dinsdag 29 september 2015

Verwaarloosd en alleen

Mijn broer heeft het weer eens heel moeilijk.
Het gaat mij aan het hart.
Zijn relatie zit weer in zwaar weer en hij komt tijdens therapiesessies opnieuw tot de conclusie dat we als kind emotioneel verwaarloosd zijn. Hij en ik allebei. Ik ben 2 jaar ouder en ik heb dit gegeven min of meer een plaats weten te geven. 
Broer voert urenlange telefoongesprekken met mij over vroeger, waarbij hij dan bijvoorbeeld precies wil weten of ik mij momenten kan herinneren dat we met warmte gekoesterd werden door onze ouders. Nou nee, daar heb ik geen enkele herinnering aan. Geen knuffels, geen uitingen van liefde, geen aai over de bol en ook geen complimenten voor gedrag of uiterlijk. Gewoon niets, onze ouders waren druk met zichzelf en hadden geen ruimte voor ons. Ja, we kregen te eten en schone kleren, maar daar hield het ook wel mee op.

Toen ik op mijn 9e midden in de nacht in mijn slaap gebraakt had en mijn bed en haren onder het braaksel zaten, toen verschoonde ik zelf mijn bed en pyjama en waste mijn haren. Ik had het gevoel dat ik niet kon huilen of roepen. Ik kon er geen aandacht voor vragen, ik kon mijn ouders niet storen in hun slaap. Dus deed ik alles zelf en kreeg achteraf ook geen opmerkingen dat ik daarvoor best mijn ouders had kunnen storen, integendeel, mijn moeder mopperde over de hoeveelheid was die ik geproduceerd had. Ik dacht dat het zo hoorde. Dat in mijn slaap braken heb ik meerdere keren gedaan, het was niet eenmalig. Pas toen ik later kinderen had en mijn kinderen als vanzelfsprekend in zulke gevallen mijn hulp inriepen, werd het mij duidelijk dat het niet gewoon was wat er in mijn jeugd gebeurde.

Mijn vader had altijd kritiek: er was van alles niet goed. Mijn manier van lopen en houding was niet goed, mijn kleding, ik was te dik, ik was lui. Verder treiterde hij mijn broer en mij dikwijls. Daar moesten we tegen kunnen. Mijn broer was nogal driftig van aard en mijn vader genoot als mijn broer een driftbui kreeg. Mijn vader schold mij uit voor trut en kamerolifant. Mijn vader meldde mij ook dat ik, als ik mij zo gedroeg als dat ik deed, nóóit een man zou krijgen. Dat was nogal een punt in de vroege jaren 60, want het patroon was dat meisjes gingen trouwen en dat je ongetrouwd, als "ouwe vrijster" tot een minder soort mens behoorde. Mijn moeder liet het allemaal gebeuren en greep niet in. Ik was stil en had geen weerwoord. Al heel vroeg hadden mijn broer en ik het gevoel dat we er alleen voor stonden. Broer en ik liepen, zonder dat we het van elkaar wisten, al op de lagere school, maar ook op het voortgezet onderwijs soms met zelfmoordgedachten rond en we werden steeds dikker, als het ware om de leegte te vullen. Eten als troost, zeg maar.

Mijn vader viel op jonge jongens en hij heeft zich ook wel eens vergrepen aan mijn broer. Ik had het "geluk" dat hij niets van meisjes moest hebben en in feite een afkeer had van vrouwen.

Doordat mijn broer nu weer zo klem zit tussen heden en verleden, komen er weer een heleboel herinneringen terug. Niet fijn.

Wat ik nog het meest onthutsend vind, is dat ik van heel veel mensen dergelijke verhalen hoor. Verslaafde ouders, ouders die workaholic zijn en zich niet met het gezin bemoeien, ouders die het leven niet aan kunnen, seksueel misbruik. Het zijn bepaald geen incidenten, maar een veelvoorkomend verschijnsel, dat verwaarlozen en in het geval van mijn broer en mij ook emotioneel mishandelen van kinderen. Ik word daar heel verdrietig van!

