking open is, gaat het op. Terwijl als ik het niet in huis heb, ik er niet naar taal. In gezelschap lukt het mij wel goed om iets af te slaan of te laten staan. Blijf moed houden, ik denk dat je nu een goede oplossing gevonden hebt! Groetjes Gabrielle

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Ik heb deze aflevering van zomergasten ook gezien.
    Een mooi en eerlijk en ook soms ontroerende aflevering.
    Ik denk dat maar weinig mensen zich altijd gelukkig voelen, in mijn gezin/ familie komen veel ziekten voor en daar moet ik ook voortdurend mee dealen.
    Bij mij is het juist andersom zelden echt trek en moeite doen om op gewicht te blijven, geen eetstoornis maar door ziekte. Eten zonder trek is soms ook een gevecht!
    Fijn dat je een manier hebt gevonden om toch met alle moeiten om te gaan en dapper dat je het op deze manier durft te delen.
    Groet, Ria

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Lieve Aaf, wat ben je toch open en eerlijk, je durft jezelf kwetsbaar op te stellen en dat ik vind ik zo mooi aan je! Ik denk ook dat helemaal herstellen er niet in zit, voor mij met mijn eetstoornis althans niet. Maar ik leef mijn leven er mee en soms gaat het tijden lekker en zit die ES niet in de weg, soms wel en daar deal ik dan ook mee. Dat van die Magnums snap ik heel goed! Ik heb verschillende soorten schepijs in huis en eet dat alleen op zaterdag, mét slagroom én advocaat! Op normale dagen eet ik vanillevla toe. Dat ijs kijk ik naar uit en omdat ik weet dat ik het op zaterdag eet kan ik me de rest van de week inhouden, anders zouden die bakken ook in no time leeg zijn! Voor mijn man hebben we wel koekjes en ander lekkers in huis, maar dat doet me niet zoveel dus kan ik daar afblijven. Er wordt weleens gezegd neem een wortel als je trek hebt, maar zo werkt dat bij mij niet... een wortel is geen gevulde koek!! ;-) Dank je wel voor je openheid!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Oh, en de aflevering van zomergasten ga ik bij thuiskomst na onze vakantie zeer zeker kijken!

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Lieve allen,
    Had ik maar eetbuien gehad…
    Jullie beschrijven eerlijk en mooi hoe lastig het is en wat al erg goed helpt. Hiermee kun je leven.
    Ik was jarenlang wel in control, en at altijd groente fruit en alles zonder calorieën. Heel erg veel daarvan, en van de echtere dingen heel weinig.
    Totdat de ene heftige rugpijn na de andere mijn functioneren uitschakelde en zelfs mijn zoon weinig aan me had: ik bleek zo’n osteoporose te hebben dat vele wervels voor altijd ingezakt zijn, een rug versletener dan van een 80-jarige.
    Daarmee kan je veel, veel minder dan met een paar momentjes koek in je leven, of zelfs wat kilootjes extra.
    Geniet van het kunnen leven.

    BeantwoordenVerwijderen

Reageren is leuk, graag zelfs, maar onzinnige, onaardige of kwetsende reacties naar mij of anderen en ook reacties met nep-informatie worden niet geplaatst.

Over verwijderde reacties ga ik niet in discussie.