Er is volop discussie over "voltooid leven" en de wens dat leven af te sluiten.
Ik zit dan met een heleboel vragen:
Wat is dat, een voltooid leven, waarom is het leven dan echt niet meer de moeite waard en zou je niet kunnen zorgen dat het leven wel weer leuk wordt?
Waarom wil iemand stoppen met leven?
Is dat leven misschien door alle bezuinigingen op thuiszorg en verpleeghuiszorg zodanig klem komen te zitten dat iemand denkt dat de maatschappij beter af is zonder hen?
Heeft iemand zo veel pijn en is iemand heel bang voor de dood?
Waarom wordt de pijnbestrijding dan niet beter aangepakt, waarom wordt zo iemand dan niet beter behandeld?
Is die angst misschien een depressie of gewoon een angst die behandeld kan worden.
Angst voor de dood hoeft toch niet te betekenen dat er voor de dood gekozen moet worden?
Wordt het ooit heel gewoon om te stoppen met leven en voelen ouderen en zieken zich gedwongen er na verloop van tijd gedwongen er een punt achter te zetten?
Waar ligt de grens tussen zelf kiezen om te stoppen met leven en je min of meer gedwongen voelen: opgeruimd staat netjes?
Mag er geen
periode van lijden meer zijn? Lijden hoeft niet alleen lijden te zijn,
maar kan ook heel intens en waardevol zijn in het contact met familie en vrienden.
Ik heb aan mijn 4 jaar geleden overleden moeder gezien dat de grens tussen wat wel leefbaar en acceptabel is steeds verder opschuift, veel meer dan ik had gedacht. Ik had niet verwacht dat mijn moeder ondanks alle pijn en afhankelijkheid nog steeds verder wilde.
Misschien als ze jaren daarvóór had geweten hoe ze er op een gegeven moment aan toe was, dat ze in de jaren daarvóór een heel andere mening had, en dat ze vond dat haar laatste jaren niet leefbaar zouden zijn, maar op het moment zelf haalde ze nog steeds voldoening uit TV kijken en de krant lezen en was ze van allerlei gebeurtenissen nog prima op de hoogte en had ze nog steeds voldoende levenslust, hoewel met zuchten en kreunen. Ze had wel veel last van allerlei kwalen en die werden hoe langer hoe erger, er waren heel veel beperkingen, waardoor ze zeer zorgafhankelijk was en bijvoorbeeld met tilliften verplaatst moest worden.
En ik?
Als er een goede pijnbestrijding is en er zijn nog steeds dingen die leuk zijn, dan hoef ik niet zo nodig dood, ook al ben ik de maatschappij behoorlijk tot last en kost ik handen vol geld.
Ik hoop van harte dat iedereen de keuze houdt om zich tot aan de laatste strohalm aan het leven vast te klampen.
donderdag 27 oktober 2016
Wanneer heb ik een voltooid leven, en bestaat dat voltooid leven eigenlijk wel?
AUTEUR: Aaf, alias Zuinigaan. Ooit opgeleid als bibliothecaris (1974) en maatschappelijk werker (1984). Van 1999 – 2019 werkzaam in het HBO en sindsdien met pensioen. Vanaf de aankoop van mijn huis in 2007 blogger met als centraal thema zuinig leven en besparen. Sinds 2016 oma van inmiddels 4 leuke kleinkinderen.
zuinigaan@gmail.com
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ik denk dat iedereen dat voor zichzelf moet bepalen en ook onder eigen voorwaarden. Dus als jij het genoeg vindt, dan is het voor jou genoeg. Maar het moet inderdaad niet zo worden dat 'de maatschappij' vindt dat het met 80 wel genoeg is als je dan een paar gebreken begint te vertonen, terwijl jij daar prima mee om kunt gaan en dus ook nog prima 'zit'.
BeantwoordenVerwijderenIk vind het moedig van Heiden. Tot je 100e vast zitten aan medicijnen en zorg lijkt mij ongezond geestelijk dan.
BeantwoordenVerwijderenIk zit al vanaf mijn 42ste aan de medicijnen en kan er ook nooit vanaf ... dus dat is in jouw ogen geestelijk ongezond??? Daar beginnen we al met voor anderen bepalen wat goed voor ze is.
VerwijderenWaarom is volgens jou tot je 100e vastzitten aan medicijnen en zorg geestelijk ongezond? Als het voor jezelf leefbaar is, dan is er toch niets aan de hand?
VerwijderenEr zijn genoeg mensen die vanaf hun geboorte medicijnen en zorg nodig hebben, bijvoorbeeld door astma, diabetes of een andere chronische ziekte. Het is natuurlijk fijner zonder een chronische ziekte, maar waarom geestelijk ongezond?