Waren er in mijn jeugd ook lichtpuntjes? Toen ik klein was wel. Mijn beppe (oma) was heel lief en woonde in Leeuwarden om de hoek. Ik ging destijds zowel vóór schooltijd als na schooltijd bij beppe langs en speelde daar. Zij ving mijn broertje op toen hij als zesjarige onder een fiets gelopen was en huilend en gewond naar haar toe kwam. Mijn moeder was altijd thuis, mijn broer had ook naar huis kunnen gaan, maar dat deed hij niet. Mijn beppe troostte hem en plakte pleisters. Zo deden we dat als klein kind, maar helaas verhuisden we toen ik 9 en mijn broertje bijna 7 was naar een andere plaats en woonde onze beppe niet meer om de hoek. We gingen op een bovenwoning op een afgelegen industrieterrein wonen. Dat klinkt triest en dat was het eigenlijk ook.

Overigens denk ik niet dat mijn ouders ons opzettelijk verwaarloosden en emotioneel en seksueel (in geval van mijn broer) mishandelden. Ik denk dat ze niet anders konden en niet wisten hoe het anders zou moeten. Waarschijnlijk dacht mijn vader dat hij opbouwende kritiek leverde door mij uit te schelden. Als hij maar vaak genoeg kamerolifant of trut zei, dan zou ik vast wel mijn best doen om mijn overgewicht kwijt te raken en mij anders te gedragen. Hulp is wel eens aan de orde geweest, de huisarts had mijn vader verwezen naar de psychiater, maar die verwijzing gooide hij resoluut en waarschijnlijk beledigd in de prullenbak.

Mijn broer vroeg zich vorige week af of ze van ons hielden.
Ik heb echt geen idee! Misschien wel, maar daar lieten ze niets van merken, hooguit door ons zo nu en dan wat geld te schenken. Maar geld vind ik héél iets anders dan echte aandacht en echte waardering.

42 opmerkingen:

  1. Jeetje wat een heftig verhaal! Ik vind het dapper dat je alles zo open deelt met iedereen. Vooral het stukje seksueel misbruik word nogal eens in de doofpot gestopt een soort schaamte? Ik vind het super dat je het op deze manier bespreekbaar maakt. Ook mijn complimenten dat je zoveel voor je moeder klaar stond terwijl ze dat voor jou/jullie niet gedaan heeft. Want ik meen me te herinneren dat je haar de laatste jaren regelmatig zorg verleende? Of in ieder geval hielp met van alles. Je bent een pracht mens!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat erg. Weet niet goed wat ik schrijven moet. Veel sterkte voor jou en je broer.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat heftig. Ik herken er wel wat in uit de verhalen van mijn schoonmoeder. Zij had eenzelfde jeugd. Nooit tijd en aandacht voor het (grote) gezin. Zelfs voor haar trouwjapon moest ze zelf maar zorgen. Ik heb een beetje het idee, dat dat in die naoorlogse jaren een ´gewoon´ patroon was. Ouders waren veel te druk met het likken van de oorlogswonden en het opbouwen en het overleven. Maar dat is puur een idee. Ergens weet ik wel, dat ook nu heel veel kinderen min of meer aan hun lot overgelaten worden. Dan hebben pa en ma het te druk met ruzie of carrière maken. Soms lijkt het wel, of een ´normaal´ gezin iets zeldzaams is :-(

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het rare is, dat het voor mij eigenlijk heel gewoon is. Ik ben nu wel heel verdrietig doordat het zo slecht gaat met mijn broer, naar zoals het thuis was is voor mij normaal. Ik zie nu wel dat de gang van zaken minder normaal was dan dat ze toe voor mij leken, maar ik ben nog steeds verbaasd.
      Laatst verhuisde een 34 jarige collega van mij. Haar ouders kwamen helpen bij de verhuizing en haar vader kluste in haar huis. Ik was helemaal verbaasd, hulp van je ouders bij een verhuizing? Dat was mij nog nooit overkomen, ook niet op mijn 19e.

      Verwijderen
    2. Wij hebben onze kinderen altijd geholpen. Bij een verhuizing, trouwen, geboorte, wij stonden klaar. Voor ons heel gewoon. Maar wij vinden het ook fijn om onze kinderen te helpen.

