zondag 2 juli 2017

Overleven met een klein beetje geld: als je weinig te besteden hebt.

Sinds kort lees ik het blog "Brood zonder beleg". Blogger Maaike schrijft daar haar belevenissen en ervaringen van 100 dagen leven op schuldsaneringsniveau.
Ze heeft besloten om die honderd dagen zo te leven omdat ze zelf werkt bij een stichting die zich bezig houdt met armoedebestrijding en ze wil ervaren hoe het is om een tijd lang van erg weinig geld rond te komen. Ze heeft een man en 2 kinderen.
Haar regels zijn:
  • Leefgeld van 115,- euro per week. 5 euro boven de voedselbanknorm, omdat ik geen gebruik wil maken van de voedselbank. Dit omdat ik het geld wel heb en geen voedsel wil ontnemen van mensen en gezinnen waarvoor de voedselbank noodzakelijk is.
  • We doen het voor 100 dagen, met het hele gezin.
  • We stoppen niet, tenzij mijn vriend zijn koffers begint in te pakken.
  • Uitgenodigd worden bij vrienden of familie is uitgesloten in de eerste helft van het project.
  • Extra geld opnemen is niet toegestaan in de eerste 50 dagen.
  • Als er dingen verkocht worden, wordt dat geld ingeleverd bij mijn bewindvoerder.
Ze zag er enorm tegen op en het viel ook echt niet mee, sterker nog, het viel gigantisch tegen!
Ze startte begin april en de 100 dagen moeten nu ongeveer om zijn.

Waarom vind ik de blog leuk? Maaike schrijft boeiend en ze is naar mijn mening heel eerlijk in wat ze ervaart. Ze maakt duidelijk dat haar experiment iets heel anders is dan jarenlang gedwongen zijn om van een schuldsaneringsniveau te leven en dat het, ondanks dat het een afzienbare periode betreft, al heel erg zwaar is. Ze heeft op het punt gestaan om er mee te stoppen en meldt een enorme stress om rond te komen van die 115 euro per week.

Ik probeerde zelf een aantal weken rond te komen van 25 euro per  week. En ik herken de stress zeker. Het is nu zo veel relaxter boodschappen doen! Ik kan kopen wat ik wil en als ik eens een keer wat meer uitgeef, dan is dat geen enkel punt. Ik loop als het ware zingend door de supermarkt.
Een potje pesto, ja! lekker! Een flink stuk kaas? Lekkere toetjes, waarom niet?
Niet dat ik nu bakken met geld uitgeef, maar de stress van het binnen een zeer beperkt budget blijven is weg en dat is voor mij een opluchting!
Ik ben benieuwd naar Maaike's verhaal na afsluiting van het project.

22 opmerkingen:

  1. Leefgeld van 115 euro per week is m.i, niet zo'n klein bedrag om met 4 personen van rond te komen, zeker niet als de periode (slechts) 100 dagen duurt. Op een ander blog komt een gezin van 4 personen rond van 50 euro per week.
    100 dagen zonder nieuwe kleding, schoenen of vervanging van een apparaat lijkt me niet moeilijk (komt na de 100 dagen wel weer). Ik vind het idee erg goed (ervaringsdeskundige) maar het bedrag erg hoog!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik vind het ook erg interessant om te lezen.
    Zelf zitten wij ook in de schuldsanering, en ik ervaar het helemaal niet als zwaar. Maar onze situatie is wat dat betreft ook anders dan bij velen: man werkte al, en nu werken we allebei, terwijl we voor de sanering al bezig waren onze vaste lasten zo terug te brengen dat we van het bedrag na loonbeslag rond konden komen. Dat lukte net niet, maar nu in de sanering kwam er voordat ik ging werken dus al netto, na het af te dragen bedrag, meer dan het dubbele binnen. Dat betekent dat onze bewindvoerder flink heeft kunnen sparen, en dat er 'ineens' juist erg veel mogelijk is. We hebben ruim leefgeld, en er was een potje voor onze verhuizing, én een potje om de schutting te vervangen, én een potje voor kleding, én dit jaar voor het eerst sinds jaren wél vakantiegeld (want dat ging eerder ook met loonbeslag mee naar de schuldeisers). Bij ons dus geen stress, maar juist heel veel rust en een ontzettend rijk gevoel!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik vind 115 euro per week ook niet zo weinig. Het is ook maar net wat je gewend bent en in wat voor omgeving je zit. Zo las ik in een van haar blogs dat ze nu op pad gaat met zelfgesmeerde boterhammen en pakjes drinken en dat ze dat eerder nooit deed. Maar mijn ouders deden dat vroeger altijd!
    Ook het stuk over IQ vond ik onzin. Want je kan de hele tijd gaan lopen stressen over dat je geen cadeautje voor iemand kan kopen, maar je kan ook bijv. kijken bij kringloopwinkels voor een mooi boek of op pinterest kijken voor een leuk DIY projectje. Het ligt heel erg aan je mindset, zeker als het maar 100 dagen is.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat je IQ zakt van stressen over geld en onder het minimum leven is bewezen. We hebben het dan wel over langdurige armoede. Het brein kan het gewoon niet aan op een bepaald moment en daar wordt je gewoon minder slim van.

