Bijna 40 jaar geleden, op 30 mei 1985, overleed mijn eerste dochter tijdens de bevalling.
We hebben indertijd een heleboel post ontvangen. Lieve kaarten, brieven, een hele stapel. Het was toen troostend ze te lezen. Naast post kregen we ook boeketten met mooie witte bloemen. Ook heel fijn om te krijgen en troost uit te halen! Het hielp destijds echt bij ons grote verdriet.
Ik meende beslist dat ik ze in de loop van deze 40 jaar weggedaan had en ik had geen idee dat ik ze op zolder tegen zou kunnen komen terwijl ik op zoek was naar iets anders. Dan stuit ik ineens op een bruine enveloppe. Wat zou daar in kunnen zitten?
Nou, dat was dus die post uit juni 1985, waarvan ik niet wist dat het er nog was. 28 brieven en kaarten.
Volgens mij heb ik ze na 1985 niet meer gelezen.
Zal ik ze nog lezen of ongelezen bij het oud papier doen?
Ik draaide dagenlang om de hete brij heen.
Wil ik het, of toch maar niet?
Is het goed om te lezen, of roept het te veel op? Haalt het lezen deze intens verdrietige periode niet terug, of is het goed te lezen hoe veel lieve reacties we kregen.
Ik besloot de knoop door te hakken en de sprong te wagen. Het voelde een beetje als een sprong in het diepe.
Een lekkere mok koffie er bij, adem in en weer uit...........
Alle kaartjes en brieven opnieuw in handen en nog steeds was het troostend. Lieve woorden, woorden van troost, veel steun en soms verhalen van eigen verlies in zwangerschap(pen).
Het voelde goed om alles opnieuw te lezen en het riep niet een stroom van nieuwe emoties op. Die herinneringen en emoties waren net als altijd als ik aan die periode denk.
maandag 5 mei 2025
Een dilemma: Wel of niet opnieuw lezen?
AUTEUR: Aaf, alias Zuinigaan. Ooit opgeleid als bibliothecaris (1974) en maatschappelijk werker (1984). Van 1999 – 2019 werkzaam in het HBO en sindsdien met pensioen. Vanaf de aankoop van mijn huis in 2007 blogger met als centraal thema zuinig leven en besparen. Sinds 2016 oma van inmiddels 4 leuke kleinkinderen.
zuinigaan@gmail.com
10 opmerkingen:
Reageren is leuk, graag zelfs, maar kwetsende reacties naar mij of anderen, reclame en ook reacties met naar mijn mening onjuiste informatie (bijvoorbeeld complottheorieën of fascistische opmerkingen) worden niet geplaatst.
Over verwijderde of niet geplaatste reacties ga ik niet in discussie.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Dat gevoel van troost na zoveel jaar herken ik. In 1998 werd met kindje met 20 weken geboren veel te vroeg. Als ik de fotos zie en de kaartjes die we kregen toen geeft dat nu nog steeds een vorm van troost.
BeantwoordenVerwijderenFijn dat het troostende effect er nog steeds was en je het weer waardeerde allen mooie reacties .
BeantwoordenVerwijderenHebben je dochters het ook al eens gelezen?
Fijn dat je het hebt bewaard. Ik heb ook na 50 jaar nog steeds verdriet van een huwelijk dat drie weken voor het huwelijk niet doorging. Hij was als docent verliefd op een leerlinge. Een jaar later zijn ze getrouwd. En twee kinderen later gescheiden. Toch wonen ze nog steeds samen. Vele relaties verder ben ik. Ze gingen niet. Geen idee waarom. Weer heb ik iemand die beslist verder wil met mij. Maar ik ben klaar met relaties. Het heeft nooit gewerkt. Dus nu ook niet.
BeantwoordenVerwijderenJammer dat niemand, maar dan ook niemand er over spreekt. Terwijl het een grote impact had.
Wat verdrietig om zo in de steek gelaten te worden en te treuren om wat je dacht dat zou komen. Sterkte.
VerwijderenIk ontdek nu dat ik in hetzelfde jaar een zoon gekregen heb. Ik was toen 36 jaar. Hij wordt 6 mei 40 jaar. Twee weken te laat. Het scheelde niet veel of ik had naar het ziekenhuis gemoeten. Zijn beide zusters zijn 9 en 11 jaar ouder. Geartsje
BeantwoordenVerwijderenMooi dat je de brieven en kaarten toch hebt herlezen. Nu zitten ze helemaal in je hart. Dat is de kracht van het geschreven woord.
BeantwoordenVerwijderenIk snap je dilemma wel. Ben ook vaak terughoudend in dingen op te zoeken die je emotioneel kunnen raken. Fijn dat het bij jou juist troostend was.
BeantwoordenVerwijderenGelukkig was het herlezen voo jou een troost. Goed dat je alles bewaard hebt.
BeantwoordenVerwijderenIk heb besloten mijn dagboeken en alle bewaarde correspondentie uit de tijd dat in in Engeland woonde niet meer te lezen. De laatste keer dat ik het deed was het te pijnlijk. Ik had een slechte relatie en mijn moeder was ernstig ziek. Zij schreef veel en een deel heb ik bewaard. Ik word er eigenlijk alleen maar heel erg verdrietig van. De nare herinneren wil ik niet oproepen, de leuke herinneringen wel en dat lukt me zonder de dagboeken en correspondentie. Ik bewaar het wel, maar weet eigenlijk niet waarom. De correspondentie is overigens niet alleen van mijn moeder, ook van mijn vader, broer, grootvader en vrienden en vriendinnen.
BeantwoordenVerwijderenIn verdrietige tijden krijg je bemoedigende woorden. Door het verdriet krijgt niet alles een plekje. Door het later nog eens te herlezen merk je pas hoe mensen je hebben ondersteund, met je meeleven.
BeantwoordenVerwijderenHet nalezen geeft dan pas het idee hoeveel mensen met je begaan waren.