      Liefs Frederique

      Verwijderen
  4. Wat een heftig verhaal. Ik hoop dat jij, ondanks je eigen verdriet hierover, nog iets voor je broer kunt betekenen. Je bent waarschijnlijk de enige die hem echt kan begrijpen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heftig! Mijn hart breekt als ik denk aan jullie als klein meisje en jongetje zonder geborgenheid... Dan schaam ik mij dat ik gister zat te mopperen op de drammerigheid van mijn moeder terwijl er aan liefde geen gebrek is. Dit zet mij wel weer met beide benen op de grond. Hopelijk kan je broer ooit nog berusting vinden.
    Niet-bloggende-Marion

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Jeetje dat is niet niks allemaal. Wat fijn dat jullie eerst in ieder geval nog jullie 'beppe' hadden voor liefde en aandacht.

    Ik vind dat je het heel rustig en weloverwogen kunt opschrijven allemaal. Je klinkt heel evenwichtig en dat bedoel ik als een groot compliment.

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen
  7. WAt een verhaal! En dat je dan toch voor je moeder zorgde,toen ze oud was.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Oh nee...wat een verhaal! Wel goed dat jij en je broer elkaar nog hebben en steunen!
    Fanja

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Groot deel herkenbaar. Knap dat jij er zo mee om kan gaan!
    Je broer heeft het er moeilijk mee, waar ik me alles bij voor kan stellen.
    Zelf heb ik dat ook en zit ook in therapie.
    Veel sterkte voor hem en jij mét hem. Fijn dat hij bij jou terecht kan als hij wil praten.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Zo, dat is een heftige jeugd. Knap dat je nog zo je moeder hebt verzorgd toen dat nodig was.
    Ik weet niet goed wat te zeggen, je verhaal raakt me enorm. des te meer bijzonder is het met jouw jeugd dat jij je kinderen zo veel liefde hebt kunnen geven en dat het contact zo goed is. Want liefde geven en ontvangen heb je niet geleerd van je ouders.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Wat heftig! Je verhaal raakt me enorm. Zeker nu we zelf kinderen hebben, vind ik het zo moeilijk te begrijpen van je ouders.Ik vind het echt bijzonder knap dat je uit liefde voor je moeder hebt gezorgd. Veel sterkte voor hem en ook voor jou.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Wat erg. Weet niet zo goed wat te schrijven, maar wil je wel laten weten dat ik geraakt ben door je verhaal en je iets warms wil sturen. Knap dat jij het een plek hebt weten te geven. Sterkte en geluk gewenst voor jou en je broer.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Ben er even stil van. Te herkenbaar. En ook troostend en het patroon doorbrekend dat jij je dochters wel in liefde hebt kunnen opvoeden. Dat is de grootste beloning. Wees er maar trots op Zuinigaan. Dat heb je goed gedaan. Heeft je broer kinderen?

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Heftig! Ook nu zijn er inderdaad nog veel kinderen die het niet veel beter hebben dan jij en je broer toen. Doordat we met pleegzorg van doen hebben, horen we meer van dit soort verhalen. Laten we met z'n allen proberen voor een kind waar we verdriet vermoeden een "beppe" te zijn. Een huis waar af en toe een kopje thee staat, een lief woord bij thuiskomst na school als ze langs je huis lopen of een waterijsje als ze buiten zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Jeetje, wat een verhaal en wat erg voor jullie. Je vraagt je soms af waarom ouders kinderen nemen he? Zo erg als kinderen niet gekoesterd worden en aan zichzelf overleverd zijn. Dan wordt het overleven en is het nog een wonder als je er zo uitkomt als jij. Fijn dat je je broer nog kunt steunen en hopelijk kun je zelf ook nog wat aan hem kwijt. Dieptriest als kinderen zo op moeten groeien.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Wat heftig, en jij hebt je moeder ook nog verzorgd, wat vind ik dat knap zeg!
    Ik kan me voorstellen dat dit soort dingen regelmatig naar boven komen, veel sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Wat een moeilijke jeugd hadden jullie, ik ben er stil van. Knap dat je je zo door het leven heengeslagen hebt en zo'n steun voor je naasten kan zijn

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Wat een moeilijke jeugd hebben jullie gehad. Wat onbegrijpelijk ook wat ouders kinderen kunnen aandoen. Je verhaal doet mij weer beseffen wat een fijne ouders ik had, ondanks hun problemen en ruzies hielden ze onvoorwaardelijk van hun kinderen. Fijn dat je je broer kunt steunen .Alleen jij kunt hem waarschijnlijk begrijpen. Wat Teunie hierboven schrijft, heb ik ook weleens gedacht.Ook mijn ouders zijn niet ongeschonden de oorlog doorgekomen en hadden veel energie nodig om ook geestelijk weer een bestaan op te bouwen Wat zij weersalg had op de kinderen.