Wat is dat toch, Opnieuw Beginnen? Ik zit vanaf mijn twintigste levenslang vast aan medicijnen, en dat wordt alleen maar meer, ik word er dik van, en ik heb wat andere dingetjes, maar daarom wil ik nog wel verder leven, voorlopig dan! En als het genoeg is hoop ik dat ik de moed heb om het zelf te beëindigen, en daar geen anderen mee te belasten. Mrs H te B
VerwijderenJeetje opnieuw beginnen uit dit bericht van jou blijkt maar weer is hoe kortzichtig jij bent.
VerwijderenIk zit al zo'n beetje mijn hele leven aan de medicijnen en moet ze ook de rest van mijn leven blijven gebruiken, en ik lijd daar geestelijk totaal niet onder.
Sterker nog ik ben juist heel erg blij dat ik leef en dat ik zo'n goed leven heb.
Groetjes Sas
Ik vind dit ook heel moeilijk.
BeantwoordenVerwijderenIk weet wel, dat de pijnbestrijding die we hebben in sommige gevallen gewoon niet voldoende werkt. Dat is heel erg, natuurlijk! Er bestaan heel veel soorten pijnstillers, maar soms werkt geen enkele op de specifieke pijn die iemand heeft. En soms zijn er ook andere behandelingen mogelijk (zoals zenuwblokkades), maar die werken ook niet altijd. Dus soms staan artsen wat de pijn betreft machteloos. Dat iemand dan kiest voor "ik stop er maar mee" kan ik begrijpen. Maar dat een ander ondanks pijn toch liever door wil leven, kan ik ook begrijpen.
En bij depressie wil iemand soms dood, terwijl je weet dat het puur door de ziekte (depressie) komt. In dat geval hoop ik dat we mensen blijven tegenhouden en blijven proberen om die depressie te behandelen.
Ik denk dat het daardoor altijd heel moeilijk zal zijn om te bepalen wanneer iemand's leven "voltooid" is, of wanneer iemand het zelf "niet goed ziet", door depressie bijvoorbeeld, en behandeling nodig heeft.
Het is toch de mens zelf,die misschien al lang het gevoel van "voltooid"heeft? Alleen de omgeving gaat straks toetsen of dat eigen gevoel binnen de wet past.
Verwijderenanoniem van 27 oktober 08:52: Ik lees het anders Opnieuw beginnen geeft aan dat het voor haar niet denkbaar is dat ze zelf niet graag tot haar 100e vast zou willen zitten aan medicijnen en zorg en dat dat voor haar geestelijk ongezond lijkt.
BeantwoordenVerwijderenHaar persoonlijke standpunt, Dat kan ik respecteren, ik lees niets dat ze dit ook van anderen vind.
Laat iedereen zelf beslissen wanneer het genoeg is geweest.
BeantwoordenVerwijderenDan kan en mag een ander nooit voor je beslissen!
Ik ga volledig akkoord met de mening van 'anoniem'. Mijn oudste broer pleegde op 28-jarige leeftijd zelfmoord. Zowiezo doet zoiets pijn, vooral als niemand 'het' had zien aankomen. Anderszijds geef ik mijn broer gelijk dat hij de moed gehad heeft om er een einde aan te maken. Hij was ongeneeslijk ziek, had geen uitzicht op genezing, wilde niemand tot last zijn en hoe langer zijn ziekte duurde hoe minder 'vrienden' hij overhield. Neen, ergens was ik opgelucht dat hij de stap zette want hij was doodongelukkig en zou dat ook voor de rest van zijn leven gebleven zijn. Hij bereidde zijn afscheid grondig voor, had zelfs zonder medeweten van iemand zijn begrafenis en alles daaromtrent geregeld. Het feit dat hij daar zo bewust heeft aan gewerkt en naar toe heeft geleefd, heeft mij gesteund in het verwerken van het verlies. In elk geval weet ik zeker dat zijn beslissing niet ondoordacht of impulsief was. Ik begrijp zijn beslissing en ik hoop dat, als ik me ooit in een gelijkaardige situatie bevind, ik de moed zal hebben om er zelf uit te stappen.
VerwijderenWaarom wil je iets begrijpen wat je niet kunt begrijpen? Iemand die geen zin meer heeft in het leven, neemt die beslissing niet zomaar, dus"gewoon"zal het niet worden. Waarom wil jij daarover zeggen of dat terecht is of niet? Pillen tegen pijn en depressie lossen niet alles op (als je kind of partner dood zijn, blijven die dood) en hebben vaak een hoop bijwerkingen.
