Ma was jarig op 30 juli en mijn vader op 7 augustus. Zij was 8 dagen ouder als hij. Vaak zorgde ik dat ik er was met de verjaardagen. Mijn broertje niet, die was, of eigenlijk is, altijd ver weg, op zijn Griekse eiland. Ieder jaar weer op hetzelfde eiland, hij is daarmee vergroeid. Dus ik nam de honneurs waar en kocht namens mijn broer ook een bloemetje. Ik kocht wat lekkers en samen smulden we dan om haar verjaardag te vieren.
Ik mis haar wel, maar ik mis alle zorg totaal niet. Ik vond het de afgelopen jaren een erg zware belasting. Dat begon eigenlijk al in 1993 toen mijn vader overleed. Pa was de regelneef en mijn moeder kon niets en wilde ook niets bijleren. Ze wilde blijven leunen, als het niet op haar echtgenoot was, dan maar op mij. Ik regelde vanaf dat moment haar financiën en allerlei andere zaken. Mijn pa gaf mijn broer en mij jaarlijks een gift, dus die traditie heb ik gewoon voortgezet, niet op haar initiatief, maar ze ging er ook niet tegen in. Ze gaf mij het volste vertrouwen dat ik alles naar behoren regelde, ze controleerde niets. Ik had al haar geld kunnen wegsluizen, ze had niets in de gaten gehad. Maar goed, dat vertrouwen heb ik op geen enkele manier beschaamd, ik heb mij gedragen als een goede dochter.
Vanaf het moment dat ze in een rolstoel belandde en in een verpleeghuis en later in een verzorgingshuis verbleef, was het pas goed raak met de uren die ik aan haar besteedde. Haar koophuis met zolder, drie slaapkamers en een grote woonkamer moest worden ontruimd en natuurlijk moest ik toen moeder in het verpleeghuis woonde minstens 2x per week langskomen, als het niet vaker was. Mijn moeder bewaarde veel, extreem veel, jaargangen tijdschriften, jaargangen kranten, oude kleding van háár moeder, van mijn vader, van mijn broer en mij toen we pubers waren, alles lag en hing daar in de vele kasten, in totaal een grote vuilniszak met bolletjes wol, heel veel lege potjes met deksels, de kranten en tijdschriften lagen in stapels onder de bank, onder de salontafel, in de kasten. Overal waar ze stapeltjes kwijt kon, lagen stapeltjes.
Ik heb alles keurig uitgezocht, alle bruikbare spullen gingen naar goede doelen, het papier ging naar het oud papier, het glaswerk in de glasbak. Dat was ook uit respect voor mijn moeder, ze had alles wat in haar ogen waarde had bewaard en het moest een goede bestemming krijgen. Honderden uren heb ik er aan besteed. Het was goed dat ik nog een auto bezat, dan kon ik de spullen tenminste wegbrengen naar kringloop, glasbak etc.
Probleem voor mij was dat mijn moeder nooit enige dankbaarheid toonde voor al mijn inspanningen. Het was heel vanzelfsprekend. Ze heeft nooit gezegd dat ze het fijn vond dat ik veel voor haar deed, sterker nog, ze liet nooit blijken dat ze het leuk vond dat ik langs kwam of dat mijn kinderen op bezoek kwamen. Blijkbaar hoorde dat bij haar karakter.
Ik blijf er moeite mee houden, want wat hunkerde ik naar waardering, een lief woord, een lach op haar gezicht als teken dat ze het leuk vond dat ze mij zag.Vanavond ga ik met een vriendin uit eten. Ik hef een glas op mijn moeder, ter ere van haar verjaardag!
Eh, ahum, mijn moeder was geheelonthouder, maar toch drink ik vanavond een lekker glas rode wijn of misschien wel twee ter nagedachtenis ;-)
Een goede verjaardag-nagedachtenis gewenst. Komende donderdag ben ik zelf jarig en het was vorig jaar de laatste keer dat mijn (stief)moeder mij belde om me te feliciteren. Heel knap dat ze eraan dacht, 2 dagen later ging het heel slecht met haar, naar het ziekenhuis en op 7 augustus rustig overleden bijna 92 jaar oud. Ja, als ik jouw verhaal lees, komen de herinneringen.
