Begin juni schreef ik dit bericht over de familie van mijn vader. Ik heb zowel mijn nicht als mijn oom en tante toen een mailtje gestuurd met de vraag of ze echt geen contact wilden. Ik kreeg bijna onmiddellijk een reactie terug dat ze toch wel contact wilden.
Leuk!
Maar ..... een paar dagen later kreeg ik van mijn oom en tante het bericht dat ze zich zo'n 40 jaar geleden zó gekwetst voelden door mijn ouders, dat ze met mij geen contact wilden.
Mijn reactie: Hè? Hoezo dan met mij geen contact? En: jullie hebben destijds mijn ouders ook behoorlijk gekwetst, dus dat gevoel was destijds wederzijds. Daar reageerden zij dan weer op met dat zij mijn ouders helemaal niet gekwetst hadden, maar dat zij zelf nog steeds heel veel verdriet hadden over wat hen aangedaan was. Ik weet nog heel goed hoe overstuur mijn vader was over het feit dat zijn liefste zus hem zo gemeen behandeld had en ik denk nu: laat maar. Dit wordt toch nooit wat. Als je niet over je gekwetste gevoelens van 40 jaar geleden heen kunt stappen, dan hoeft het voor mij niet meer.
Je vraagt misschien: waar ging het allemaal om? Mijn vader was na jaren als homo "uit de kast" gekomen en had zijn geliefde moeder verteld dat hij homo was. Volgens zijn jongste zus had hij dat zijn moeder en haar nooit mogen aandoen en was het voor haar aanleiding om hem voor rotte vis uit te schelden. Dit was weer aanleiding voor de situatie van nu: na 40 jaar nog steeds geen contact.
Aanvulling op 19 juli: de hele familie is buitenkerkelijk. Het is dus niet een kwestie dat homofilie niet binnen het geloof past.
Ik zou zelf het verleden hebben willen laten rusten en nu opnieuw contact met hen willen om van hen te horen hoe het leven er nu voor hen uitziet. Vanaf mijn vroegste jeugd logeerde ik bij die twee, we gingen een aantal keren met hen op vakantie en vierden vaak bij hen oudejaarsdag. Het contact was toen ik een kind was heel intensief. Wat mij betreft had ik de draad weer wat willen oppakken, maar ik geloof er nu niet meer in. Het is voor mij nu helemaal klaar.
Mijn nicht, de dochter van mijn vaders andere zus, heeft nog niets van zich laten horen. Ik weet niet of er met haar echt contact gaat ontstaan. Ik zou het wel leuk vinden.
donderdag 18 juli 2013
Vervolg op gevonden en weer verloren
AUTEUR: Aaf, alias Zuinigaan. Ooit opgeleid als bibliothecaris (1974) en maatschappelijk werker (1984). Van 1999 – 2019 werkzaam in het HBO en sindsdien met pensioen. Vanaf de aankoop van mijn huis in 2007 blogger met als centraal thema zuinig leven en besparen. Sinds 2016 oma van inmiddels 4 leuke kleinkinderen.
zuinigaan@gmail.com
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ik vind het vooral raar dat ze het jou nadragen; alsof jij er wat aan kunt doen, dat het toen zo gelopen is. Ach ja; je hebt rare mensen in de wereld, soms kun je daar verder niets aan doen, moet je dat maar gewoon accepteren. Het moet toch echt van twee kanten komen, dus als het van hun kant niet komt... Helaas...
BeantwoordenVerwijderenHelaas, dat krijg je ws nooit meer goed, sneu voor jou maar evengoed voor de heule familie,
BeantwoordenVerwijderengroet
Ik denk dat het voor jouw vader moeilijker geweest is dan voor zijn zus. Ik snap dat ze misschien gekwetst was, maar het heeft voor hem waarschijnlijk heel lang geduurd voordat hij het durfde te vertellen. Veertig jaar geleden werd het waarschijnlijk minder geaccepteerd als iemand homo was en ik denk dat die zus vooral bang geweest is voor wat de buitenwereld wel niet moest denken. In plaats van hem te steunen zal ze aan zichzelf gedacht hebben, wat best wel egoïstisch is.
BeantwoordenVerwijderenOnbegrijpelijk dat zoiets na zo'n lange tijd nog steeds leeft. Het moet dus wel heel erg diep zitten, maar om jou daar ook op af te rekenen... dat gaat gewoon te ver.