    BeantwoordenVerwijderen
  19. lieve dame , ook ik herken heelveel jammer genoeg en ik ben van het jaar 1969 mijn ouders hebben nooit géén geld tekort gehad en mijn vader was van opleiding ingenieur mijn moeder heeft nooit gewerkt ,maar die mensen waren zo egoïstisch en bezig met zichzelf ik was nooit goed genoeg op school te dik te lang vuil haar echt treiteren ik was al 19j al ik nog op een cocosmat moest zitten met mijn hadden op mijn hoofd !!! te dik te dom enz. sinds ruim 3jaar heb ik volledig met hen gebroken want van mijn kinderen blijven ze af mijn moeder heeft ikweetniethoeveelkeer gezegd had ik het geweten dan was je er niet geweest !! en mijn vader had het te druk met zijn twee minnaressen en toen ik vertelde dat ik op mijn 8j misbruikt ben door een oom dan moest ik daarover zwijgen ! nooit heb ik gehoord ik hou van jou ik ben blij dat jij mijn kind bent!! gelukkig heb ik een oompje van 83j mijn vader zijn oudste broer (die bij mijn ouders niet meer binnen mag omdat hij niet wil breken met mij!!) en die man is mijn vader mijn alles..
    ik ben nu 46j en zeker sinds ik kinderen heb begrijp ik die mensen minder en minder en ik gebruik zelden of nooit mijn meisjesnaam en ja ook heb heel veel nog géén plaats kunnen geven ...zelfvertrouwen NUL ....ik zit momenteel terug in een depressie..veel sterkte en een dikke knuffel Jezebelle

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Wat een verdrietig verhaal. Manlief en ik hadden gelukkig fijne ouders, maar vanuit mijn werk weet ik dat niet iedereen een fijne jeugd had en dat dat lang en naar doorwerkt.

    Ik vind het knap dat je er zo open over schrijft. Heel veel sterkte voor jou en je broer.

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Wat verschrikkelijk, sterkte voor je broer en voor jou natuurlijk! Ik ben een paar jaar ouder dan jij maar heb gelukkig nooit zoiets ergs meegemaakt! Je mag trots op jezelf als moeder zijn!

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Wat een heftig verhaal en wat intens triest voor jullie.
    Hoe komt het dat je toch je moeder een dag per week hebt geholpen jaren lang?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik ben héél loyaal en plichtsgetrouw en deed het gewoon. Overigens ben ik heel blij dat ik die zorg niet meer heb. Ik vond het slopend.

      Verwijderen
  23. Stil van dit verhaal. Hoe kan jij toch een fijn mens geworden zijn? Je broer is ws door het seksuele misbruik wat er bij kwam, nog dieper beschadigd dan jij. Een drama als zulke ouders kinderen nemen, maar dat hoorde er waarschijnlijk gewoon bij. Niet te bevatten, eigenlijk.

    BeantwoordenVerwijderen
  24. ik heb het al vaker gezegd maar jee, wat moet jij een beresterk karakter hebben.
    Een zacht hart ook want er lijkt geen sprake van wrok.
    Respect en liefs!
    Linda

    BeantwoordenVerwijderen
  25. Bah, wat naar. Heel veel sterkte, ook voor je broer!
    Carolina

    BeantwoordenVerwijderen
  26. Zo herkenbaar....Ook ik worstel nog steeds en probeer nu met veel hulp boven te komen.
    Voor jullie een hele, hele dikke knuffel.
    jenneke

    BeantwoordenVerwijderen
  27. Wat vreselijk voor jullie.
    Niet te begrijpen dat ouders hun kinderen zo behandelen.
    In de familie een zwager die als dom werd versleten door ouders, overal werd bij gezegd dat kan jij toch niet, daar heeft hij ook nog steeds last van.