      Dat het bij haar al aan de orde zou zijn lijkt me inderdaad stug. Meer een stukje geschreven om een punt te maken, daar had ze zichzelf beter buiten kunnen houden.

      Verwijderen
    2. 100 dagen is te overzien als je kringloopkado's moet kopen. Maar als langdurig in de situatie zit en je vriendenkring jouw kringloopkado's inmiddels wel kunnen uittekenen (heb je haar weer..) merk je wel degelijk dat je steeds meer in een isolement komt. Ik hou wekelijks spreekuur voor minima en mensen in een achterstandssituatie en ik zie elke keer weer dat ze vastgedraaid zitten in uitzichtloosheid.

      Verwijderen
  4. Er is nogal een verschil in vrijwillig 100 dagen of door omstandigheden dertig+ jaar minima of arbeidsgehandicapte/zieke, óf ineens op een consuminderniveau moeten overschakelen na een rijkere tijd.
    Het gevoel keuze te hebben ipv dat je "van alles afgepakt" wordt. Je mindset wordt dan wel anders.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik vind 115 euro veel geld, dat geven wij als gezin niet uit in een week. Wij moeten wel heel zuinig leven want wij moeten ook het woon-werkverkeer kunnen betalen, iedere dag 110 km, en het onderhoud en vervanging van de auto. Alleen man gaat naar de kapper, de rest knip ik de haren, kleren worden ook maar sporadisch gekocht. Kan niet gaan werken door prive omstandigheden en wij krijgen geen toeslagen ed. Daar wordt net teveel voor verdiend. Als ik het zo lees, leven wij ook in armelijke omstandigheden maar toch wordt dit door mij niet zo ervaren, misschien omdat wij vroeger thuis ook allebei zo leefden en het gewoon zijn. Meubels doen wij jaren mee maar worden goed onderhouden, oude badkamer en keuken, maar wij hebben wel een goedkoop koophuis.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Goed dit soort experimenten. Het helpt in de bewustwording dat er mensen zijn die het jaar in jaar uit met weinig moeten doen. Overigens klinkt 115 euro per week best luxe, maar dat hangt er ook weer vanaf wat ervanngedaan moet worden. Als woon-werkverkeer er bijvoorbeeld ook van betaald wordt, dan kan het best hard gaan.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik vind het een goed initiatief met de reden die zij geeft: ervan leren. En niet bedoeld om 'wel even te laten zien hoe het moet'.

    Het voegt niks toe dat het misschien meer is dan anderen kunnen of willen besteden of dat het allemaal erger kan. Als je een bepaalde levensstandaard gewend bent dan is dit al een behoorlijke omschakeling, die ze vrijwillig maakt. Ik vind het op z'n minst interessant om te lezen. Wij hebben een zeer rijk leven, zowel het leven zelf als de financiën en ook ik ben wel benieuwd hoe haalbaar het is om een stap terug te doen.