BeantwoordenVerwijderenDe generatie van onze ouders was misschien niet zo gewend complimenten uit te delen? Ik geloof dat het te maken had met de angst kinderen teveel te verwennen. Of misschien lukt het je niet aardig voro je kinderen te zijn als je zelf zo beroerd bent behandeld als jouw moeder door haar schoonfamilie (waar je onlangs op je blog over vertelde).Mijn ouders zijn ook noorderlingen en protestants, een compliment zul je uit hun mond bijna niet horen. Toen ik na mijn 40e nog een universitaire bul haalde, heb ik ook geen haast gemaakt om te dat te vertellen..
BeantwoordenVerwijderenMijn schoonmoeder (nu 95) liet ook alle geregel aan haar man over. Na zijn overlijden moesten de kinderen dat overnemen. Met als gevolg dat alle lidmaatschappen, abonnementen en donaties nog steeds doorlopen. Dat moet inmiddels om tientallen euro's per maand gaan. Mijn man heeft een keer geprobeerd dat te bespreken of dat niet anders zou moeten of kunnen, maar hij kreeg te horen dat hij zich er niet mee moest bemoeien.
Gezellige avond vanavond. Op je moeder!
Ik kan mij voorstellen dat het erg moeilijk is om nooit die bevestiging/aandacht te krijgen die je zo graag wilt. Ik zie het ook bij mijn moeder en haar moeder.
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder heeft mij daarom elke dat verteld hoeveel ze van mij houd en dat ze trots op mij is, omdat ze het zelf zo moeilijk had met het gebrek aan bevestiging van haar moeder.
Ik wens je een fijne avond, en proost!
Ik doe dat ook bij mijn kinderen: regelmatig vertellen dat ik van ze houd en dat ik trots op ze ben. Volgens mij is dat heel goed voor de onderlinge band.
Verwijderenik hoor de laatste tijd steeds vaker dit soort verhalen en dan gaat het er over dat kinderen voor de ouder of ouders die overlijden de boel moeten opruimen.
BeantwoordenVerwijderendit geeft mij een akelig gevoel en ook angst om wat ze over mij zullen zeggen als ik er niet meer ben, daarom ben ik aan het ruimen, zodat niemand iets op mij aan te merken heeft. gekletst zal er toch wel worden, want er is altijd wel stok te vinden om te slaan. alleen jammer dat ik nu eigenlijk geleefd wordt en door de ogen van mijn kinderen naar mezelf kijk. aan de andere kant moet ik er maling aan hebben, maar ik vind die opmerkingen van anderen over hun "geliefden" zo vervelend,dat ik me er door laat leiden.
Een ieder is zoals ie is en een ieder uit dat zoals ie is, of niet... Jij had met jouw moeder kennelijk toch een band, anders had jij niet voor haar gezorgd en haar nu zo gemist. Dat is toch ontstaan uit een wederzijds iets. Jammer voor jou is dat ze zich niet geuit heeft op een manier die voor jou fijn zou zijn geweest, maar zo ben jij. Misschien meer een vaderskind? Maar toch! Een fijne avond nog.
BeantwoordenVerwijderenAnkie
Fijn dat je goed voor je moeder hebt kunnen zorgen, maar ik kan me voorstellen dat de last steeds groter werd. Dus proost! op al het goede werk dat je hebt verricht.
BeantwoordenVerwijderenZoveel herkenbaarheid in je verhaal, alleen leven mijn ouders nog... .
BeantwoordenVerwijderenMaar al die spullen en rommel? Ik moet er zelf niet aan denken om daar later tussen te zitten en mijn kinderen mee op te zadelen. Nee, zonder wikken en wegen komt hier niets meer in huis en gaat er regelmatig spul uit, wat overbodig is.
Veel sterkte!
wat een mooi en openhartig logje zuinigaan.
BeantwoordenVerwijderenheerlijk dat je nu niet meer voor je moeder hoeft te zorgen en ja pijnlijk dat je niet de bevestiging hebt gekregen die je nodig had en verdiende.
ze zal je ongetwijfeld wel dankbaar geweest zijn maar ja die generatie was niet zo scheutig met complimenten.
de reactie van anoniem van 18.54 begrijp ik niet helemaal, je hebt niets vervelends gezegd. je gooit nu eenmaal niet zomaar spullen van geliefden weg want dan lijkt het net of je diegene ook weggooit....
ik heb om die reden mijn moeder gevraagd een beetje orde op zaken te stellen nu het nog kan
linda
Na het overlijden van mijn vader in 1993 heb ik mijn moeder regelmatig gevraagd op te ruimen. Ik heb ook aangeboden het samen te doen, maar ze wilde niet. Nu moet ik zeggen dat het me heel erg tegenviel, de hoeveelheid spullen die mijn moeder verzameld had. Ik keek nooit in haar kasten en onder de bedden. Ik had destijds niet kunnen denken dat ze alle kleding van haar moeder, van mijn vader, uiteraard ook van zichzelf vanaf zo'n 50 jaar geleden allemaal opgeslagen had. Er is nooit iets naar de kringloop gegaan.
