Moderne sprookjes

Ik mag graag kijken naar survivalprogramma's. Mensen, meestal erg stoere kerels, die helemaal in hun eentje in een of andere wildernis een (uit)weg zoeken naar de bewoonde wereld. Dat kan in gebergten zijn, in bossen, in woestijnen, in een heel koud klimaat of juist heel heet. Die mensen die overleven door ergens van wat er aanwezig is een slaapplaats bouwen en eten weten te vinden door vissen of jagen met bijna niets. Ze kunnen zelf vuur maken en weten welke planten ze kunnen gebruiken. Ze weten de goede kant naar de bewoonde wereld op te lopen of kanoën in een zelfgebouwde kano. Je hebt ultimate survival op Discovery, (KLIK) waar je kunt zien hoe een verdwaalde toerist kan overleven in de wildernis op wat voor plek dan ook. Alles is prachtig gefilmd en het is iedere keer weer spannend of de bewoonde wereld bereikt wordt. Je hebt ook de Alaskan bush family, een familie van 9 mensen, die allemaal in de wildernis in Alaska leven. Deze mensen lijken volledig zelfvoorzienend.

Prachtig!
Alleen, hoe zit het dan met de filmbeelden?
En klopt het allemaal wel? Want hoe zo alleen overleven in de wildernis met een filmploeg rondom?
In feite is het helemaal nep en is het allemaal geënsceneerd.
En toch, dat neemt niet weg dat ik genoten heb van deze verhalen.

Misschien komt het omdat ik als kind ook nogal eens op ontdekkingstocht ging?
Als tweejarige liep ik dwars door de stad Leeuwarden omdat ik met mijn neef en nichtje wilde spelen. Die woonden op ongeveer 3 kilometer afstand. Onderweg werd ik moe en zat ik naast mijn kleine rieten poppenwagentje in het berijpte gras. Vrienden van mijn ouders zagen mij en brachten mij weer thuis, bij mijn toen hoogzwangere moeder die al heel wat blokjes om had gefietst om mij te zoeken.
Toen we van Leeuwarden naar Drachten verhuisden was ik de eerste dag al uren zoek omdat ik op ontdekkingstocht was. Ik was toen 9. In Leeuwarden deed ik dat ook wel, alleen dacht mijn moeder dan dat ik zoet met de buurkinderen speelde, die had geen idee.
Tijdens een kampeertocht in Duitsland ben ik als negenjarige samen met mijn broertje de hele middag zoek geweest omdat ik op ontdekkingstocht was. Ik liep langs het riviertje dat langs de camping liep, stroomopwaarts en er kon in mijn ogen niets gebeuren, ik hoefde alleen gewoon weer de andere kant op te lopen om weer bij de camping te komen. Alleen .......... mijn broertje werd zo moe van al dat lopen en wilde steeds zitten. Toen we terug kwamen was de hele camping op zoek naar ons. Ik vond dat zwaar overdreven en snapte niet waar ze zich druk over maakten. Later toen ik zelf kinderen had begreep ik dat beter.
Gek genoeg had ik zelf helemaal geen kinderen die op die manier ondernemend waren.

Die survivalprogramma's vallen helaas in de categorie goed gefilmde sprookjes. In feite is er helemaal niets spannends aan. Eigenlijk had ik al vanaf het begin het gevoel dat er iets niet klopte, want hoe kun je in je eentje overleven in de wildernis als alles gefilmd is? Dan ben je niet alleen daar op die onherbergzame plek en misschien is ook die plek wel helemaal niet zo onherbergzaam als het lijkt!