    BeantwoordenVerwijderen
  28. Hoi Zuinigaan vandaag veel verdriet gevoeld bij jouw verhaal en mijn eigen verhaal kwam weer keihard naar boven, wat fijn dat jij er nu voor je broer kan zijn, ik deel ook veel met mijn broer en zussen, elk onze eigen specifieke pijn en ervaringen, maar het kunnen delen is goed. Ik hoop dat jij in de jaren die nog komen je gelukkig mag voelen met je dochters en misschien straks zelf een lieve beppe wordt. Bieke
    Vandaag trouwens onze dochter van 25 helpen verhuizen naar een nieuwe plek, nadat ze hier 11 maanden weer heeft ingewoond, voor ons heel normaal om te doen, maar toen ik 18 werd moest ik het huis uit omdat mijn moeder ging hertrouwen en mij er niet bij wou nemen... ook toen helemaal niemand gehad die me hielp of op bezoek kwam, broer en zussen ook niet.. die waren zelf veel te druk om de neus boven water te houden, pas later zijn we meer om elkaar gaan staan en elkaar gaan helpen.

    BeantwoordenVerwijderen
  29. Stil en verdrietig voel ik me bij het lezen van je verhaal. Erg dat jullie dit hebben meegemaakt. Ik vind het bijzonder dat je toch zo lang goed voor je moeder hebt gezorgd. Wat fijn dat je de kans hebt gehad om je dochters op te voeden in liefde, en je een hele goed band met hen hebt. Lisanne

    BeantwoordenVerwijderen
  30. Wat een naar verhaal. Wat goed dat je dit zo helder kan opschrijven. En wat goed dat je je broer tot steun kunt zijn. En dat je, ondanks zo'n slechte start, zo'n lieve moeder en docher bent (geweest) en de wil hebt om iets van je leven te maken. respect!

    BeantwoordenVerwijderen
  31. Op hun manier hielden ze vast wel van jullie, maar wisten niet hoe ze zich moesten gedragen t.o.v. kinderen. Nu wordt daar heel veel over geschreven en zijn er nog ouders die het niet weten.
    Een collega in de jaren 60 op de huishoudschool waar ik werkte zei: Het is voeden maar niet opvoeden.

    Heel moeilijk voor jullie, ik had een fijne jeugd, tenminste zo heb ik het persoonlijk ervaren.

    BeantwoordenVerwijderen
  32. wat erg , en wat naar , vreselijk ook vvor je broer !
    wat heeft die ook allemaal wel niet meegemaakt zo , met vder .
    eigenlijk verdien je dan de naam vader niet meer !
    heb zelf ook niet zo-n fijne jeugd gehad , ben met schissis geboren , zat mijn pa mij aan de etenstafel uit te schelden voor hazelip ...
    de etenstafels waren nooit gezellig !
    door de weeks werd er altijd gescholden op fam. op zondag ging het schelden over de preek die gelezen was , was niet goed gelezen , de organist speelde niet goed , altijd was er iets waar ze ruzie over maakte , of op konden schelden.
    ik logeerde , als enige van ons gezin , erg vaak bij mij opa en oma , zowel van moeders als van vaders kant .
    maar de oma van moeders kant , douchte mij erg graag , vooral op plekken waar ze niet zo hoorde te doen , zoals ze deed ..
    alles bij elkaar zou ik mijn jeugd echt niet meer over willen doen , daar zijn er te veel traumatische dingen voor gebeurd !
    soms denk ik ; ik zou willen dat ik alles kon v
    ergeten , maar dat gaat niet zomaar !

    BeantwoordenVerwijderen
  33. Wat ontzettend heftig.Maar ook herkenbaar. Niet voor mijzelf, maar voor Hubbie. die heeft een erg nare jeugd gehad. Hoe hij nu tegenover onze kinderen is vind ik een compliment waard. Zo liefdevol.
    Je bent een kanjer, dat je toch nog voor je moeder gezorgd hebt.

