Altijd honger, deel 3 - nu nooit meer honger?

Vorig jaar in augustus liep ik een akelige huidinfectie aan mijn been op, waar ik heel ziek van werd. Het hele been was ernstig ontstoken, zeer pijnlijk en dik en ik had hoge koorts. Deze bacteriële infectie deed ook wat met mijn suikerziekte. Mijn bloedsuikers verslechterden en ik had weer insuline nodig.  

De internist ging deze infectie behandelen, eerst op afstand, er was overleg tussen de internist en de huisarts, later ging ik zelf naar het ziekenhuis. Volgens de internist was de kans op nieuwe wondroos erg groot, doordat ik een BMI had van 33, (met uitroepteken in de brief naar de huisarts) ik diabetes had en doordat de vaten en zenuwen in dat linker been toch al beschadigd waren door de vele jaren (zo'n 40) van diabetes die ik achter de rug had. Hoewel ik ruim 25 kg lichter was dan ik in 2015 geweest was, was het dringende advies om af te vallen, dat zou de kans op nieuwe wondroos aanzienlijk verminderen. Maar hoe ik het afvallen moest aanpakken, dat zei hij er niet bij. 

Ik wilde heel graag een nieuwe huidinfectie voorkomen, ik deed pogingen om af te vallen, maar het lukte niet om af te vallen, iedere dag werd ik enorm in beslag genomen door eten. Wat kon ik eten, wat mocht ik eten, ik had zo'n voortdurende trek en behoefte aan eten. Het was een onrustig "gekooide tijger"gevoel. Nu had mijn vorige praktijkverpleegkundige, die mijn diabetes behandelde, al voorgesteld om met Ozempic te starten. Haar opvolgster had het daar helemaal niet over, het onderwerp leek geheel van de agenda verdwenen, maar ik vond het middel het proberen waard. Het zou de hongergevoelens verminderen en het zou de diabetes verbeteren en het zou nog meer positieve effecten op de gezondheid hebben. En het is vanaf de jaren '70 speciaal voor diabetespatiënten ontwikkeld, helemaal nieuw is het niet, al lijkt dat in de media soms wel zo te zijn nu het sinds een aantal jaren door veel beroemdheden als afslankmiddel gebruikt wordt. Toen ik mijn plan met mijn broer besprak, vond hij het ook een prima idee. 
Dus ik stelde zelf bij de verpleegkundige voor er mee te starten, voornamelijk omdat de internist het zeer wenselijk vond dat ik af viel en daarnaast waren mijn bloedsuikers lang niet optimaal. De Ozempic zou zeer waarschijnlijk ook de diabetesinstellingen verbeteren. 
De nieuwe verpleegkundige was wat aarzelend, maar ik zette door. Ik wilde gewogen en gemeten worden, zodat het huidige BMI vastgelegd kon worden, omdat er bepaalde gewichtscriteria zijn om te mogen starten met de Ozempic. De verpleegkundig zei dat ik er van kon gaan braken en hevige diarree van zou kunnen krijgen en ook dat de behandeling voor altijd zou zijn, anders kwam het gewicht er weer bij. 
Of ik dat wel wilde?  Volgens gegevens die ik op internet gevonden had, valt het meestal wel mee met de bijwerkingen. Mochten ze toch zo naar zijn dat het mij te veel werd, dan kon ik de behandeling altijd nog staken. 
En 1x per week mijzelf injecteren? Nou, dat is een fluitje van een cent! Ik heb 22 jaar lang mezelf minstens 2x per dag geïnjecteerd met insuline. Dat is ongeveer 16.000 keer een spuit in mijn bovenbeen of buik zetten. En daar zou ik ook mijn leven lang mee door moeten gaan als de Ozempic niet voor verbetering van de diabetes zou zorgen. Één keer per week een spuitje of dagelijks? Ik weet wel waar mijn voorkeur ligt. Overigens is een injectie vrijwel nooit pijnlijk, dat is het probleem niet. Je spuit met een piepklein kort naaldje in onderhuids vet en daar voel ik bijna nooit wat van. 
Er kwam toestemming van de huisarts.

mijn pennen

Daarom startte ik in april met Ozempic en bleef ik ook insuline gebruiken. Van dat laatste wat minder dan voorheen, maar wel dagelijks. 
Zo ging ik aan de slag met de semaglutide. Het middel dat in Ozempic zit. Begeleiding was er opvallend weinig, moet ik zeggen. Doordat ik zelf jarenlang mijn diabetes en insuline gemanaged had, was mij dat wel toevertrouwd. Gezond eten, regelmatig bloedsuikers meten, bewegen, met andere woorden gezond bezig zijn en aan de bel trekken als er iets niet in orde lijkt. 
Ik ben en was vaak misselijk. Het soort misselijkheid dat ik ook vaak tijdens de 3 zwangerschappen ervoer. Niet heftig en niet heel hinderlijk. Goed te doen, voor mij.

Sommige mensen denken dat ze kunnen blijven overeten en dat de Ozempic vanzelf zorgt dat je afvalt. Dat is echt niet zo. Het is wel zo dat Ozempic je hongergevoel een stuk vermindert, waardoor je minder vaak trek hebt in eten. Het eten smaakt nog wel lekker, maar de voorkeuren veranderen. Geen trek in heel zoet en/of vet eten. 
Het verlaagt je bloedsuikergehalte en je eetlust door respectievelijk in te werken op je pancreas (alvleesklier) en je hersenen en zorgt het er voor dat het voedsel langzamer van de maag naar de darmen gaat. Het geeft langer een vol gevoel.  Doordat je eetlust afneemt, daalt je energie-inname en dus ook je lichaamsgewicht. 

Hier houd ik het eerst even bij. Het is al een heel lang verhaal geworden. 
Binnenkort meer over de Ozempic en gewichtsvermindering in: 
Altijd honger, deel 4.