Lieve Zuinigaan, dit komt nooit meer goed, mijn man kwam jaren gelden ook als homo "uit de kast", wat veel verdriet gaf, we zijn gescheiden. Jouw moeder zal het zelfde meegemaakt hebben. Ik ben door de schoonfamilie ook aan de weg gezet, zo ook mijn kinderen. Voor mijn ex tellen zelfs zijn 6 kleinkinderen niet meer mee! De tijd heelt alle wonden, heb ik gemerkt. De poten eronder houden en laat het van je rug afglijden. Geniet van het mooie weer!! Gezina
BeantwoordenVerwijderenMijn ouders zijn niet gescheiden, maar mijn moeder kreeg de schuld van mijn vaders homofilie. Zij was er volgens haar schoonfamilie de oorzaak van dat mijn vader zo geworden was. Tussen mijn moeder en haar schoonfamilie kwam het nooit weer goed.
VerwijderenMijn vader heeft nog een paar jaartjes kunnen genieten van zijn kleinkinderen. Ze waren 7 en 4 toen hij overleed.
Een paar weken geleden was ik er nog heel boos over, over het gedrag van mijn oom en tante. Die boosheid is nu over. Ze bekijken het maar, het is klaar nu. Ik heb er vrede mee dat zij zich nog steeds gekrenkt voelen doordat mijn vader er voor uitkwam wie hij werkelijk was.
Wat een misverstanden en verdriet, ZuinigAan! Ik heb een neef die homo is en streng-christelijk. Hij is in 2008 uiteindelijk op 38 jarige leeftijd met een vrouw getrouwd en was binnen anderhalf jaar weer gescheiden. Zijn ex-vrouw kreeg de schuld, zij zou psychisch niet stabiel genoeg zijn... Als gevolg van de scheiding mag mijn neef in de kerk niet meer aan het Avondmaal deelnemen. Terwijl het de kerk was die hem belette zijn homoseksualiteit te accepteren.
VerwijderenIk begrijp hoeveel wonden dit kan slaan in een familie, maar jij hebt je best gedaan en als anderen er niet aan toe zijn dit achter zich te laten en contact met jou op te bouwen, dan kun je daar niets aan doen. Ik bewonder je!
wauw wat een verhaal,
BeantwoordenVerwijderenik val ook op mensen van hetzelfde geslacht en mijn neef van mijn moeders kant ook,die kant van de familie die overgens in een stad woont, weten dat van mij.maar de familie van mijn vader moetten er niets van weten,wonen in een klein gehucht,ik zie ze alleen bij mijn grootmoeder soms maar wat een afkeer hebben ze ervan en ze weten eigenlijk niets,ze denken dat ze zelf heel wat zijn met hun intresante leven.
als mijn oma er niet meer is hoef ik ze nooit meer te zien,ik heb ook familie die jehova getuigen zijn,van moeders kant,zelfs die accepteren mij.
met sommige mensen valt gewoon niet te praten over zulke dingen,dan houd het op,ik kijk naar wat ik wel heb
groet D
Jammer dat mensen elkaar niet respecteren.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Annelieya
Onvoorstelbaar vind ik dit, dat de familie van je vader jou nu nog nadraagt wat zij hém en je moeder kwalijk namen! Wat overigens ook al raar is. Niemand kan er iets aan doen lijkt me. Je bent zoals je bent en dat is goed.Zet het maar aan de kant inderdaad Zuinigaan want wat heb je aan familie die nu nog steeds niet vergeven kan. Ze blijven het jou nadragen en daar zit je vast niet op te wachten.
BeantwoordenVerwijderenRaar dat ze jou op deze manier straffen. Of jij er iets aan kan doen. Niemand kan er iets aan doen, dit is gewoon zo. Mensen moeten wat menselijker worden.
BeantwoordenVerwijderenErg jammer dat het zo verloopt en men niet over zaken heen kunnen stappen.
BeantwoordenVerwijderenJe zou beste kunnen wensen met een link naar jouw blog misschien komen ze tot inkeer?
Als dit in de krant heeft gestaan heb ik het gelezen , maar ik heb respect voor je
BeantwoordenVerwijderen