VerwijderenIk snap het ook wel een klein beetje. Tussen haar 16e en haar 21e was het oorlog. Toen was er krapte in textiel en kon je erg weinig kopen. Mochten er weer barre tijden aanbreken, mijn moeder kon nog jaren vooruit. Ze was goed met de naaimachine.
Trouwens en lag boven in de kast een enorme voorraad wasmiddel. Waarschijnlijk ook om bovenstaande redenen.
In de een na laatste zin; en moet zijn: er
VerwijderenMooi logje. Hoop dat je een heerlijk glas hebt gedronken (misschien inderdaad wel twee).
BeantwoordenVerwijderenHet enige wat we als moeders anders kunnen doen als onze moeders is het bij onze kinderen wel noemen. Dat je hen waardeert en trots op ze bent. Volgens mij zit dat wel goed bij jou.
Wat jammer,dat je moeder nooit een dankbaar gebaar had. Maar goed,dat je bleef zorgen
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder is ruin 1 1/2 jaar geleden overleden en ik heb zowel voor mijn moeder als voor mijn vader (die 12 jaar overleed) veel gedaan, met liefse. Mijn vader heeft altijd laten blijken hoezeer hij mijn hulp en zorg op prijst stelde en dat hij van me hield. Mijn moeder was een heel ander type, uitte haar gevoelens niet. Gelukkig veranderde miin moeder de laatste maanden van haar leven en toen heeft ze meermalen gezegd dat ze erg blij met mij en mijn hulp was!
BeantwoordenVerwijderenJammer dat je moeder het als vanzelfsprekend vond wat je voor haar deed.
BeantwoordenVerwijderenGoed dat je ondanks dat voor haar bleef zorgen en er voor haar was, wie weet dat ze het enorm waardeerde, maar het op een of andere reden niet kon uiten of zeggen.
Sterkte, dagen als deze blijven moeilijk.
Ik geloof dat de anderen alles al gezegd hebben. Knuffel; en op je moeder die zo'n mooi mens voort heeft weten te brengen.
BeantwoordenVerwijderenprachtige blog
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Annelieya
Wat een mooi stuk. Aan jou heeft het niet gelegen.
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi stukje, herkenbaar vanuit de verzorging kant, ook wij benadrukken wel eens bij kinderen hoe zeer vader of moeder de komst waardeerd. Puur omdat we dat zien aan vader of moeder en niet uitgesproken word maar dit voor het kind belangrijk kan zijn...
BeantwoordenVerwijderenMooi blogje Zuinigaan, goed dat je ondanks dat je geen dankbaarheid/waardering kreeg toch voor haar bent blijven zorgen. Ondanks alles was ze toch je moeder...
BeantwoordenVerwijderenMaar geen waardering krijgen kan behoorlijk zeer doen.
Wat jammer dat je niet de waardering kreeg die je verdiende. Paar jaar geleden een heel groot en vol huis van schoonmoeder uitgeruimd na 40 jaar wonen en alhoewel ik haar pas 2 jaar kende vond ik het enorm emotioneel zo aan persoonlijke spullen te komen. Vriend had totaal geen organisatietalent en ik wel en nam dan maar de leiding. Na 1 jaar de verpleeghuiskamer geruimd en we wisten niet hoeveel ze ondanks nauwelijks buiten komen alweer had verzameld, kostte weer 2 dagen.
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder had 35 jaar in haar huis gewoond. Het klopt voor mij ook dat het enorm emotioneel was om alle persoonlijke spullen op te ruimen. Er zaten zo veel herinneringen aan vast en sommige dingen waren heel pijnlijk, ook al wist ik het wel. Mijn moeder droeg bijvoorbeeld na het overlijden van mijn vader mijn vaders sokken "af" en zijn onderbroeken. De voorsluiting werd dichtgenaaid en dan kon het broekje best. Over zuinig gesproken! Toen mijn moeder in het ziekenhuis belandde wist ik niet hoe snel ik nieuw ondergoed voor haar moest kopen.
Verwijderen