Volgens de Volkskrant van gisteren slaat de crisis toe bij 45 plussers. De werkloosheid in deze leeftijdsgroep is in de afgelopen 4 jaar verdubbeld en de werkloosheid is nu 6,8% van de beroepsbevolking. Ik heb veel vrienden en bekenden die in de jaren 80 werkloos waren en net als ik zelf in de bijstand zaten. Ze zaten destijds al in de hoek waar de klappen vielen. Ze hebben allemaal tussen 1998 en 2003 een baan kunnen krijgen. Op dit moment is het zo, dat bijna iedereen van die groep misschien zijn baan weer kwijt raakt. Sommige weten ook al dat ze definitief ontslagen worden. De meesten van hen zijn 50+ en ook door hun jarenlange werkloosheid in de jaren 80 is de kans klein, dat ze weer aan de slag kunnen. Toen niet aangenomen, nu ook niet aantrekkelijk voor werkgevers. Het deprimerende is, dat er echt al maandenlang onzekerheid is. Er moet bezuinigd worden, maar hoe en waar, is nog niet bekend. Die druk van een onzekere toekomst is enorm. Daar moet je tegen kunnen en dat kan niet iedereen even goed.
Helaas is het ontslagrecht versoepeld, het kost minder moeite om mensen de laan uit te sturen en 45+ -ers komen maar moeilijk weer aan het werk.
Hangt mij ook ontslag boven het hoofd? Op sommige afdelingen moet er 30% ontslagen worden, maar ik heb nog helemaal geen berichten ontvangen dat mij misschien ontslag te wachten staat. Voorlopig ga ik ervan uit, dat ik tot mijn 66e mag blijven.
zaterdag 17 november 2012
45 plussers krijgen het moeilijk
AUTEUR: Aaf, alias Zuinigaan. Ooit opgeleid als bibliothecaris (1974) en maatschappelijk werker (1984). Van 1999 – 2019 werkzaam in het HBO en sindsdien met pensioen. Vanaf de aankoop van mijn huis in 2007 blogger met als centraal thema zuinig leven en besparen. Sinds 2016 oma van inmiddels 4 leuke kleinkinderen.
zuinigaan@gmail.com
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ik werk bij een gemeente en daar gaat binnen 10 jaar 30% van het personeel met pensioen (en dan niet eerder eruit ofzo). Van vrienden in het bedrijfsleven weet ik dat ook daar dit soort aantallen gaan uitstromen. Ik hoop dat dan ook het moment komt dat werkgevers niet zo arrogant (meer) zijn om alleen jong personeel aan te nemen. Er zullen dan ook niet voldoende gekwalificeerde jongeren zijn. Overigens neemt mijn baas wel veel 45 plussers aan.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Nikki
Hier ook werkeloosheid in de jaren tachtig en nu een heel onzekere toekomst. Het is geen kwestie of mijn man ontslagen wordt maar wanneer. Voor mij was dat een jaar geleden reden om te bezuinigen zodat we enige reserve hebben als het zover is. Inmiddels hebben we onze basiskosten drastisch verlaagd (door alle overbodige ballast eruit te gooien, besparingen op energie en water en het leren hanteren van een boodschappenbudget) Langzaamaan pas ik steeds meer bezuinigingstips toe, zo heb ik laatst mijn eigen wasmiddel gemaakt en ben ik van de zomer begonnen met wat groente en kruiden verbouwen in de tuin. Ik zie bezuinigen nog als een sport maar ik weet ook dat het zeer waarschijnlijk bittere noodzaak zal worden. We hebben nog een studerende zoon die we behoorlijk financieel ondersteunen zodat ie zonder schulden door de studie kan komen. Ik hoop dat we dat nog kunnen afmaken. In het regeerakkoord zat ook een plan om mensen vanaf 55 die werkloos worden te ontzien en ze oa niet hun huis te laten opeten als ze in de bijstand komen. Volgend jaar wordt manlief 55. Dus er is nog een beetje hoop ;) Het heeft helemaal geen zin om bang in een hoekje te gaan zitten wachten op de klappen. Als mijn man eind volgend jaar zijn baan nog heeft gaan we investeren in zonnepanelen zodat de basiskosten verder omlaag kunnen. Ik wil voor de toekomst kijken naar nieuwe mogelijkheden om de basiskosten verder omlaag te krijgen zoals opvang van regenwater en wildplukken. Bij de pakken neer gaan zitten kan altijd. nog.