BeantwoordenVerwijderenIedereen gaat op eigen wijze om met tegenslagen in het leven, je weet niet hoe jij zult reageren. Laat mensen daar de ruimte voor zelf een beslissing te nemen. Julia
Lastig. Maar ik vind dat iemand gewoon zelf mag en kan beslissen wanneer het einde voor hem/haar daar is.
BeantwoordenVerwijderenIk vind het leeftijdsdiscriminatie dat dit alleen voor ouderen bespreekbaar wordt gemaakt. Waarom worden twintigers en vijftigers niet in de discussie genoemd, maar staan wel de ouderen met hun veronderstelde kwalen in de spotlight? Oud zijn/worden gevonden is bepaald geen pre in deze maatschappij. We maken het de zestigplussers, zeventigplussers er een stuk moeilijker mee hun veranderende leven te accepteren, juist omdat autonomie en controle in deze maatschappij zo hoog geacht worden.
BeantwoordenVerwijderenPersoonlijk denk ik dat dat een dergelijke regeling meer geestelijke nood zal brengen dan zal oplossen.
Ik heb gisteren de buren op leeftijd maar even verteld dat ik ze zo waardeer. Ze zijn even oud als het echtpaar Van der Heijden. Ik zou het verschrikkelijk vinden als ze ineens hun leven voltooid zouden vinden of zich in deze maatschappij te lastig en te veel zouden voelen, en je hoort hun beweegredenen pas na hun dood. Mensen die kiezen voor de dood zadelen hun nabestaanden en geliefden met een extra last op "was mijn/onze liefde en aandacht niet genoeg?"
Sorry, maar omdat jij als nabestaande er last van hebt, moet iemand door blijven leven en lijden tegen zijn zin? Die "last" die jij ervan hebt, is niks vergeleken met wat iemand elke dag doormaakt als hij niet meer wil leven. Julia
VerwijderenIk kan me heel goed voorstellen dat mensen hun leven willen beëindigen en dus een (voor hen) voltooid leven hebben. Zeker als je erg oud bent, de mensen van wie je hield zijn al overleden, je hebt constant pijn en nergens meer plezier in. Treurig dat zulke mensen een (steelse) weg moeten zoeken omdat hulp bij zelfdoding strafbaar is.
BeantwoordenVerwijderenAls mens in deze maatschappij vind ik dat we meer aandacht moeten besteden aan de jongeren die voor zelfdoding kiezen. Wat is er verkeerd aan/in onze maatschappij dat jongeren deze onomkeerbare keuze maken.
Ik ben het 3000% eens met de blogger van deze site.
BeantwoordenVerwijderenIk kan het me zeker voorstellen dat mensen hun leven voltooid vinden. Ik heb het in mijn eigen familie gezien bij een dame van 90 jaar. Lichamelijk nog gezond, maar beperkt door blindheid en gedeeltelijke doofheid, geestelijk ook nog helemaal in orde, maar op een gegeven moment bereik je het punt dat er niemand van je leeftijdgenoten nog in leven is. Je man, je vrienden, je buren, al je broers en zussen zijn overleden. Je kinderen zijn al opa en oma. En jij zit er maar. Ze zei dat ze vaak het gevoel had dat God vergeten was dat zij hier nog zat. Ze had kinderen die goed voor haar zorgden en elke dag op bezoek kwamen en zat in een bejaardenhuis met fijne verzorgsters, maar ze voelde zich toch heel eenzaam. Ze kon nog een beetje breien, op de tast, en mensen lazen haar voor, maar op een zeker moment heeft ze besloten om te stoppen met eten en ze is niet lang daarna gestorven. Haar kinderen hadden begrip voor haar beslissing en haar dochter, die inmiddels ook in de 80 is maar nog volop in het leven staat, heeft al aangegeven dat dat voor haar ooit ook een optie is, als ze op dat punt komt. Voor haar gevoel is haar leven ook al 'voltooid' en als God haar morgen komt halen is het goed zo, dat spreekt ze uit, maar zolang ze er nog plezier in heeft leeft ze graag nog iets langer door.