    Liefs Frederique

    BeantwoordenVerwijderen
  34. ik heb lang gewacht met een reactie te geven maar toen ik je verhaal had gelezen had ik een dejavu. Ik denk dat dit geldt voor heel veel na oorlogse kinderen . Ik kom uit een gezin van 7 kinderen die geboren zijn tussen 1942 en 1952 , waarvan de vader in 1954 overleed. Moeder had geen tijd voor de kinderen(niet omdat ze zo huihoudelijk was maar om haar eigen problemen)en die hertrouwde in 1955 met een man die kinderen niet zo erg begreep. Ik heb het kunnen verwerken maar bij al mijn zussen en of broers zijn sporen van die tijd zichtbaar. Goed dat je het onder woorden heb gebracht , dat is iets dat vele niet hadden (of willen) kunnen doen , Cisca

    BeantwoordenVerwijderen
  35. Wat heftig zeg! En ik denk inderdaad dat dit veel vaker voorkomt dan je zou denken of dan mogelijk zou moeten zijn. Maar in die tijd was het krijgen van kinderen ook veel vanzelfsprekender. Nu wordt er vaker een bewuste keuze in gemaakt, ik denk wel dat dat verschil maakt. Wel mooi dat je het zelf anders hebt gedaan. En ik kan me voorstellen dat je er voor je broer wilt zijn, maar dat het voor jezelf heel belastend is. Jij lijkt het een plekje te hebben gegeven, en dat is iets dat hij - eigenlijk zelf of met professionele hulp - ook zou moeten doen. Begrijpen waarom mensen dit doen zul je toch nooit, hoe 'makkelijk' dat ook klinkt.

    BeantwoordenVerwijderen
  36. Heb zelf ook zo'n soort verhaal (na de oorlog opgegroeid in een streng protestants. schippersgezin) maar er mocht nooit over gepraat worden. Ook niet in de naaste familie, want gelovig en dan gold: Eert uw vader en uw moeder. Dat hield in dat je van je ouders moest houden, ze gehoorzamen en geen kritiek op ze mocht hebben.

    Ik zorg nu wel voor mijn bejaarde ouders, na het overlijden van mijn man vorig jaar hebben ze op hun manier ook wel meegeleefd en hun best gedaan zich in mij in te leven. Maar al heel gauw ging het weer op de oude voet verder. Toch kan met name mijn moeder door het verlies van kortetermijngeheugen er niet veel aan doen dat ze pijnlijke opmerkingen maakt. Tegen mijn dochter zegt ze dan: ik hoop dat jouw ouders net zo lang bij elkaar blijven als wij. En tegen mij zegt ze: ik vind het zo bijzonder dat je pa en ik nog samen zijn. Af en toe realiseert ze zich opeens weer dat ze zulke dingen niet tegen ons moet zeggen en dan vindt te dat ook heel erg. En dan heb ik weer medelijden met haar, het moet ook moeilijk zijn je kortetermijngeheugen te verliezen. Als mijn moeder een pijnlijke opmerking maakt omdat ze vergeten is dat mijn man niet meer leeft, staar ik 10 seconden naar een vast punt op het behang, dan is het voorbij.

    BeantwoordenVerwijderen
  37. Wat een heftig verhaal. Je hebt wel eens wat door laten schemeren maar ik had nooit gedacht dat er dit allemaal in je jeugd gebeurd is. Wat fijn dat je er voor je broer kan zijn. Het voor je moeder zorgen vind ik ook heel knap. Ik snap het wel. Jij komt over als een zorgzaam en liefdevol persoon. Je bent daarin heel anders, en wilt heel bewust denk ik, het ook anders doen.

    Na het lezen van je verhaal gisteren heb ik mijn kinderen een extra knuffel geven voor ze gingen slapen en heb ze gezegd dat ik van ze houd. Zo hoop ik als antwoord op de geschiedenis van jou en je broer wat extra liefde de wereld in te brengen.

    BeantwoordenVerwijderen
  38. Dat moet vreselijk moeilijk zijn: nooit iets goed kunnen doen, nooit het gevoel te hebben dat je er mag zijn.
    Meis, sterkte voor jou en voor je broer. Blijf van elkaar houden!

    BeantwoordenVerwijderen

Reageren is leuk, graag zelfs, maar onzinnige, onaardige of kwetsende reacties naar mij of anderen en ook reacties met nep-informatie worden niet geplaatst.

Over verwijderde reacties ga ik niet in discussie.