BeantwoordenVerwijderenKlopt wel, ik was ook in de jaren 80 werkloos en nu als 49 jarige weer. Als ik terugkijk heb ik allerlei los-vaste en tijdelijke baantjes tussendoor gehad, vaak niet best betaald of met weinig groeimogelijkheden. Er was geen kinderopvang voor tweeouder-gezinnen in onze buurt (voorrang voor 1 oudergezinnen) zodat ik werk om de schooltijden van de kinderen heen plooide. Ik heb nu al weer 18 sollicitaties achter de rug, 1 keer op gesprek, allemaal afgewezen. Toch geef ik niet op.
BeantwoordenVerwijderenEn dan die versobering van de w.w. Dat wordt uitzichtloos voor sommige mensen.
BeantwoordenVerwijderenMensen, ik word hier kei-depressief van! Laat je toch niet zo opnaaien door die media. Die houden van horrorverhalen. De beste bezuinigingstip is die sensatiekranten niet meer lezen.
BeantwoordenVerwijderenNet zoals de ideeen over 65-plussers langzaam maar zeker worden bijgesteld (met 65 sta je nog lang niet met één been in het graf, er zijn zelfs steeds meer vitale zeventigers en tachtigers die midden in het leven staan!) moet het kwartje wat de veertig-plussers betreft ook nog even vallen. Ze hebben ons straks hard nodig, want er zijn steeds minder jonge mensen.
@Firma Fluitenkruid, mijn vrienden hebben de berichten dat er ontslagen vallen niet uit de media, maar van de werkgever en/of van hun directe leidinggevende. De ontslagdreiging is geen horror uit de media. Misschien hebben ze ouderen straks hard nodig, maar NU niet!
VerwijderenDat weet ik wel, en het IS ook gewoon hartstikke oneerlijk. Ik ben zelf ook pas een baan kwijt geraakt. Heb nu nog 18 uur werk, maar weet niet voor hoe lang, want de situatie in het bedrijf waar ik werk is ook heel onzeker. Wat ik bedoel is dat we er niks aan hebben als we elkaar de put in praten. We moeten deze klotetijd gewoon zo goed mogelijk door zien te komen en elkaar steunen. Door met elkaar op een zinvolle manier actief te blijven, elkaar te helpen met consuminderen, ruilen, etc. We moeten niet verongelijkt in een hoek gaan zitten en zelf gaan geloven dat we niks waard zijn.
VerwijderenJe bedoelt eigenlijk te zeggen dat we ons onze kracht niet moeten laten ontnemen. Helemaal waar! Maar woede over onrechtvaardigheid kan mensen ook kracht geven, om te protesteren, bijvoorbeeld.
VerwijderenNow you're talking! Als mensen op grote schaal niet meer kunnen eten en/of wonen, wordt het tijd om het geld te halen waar het zit. Op naar het Binnenhof, zou ik zeggen. Daar maak ik graag tijd voor, tussen het moestuinieren en dumpsterdiven door. Maar dan wel met z'n allen. Want we zijn allemaal de klos: jongeren, dertigers, vijfenveertig-plussers, allochtonen, studenten, jonge gezinnen, bejaarden, verstandelijk gehandicapten, ZZP-ers, en werklozen.
VerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenFluit, je verkeert kennelijk zelf niet in die situatie. En wat het tekort aan jongeren betreft, ik heb me jarenlang dat ook laten wijsmaken. Het zit anders in elkaar: door de open arbeidsmarkt is arbeidsmigratie en kennismigratie in de plaats gekomen van het opvullen van vacatures door 45 plussers. Een kennismigrant van 30, indien passend, is gewoon goedkoper dan een 45 plusser.