BeantwoordenVerwijderenIk heb in mijn omgeving overigens ook iemand van de leeftijd van Zuinigaan, dus nog niet oud, die al haar hele leven depressief is. Dat kan niet altijd behandeld worden, zij is in haar leven nog geen dag gelukkig geweest. Zij is ook bang voor de dood, dus voor haar is een zelfgekozen einde geen optie, maar het leven is enorm lijden voor haar. Na ruim 60 jaar gaat niemand er nog vanuit dat haar depressie behandeld kan worden, alles is al geprobeerd. Ik gun haar haar rust en ik hoop dat ze hier niet nog 20 jaar rond hoeft te lopen.
ik hoop de de laatste wil pil snel voor iedereen beschikbaar zal zijn , in mijn geval ,liefst nog morgen !!
BeantwoordenVerwijderenIk kan me voorstellen dat het voor sommige mensen een prettig idee is om een "voltooid leven"- pil in huis te hebben, gewoon voor het geval dat, alleen hoop ik van harte dat er geen kinderen in de buurt zijn die die pil wel een spannend snoepje vinden en hoop ik dus van gasner harte dat er geen ongelukken mee gebeuren!
VerwijderenIk heb zo'n gevoel dat er maar weinig mensen zijn die vinden dat die pil gedwongen ingenomen moet worden en overal in keukenkastjes voor kinderen voor het grijpen ligt. Zo moeilijk moet het toch niet zijn om dat veilig te regelen?
VerwijderenAls iedereen zo voorzichtig was in het verkeer, met messen, bijlen, zaagmachines en wapens als met die laatste-wil-pil, dan gebeurden er alvast heel wat minder ongelukken.
En wat zou het fijn zijn voor mensen die creperen van de pijn omdat niets meer helpt, zo'n pil konden nemen in plaats van zich te pletter te rijden of voor een trein te springen.
Ik kan mij iets voor stellen bij voltooid leven maar natuurlijk mag er niet te gemakkelijk mee om worden gegaan. Dus geen pil in het nachtkastje die je op ieder moment in kunt nemen. Het mag geen momentopname zijn. Maar een langer durend gevoel van voltooid leven. Mijn oma was 91 woonde nog zelfstandig en stierf vrij onverwachts aan een longontsteking. Wat eigenlijk een 'zegen' was. Ik denk dat ze wel een gevoel van voltooid leven had of daar heel dicht in de buurt kwam Heel afhankelijk. Lichamelijk op. Twee kinderen moeten begraven. Geen perspectief op verbetering. Dementie. Ik ben 'blij' dat ze niet nog 3 haar langer moest leven.
BeantwoordenVerwijderenMijn andere oma werd 92 maar daar had ik niet perse het gevoel van voltooid leven. Ze was nog vaak happy. Werd lichamelijk goed verzorgd. Was geestelijk nog erg helder. Mascha.
Naar mijn idee zal het nooit zomaar een momentopname zijn. Als je nog nooit die doodswens hebt gehad, kan je je moeilijk voorstellen hoe dat is. Ik heb heel vaak een doodswens, maar zou toch een eventuele pil nog niet hebben genomen. Sterker nog: voor mij zou zo'n pil juist rust brengen en me er misschien nog wel langer van weerhouden. Niemand stapt zomaar uit het leven.
VerwijderenAls kwaliteit van leven ophoudt vind ik dat er een pil beschikbaar moet zijn om de keuze te kunnen maken om verder te leven of niet. Kwaliteit van leven is voor een ieder anders en dat maakt ons mensen juist bijzonder. De een is met "niets" tevreden en de ander is nooit tevreden.
BeantwoordenVerwijderenIk vind het erg wanneer mensen in een verpleegtehuis een week of langer moeten "versterven" wanneer ze de zin in eten niet meer hebben. Uiteindelijk zal deze pil ook niet zomaar voorgeschreven worden maar ik zal er zeker gebruik van maken wanneer ik zorgafhankelijk word en geen perspectief meer heb.
Groet, Roelie
Ik weet niet of ik ervoor ben. Ik vind euthanasie al een discussiepunt.
BeantwoordenVerwijderenIk ben 28 en mijn man en ik zullen ongewenst kinderloos blijven. De kans dat ik 400 wordt is groter. En ja echt alle mogelijkheden zijn benut, en nee mensenhandel is geen optie.
We werken en komen thuis in een huis waar alles erop wijst dat er geen kind woont. Elke dag. We staan op omdat we naar ons werk moeten. Doen aan sport, vrijwilligerswerk, we hebben een paar vrienden ( ja, we hadden er veel maar in de afgelopen 5 jaar heeft ieder stel dat een kind kreeg ons niet eens bedankt voor de moeite).
We zijn allebei depressief. We hebben allebei geen doel meer. We hebben geen enekele reden meer om oud te worden behalve oud worden. En zoals mijn oma het zegt, iedereen wil oud worden, maar niemand wil oud zijn.
