Nog meer over vroeger

Denkend over de verschillen tussen mijn vroege kindertijd en nu kom ik op nog veel meer verschillen.
Bijvoorbeeld de SCHOOL:
in de school waren kale houten vloeren, kolenkachels en schoolbanken, waar je met zijn tweeën in zat. Zie ook onderstaand plaatje. In de klas stonden 3 rijen van 6 banken, er pasten dus 36 kinderen in een klas.

Houten schoolbank

Ik ben alleen op de allereerste schooldag door mijn moeder naar school gebracht. Als 4 jarige naar de kleuterschool en als 6 jarige naar de lagere school. Er stonden na schooltijd nooit ouders te wachten op hun kinderen. Niet met fietsen en uiteraard niet met auto's, want die had niemand bij ons in de buurt. Ik liep gewoon zelf naar school en ging na schooltijd weer naar huis. Ik kan me geen moeders herinneren, en vaders al helemáál niet. De weg van huis naar school was maar een klein stukje lopen, dus dat ging prima! Ik heb het nagezocht: de kleuterschool was op nog geen 400 meter van ons huis en de lagere school was op nog geen 600 meter afstand van ons huis.
Het was de buurt waar mijn moeder opgegroeid was, zij was naar dezelfde scholen gegaan als ik. Haar ouders, mijn grootouders dus, die woonden tussen de lagere school en ons huis in, op nog geen 200 meter van ons huis. Ik ging na schooltijd en soms ook voor schooltijd vaak even bij hen langs.
Tot mijn 9e kende ik geen schoolreisjes, daar deed die school niet aan. Pas toen we verhuisden naar Drachten en ik op een andere school kwam, maakte ik kennis met het fenomeen schoolreisjes. Met zijn allen in de bus een dag door Nederland! Het was een hele belevenis!
Aan de nieuwe school deden ze ook aan schoolzwemmen. Ik had het eerste seizoen gemist (of misschien wel 2?), want toen zat ik nog in Leeuwarden op school en had een achterstand op dit gebied. Samen met 1 jongen die moeite had met leren zwemmen, kreeg ik min op meer privélessen in het ondiepe bad.

VOLWASSENENSPORT
Toen ik een kind was kende ik geen enkele volwassene die sportte. Mijn jongste tante was 15 jaar ouder dan ik en die deed, toen ik klein was, aan korfbal. Nadat ze op haar 22e trouwde, stopte ze met deze sport. Van mijn ouders weet ik helemaal niet of ze ooit aan sport deden. Mijn vader had een enorme hekel aan voetbal en ik weet zeker dat ze als volwassenen niet sportten. Mijn ooms en tantes deden dat ook niet, geen enkele ambitie. Ik denk dat mijn grootouders hogelijk verbaasd zouden zijn als ze al die joggers op leeftijd zouden zien die tegenwoordig overal actief zijn.


MUZIEKLES
Muziekles en het hebben en bespelen van een instrument was niet voor ons soort mensen. Mijn ouders hadden ook nooit les gehad, te arm. Ik kreeg geen lessen, geen aanmoediging,  niets. Ik had in Drachten een klasgenoot die piano speelde. Haar haalde ik vaak op, op weg naar school. Terwijl zij oefende, deed haar moeder haar lange haren in een vlecht. Ik vond het prachtig, ook die lange haren! Ik had zelf een heel kort en gemakkelijk "rattenkopje", zo heette dat toen als je kort haar had.
Volgens mij was vriendin niet zo heel blij met het feit dat ze moest pianospelen, maar ze kreeg in ieder geval de kans om te spelen.

VLIEGTUIGEN
Op een zomerdag gingen we met Duitse vrienden van mijn ouders en hun dochter (zijn moeder had mijn vader gered toen hij als dwangarbeider in 1945 ausbombardiert was) naar Schiphol. Het moet in rond 1960 geweest zijn. We gingen met een VW kever met 4 volwassenen en 3 kinderen van Leeuwarden over de Afsluitdijk naar Schiphol. Een ongelooflijke belevenis voor iedereen! We waren allemaal nog nooit over de Afsluitdijk gereden. Wat een lange dijk was dat! En dat hield zo maar de zee tegen! Ik had überhaupt bijna nog nooit in een auto gezeten.
Vervolgens gingen we door naar Schiphol. Sightseeing!
Ik herinner me dat er op de eerste verdieping van een tamelijk klein gebouw een terras was, waar je de vliegtuigen kon zien landen en vertrekken en daar heb ik op internet een foto van gevonden. 

Schiphol 1959, met links de verkeerstoren, het terras dat ik me herinner, moet het terras rechtsboven zijn, met de parasols.

Passagiers wandelden gewoon naar de vliegtuigtrap en stapten in het vliegtuig. Toen ik járen later (in 1975) weer op Schiphol was, was de luchthaven volledig en onherkenbaar veranderd. Het gebouw dat ik destijds in 1960 gezien heb, schijnt ook op een andere plaats te hebben gestaan. Weer flink wat jaren later, rond 2005, kwam ik weer op Schiphol en wéér was de luchthaven helemaal anders.
Ik ging in dat jaar, net als in 1975, naar Majorca. Ook daar was de luchthaven totaal anders dan in 1975. Absoluut niet meer terug te herkennen.

Toen ik een kind was, was er niemand in mijn omgeving die op vliegvakantie ging. Het leek onbestaanbaar dat mijn ouders, of mijn broer of ik ooit zouden vliegen! Vliegen was zo'n luxe, ook als mijn vader voor het bedrijf waar hij werkte op reis moest, dan ging hij òf met de auto, òf met de trein, maar niet met het vliegtuig. Na de groei van de welvaart in de zestiger en zeventiger jaren werd dat anders. In 1975 ging ik voor het eerst met een goedkope chartervlucht naar Spanje, naar Mallorca. Er zouden méér vliegtochten naar Spanje en Griekenland volgen en tegenwoordig is het al heel gewoon om te vliegen, ook voor een weekend. Mijn ouders vlogen in de jaren 80 ieder jaar naar Torremolinos en mijn broer gaat al bijna 30 jaar iedere zomer naar een Grieks eiland, en soms nog wel een keer extra. Altijd naar dezelfde plek.