BeantwoordenVerwijderenDe kwaliteit van een universiteit of hogeschool wordt o.a. vastgesteld door het criterium hoeveel procent aan buitenlandse studenten ze heeft. De wereld is gewoon veranderd in vergelijking met 30 jaar geleden. Dat heeft niets met negatief doen te maken, maar wel met realiteitsbesef. Groeten, Benen op de Grond.
Ik verkeer wel in die situatie (zie boven), en ik zie het ook om me heen. Wat jij beschrijft is hartstikke waar, het is ook niet zo dat de media het compleet verzinnen. Maar ze zijn wel gek op sensatie en doemscenario's, waarvan mensen nog ongelukkiger worden dan ze al zijn. Elke keer als je dat leest, denk je 'zie je wel, het heeft geen zin!' en zak je dieper in de put. Ondanks de statistische cijfers ken ik nog steeds werkgevers die liever een ervaren kracht hebben, waardoor ik nu - op mijn 45e -tijdelijk weer (een beetje) werk heb, en een vriend van mij (43) ook. Van berichten in de krant 'Veertig-plussers krijgen het moeilijk' word ik somber, ik kan er niks mee. Van een moestuin beginnen, vrijwilligerswerk doen met verstandelijk gehandicapten en een ruilmarkt houden met mijn buren word ik wel gelukkig. Sinds de crisis heb ik heel veel leuke mensen leren kennen en ben ik zinvoller bezig dan ooit. Meer met mijn voeten in de klei dan dit kan ik niet staan!
VerwijderenWat de reactie van Firma Fluitekruid betreft: hij of zij heeft volgens mij heel lang onder een steen gelegen!!Makkelijk om de media de schuld te geven maar de werkelijkheid is echt anders!
BeantwoordenVerwijderenZie boven.
VerwijderenIn NRC Next stond juist een heel artikel over het feit dat 30ers de klos zijn. Onverkoopbare huizen, betalen voor pensioenen waarvan ze een groot deel nooit terug zullen zien, huizen onder water, kinderopvang onbetaalbaar...
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenPrecies, volgens mij zijn we ALLEMAAL de klos. Ik hoor ook van heel veel jongeren dat ze niet aan de bak komen, omdat ze geen ervaring hebben. We zitten in hetzelfde schuitje en moeten ons niet tegen elkaar uit laten spelen.
BeantwoordenVerwijderenEn wat dacht je van jongeren? Hoeveel zitten er wel niet thuis en worden nergens aangenomen?
BeantwoordenVerwijderenEn wat dacht je van werkloze 45plussers die ook nog jongvolwassen kinderen hebben die niet aan de bak komen? Als we toch een wedstrijdje aan het doen zijn..
BeantwoordenVerwijderenHet was in de jaren 80 het zelfde liedje als nu.Toen ik solliciteerde kreeg ik regelmatig te horen,dat ik midden twintig te "oud" was.Het was toen nog zo,dat je op je 23ste het minimum loon kreeg.Ik heb wel uit frustratie bij een sollicitatiegesprek gezegt als men vertelde dat ze een iets jonger iemand zochten,dat ik de andere dag mijn AOW papieren wel zou gaan aanvragen.
BeantwoordenVerwijderenIk heb er verder niet zo wakker van gelegen.Ik heb leuke banen gehad,en ik weet dat als ik op dit moment nu weer zou moeten solliciteren,dat ik volgens de maatstaven te oud ben of te veel ervaring heb,en dat ik daarom te duur ben.
Ik heb toentertijd alle in en uitgaven op papier gezet,en veel onnodige/luxe dingen geschrapt,en uitgerekend of we met alleen het inkomen van mijn man het zouden kunnen redden. Dat was het geval,en ik heb mijn werkzame leven afgebouwd,en wij redden het best met één inkomen.En ik maak me niet zo druk om alle toestanden die via de media worden gemeld.
Het enige waar ik me een beetje aan erger is dat iedereen straks tot zijn/haar 69 plus 9 maanden moet door werken.
Als men gewoon nog de beslissing kan nemen om met 65 jaar met pensioen te kunnen gaan dan is er misschien meer plaats op de arbeidsmarkt voor jongere personen.Het mes snijdt volgens mij dan aan twee kanten.