Wat zou ons letten om het huis te verkopen, ijsland, het noorderlicht, australie en zuid afrika te beleven en als ons geld op is ereen eind aan te maken? En nee, oud worden doe je niet voor je vrienden, je familie, je ouders en ook niet om jezelf, zelfs niet voor je partner.
We lopen braaf mee in een maatschappij zoals het hoort omdat we geen greintje puf hebben om wat dan ook maar te doen om eruit te gaan.
En ik denk ergens dat medicamenten een minder lugubere oplossing zijn als je leven klaar is dan een hoge brug, een trein, een strop of een scherp mes. En een fataal ongeluk met enig vervoersmiddel is ook niet erg waarschijnlijk.
Ik ben geboren, ik heb op school gezeten, gestudeerd, vrienden gehad, gesport, gewonnen met sport, verloren met sport, ik heb liefgehad, ik heb een redelijk werkzaam leven, ik heb baantjes gehad, betere banen gehad, ik heb gereisd, ik heb de meeste plaatsen wel gezien, ik heb mensen geboren zien worden, zien opgroeien, dood zien gaan, ziekte gekend, en nu? Wat zou ik nog moeten meemaken? De dood. En ik weet niet of ik wel 60 jaar zombieleven wil meemaken om het laatste event mee te maken. Mijn leven is klaar.
Petra
Wat verdietig om dit te lezen Petra. Bedoel je dat omdat jullie geen kinderen kunnen krijgen je leven geen doel heeft?
VerwijderenIk denk dat veel mensen een grote gemis in hun leven ervaren. Voor de ene is dat het gemis aan kinderen, voor een andere is dat het gemis aan vriendschapen (eenzamheid) of het gemis van liefde binnen een relatie, bijvoorbeeld. Het is heel heftig maar ik hoop van harte dat het je lukt om een doel in je leven te vinden en je gemis te accepteren. Misschien voel je dat het leven en deze wereld je niets meer te bieden hebben maar als je het omdraait dan ben ik ervan overtuigd dat jij heel veel nog kan betekenen voor mensen om je heen, dat jij nog heel veel te bieden zou kunnen hebben. Jouw leven is heel waardevol, jij bent waardevol.
Ik vind dit ook hele jammer om te lezen, mede-Petra. Is het leven alleen maar moederschap en vaderschap? Nee, toch? Ik hoop dat jullie allebei langzaam verder kunnen kijken en weer leuke dingen gaan doen met jullie leven. Ik wil je natuurlijk ook wel sterkte wensen in deze moeilijke tijd.
VerwijderenPoeh, dit komt aan.. ik ben 46 mijn man 45 en naast veel verdriet waaronder het veel te vroege verlies van mijn vader toen ik 3 was hij 38, mijn zus toen ik 25 was zij 29 aan kanker, zijn ook wij ongewenst kinderloos. We hebben 14 jaar alle trajecten doorlopen aan fertiliteit behandelingen in Nederland en Duitsland 8 iui's, 7 ivf/icsi pogingen 12 terugplaatsingen, 9 miskramen. We hebben heel serieus nagedacht over pleegzorg, adoptie, eiceldonatie en draagmoederschap. Maar ik vind 46 voor mij, dat is een persoonlijke keus, niet meer een leeftijd om nog een baby te krijgen. Dus hebben we het afgesloten. Gedurende de jaren zoek je andere dingen om je leven richting mee te geven. Kinderloos blijven, de miskramen is zonder twijfel het grootste verdriet in mijn leven, het heeft mijn hart gebroken. Maar ik heb het bij elkaar geraapt, het leven is een geschenk en te mooi.ik ben dol op kinderen en ik geniet ook van familie en vrienden met kunderen in inze omgeving. We doen de dingen waar we van genieten en ik haal zelf ook veel voldoening uit er zijn voor andere mensen..
VerwijderenIk hoop echt dat jij en je man ooit weer zullen zien dat de lucht blauw is en de zon schijnt en jullie weer kunnen genieten van het leven. Zelf had ik baat bij de stichting Freya voor ongewild kinderlozen.
Lieve groet, Jes
Ongewild kinderloos zijn een reden voor beeindigen van je leven ? Oud en der dagen zat een reden je leven te beeindigen ? Ziekte ? Depressie ? Eenzaamheid ? Ik denk na over de maakbaar- heid van het leven en over grenzen die verschuiven. Is het hek van de dam als de regels versoepelen ?
BeantwoordenVerwijderenZuingaan, je verwoordt het heel goed en kan het helemaal onderstrepen, mijn man ook die patiënt is.
BeantwoordenVerwijderen