    Kortom: ik ga lezen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik ben wat bij Brood enz gaan lezen en terecht schrijft Suzanne dat de levensstandaard die je gewend bent, bepaalt hoe je de uitdaging ervaart. En de levensstandaard was/is hoog. Ze schrijft dat het geld dat ze op een avond in de disco uitgeeft vaak het bedrag is waar een ander een week van moet leven. En ook haar koken daarvan zegt ze: ik ben gewend van alles te gebruiken en nu heeft ze saai gegeten. Basic koken ( ik doe het bijna altijd ) is niet saai en hoeft niet steeds pasta te zijn. Eigenlijk is een kookboek uit de jaren 50 en 60 een uitkomst, gewone dingen koken maar wel heel smakelijk. Met een uitje, kerrie, peper en nootmuscaat kun je heel veel. Ik lees liever Aad Actief als ik eerlijk ben.

      Verwijderen
    2. Ik denk ook dat Maaike eerst veel meer uitgaf aan boodschappen dan jij en ik en dat er een enorme omschakeling nodig was om met weinig geld rond te komen.
      Waarschijnlijk was ze creatiever geworden als ze langer met het experiment door was gegaan. Als ik lees dat ze nog steeds voor 15 euro in een week brood haalt bij de bakker, dan denk ik daar het mijne van ;-)

      Verwijderen
    3. @thedadigitaal als je daar nooit aan hoeft te denken, wat Maaike schrijft 'ik mis het gemak(...)' dan koop je gewoon wat je denkt nodig te hebben. Dat doe ik ook. Voorbeeld: ik kook tomatensoep met roma tomaten, rode pesto, mozzarellaballetjes (de duurdere variant, want heerlijk) en verse basilicum. Ik kook paddestoelenrisotto met allerlei heerlijke paddestoelen en parmezaanse kaas. Beide gerechten kun je prima met basic ingrediënten maken en zullen ongetwijfeld nog prima smaken. Maar ik heb de luxe dat ik niet hoef na te denken.

      Hoe zou dat zijn als ik wel bij elk ingrediënt moet nadenken. Alles (her)overwegen en alle luxe die je als standaard kent op de weegschaal moet leggen.
      Prima dat er mensen zijn die deze simpele levensstijl allang omarmd hebben, maar er zijn er genoeg die daar niet eerder over nadachten. Waarom dan gelijk negatief dat het allemaal anders kan of dat jij (of wie dan ook) dat al veel beter kan. Ik vind dat zij het op een goede manier benadert en het maakt dat ik het ben gaan lezen en me ook gelijk bewust was van onze luxe en de gedachte dat dat best wat minder zou kunnen als ik af en toe iets langer nadenk. Gewoon een eye opener. Zij wil er niks betweterigs mee bereiken, maar het valt me op dat ze wel veel betweterigheid ontvangt. Jammer toch!

      Verwijderen
  8. Ik heb respect dat zij deze uitdaging aangaat. Natuurlijk is het niet te vergelijken met mensen die al langer in zo'n situatie zit, maar ze doet het toch maar en leert er veel van.
    Wij hebben een jaar of vijf bijzonder krap gezeten. Dat in combinatie met twee kindjes die bijna continu ziek waren en waar we grote zorgen mee hadden. Ik had al last van chronische vermoeidheid. Het waren tropenjaren en na afloop bleek dat mijn accu een fikse opdonder had gehad en ik fysiek in die jaren veel heb ingeleverd.
    Voor ons waren die financiele zorgen een extra stimulans voor mijn man om opleidingen te doen en carriere te maken. Dat is hem gelukt. Hij heeft er hard voor gewerkt en financieel hebben we het nu goed. Het voelt nog steeds niet als vanzelfsprekend. Vind ik eigenlijk wel fijn, ben er nog steeds zo blij mee dat we geen geldzorgen meer hebben.
    De medische zorgen van onze zoons werden niet altijd goed behandeld, begeleid. Er werd rustig medicatie voorgeschreven waar mijn kinderen niet tegen konden (alsof er geen andere soorten antibiotica zijn, echt ongelooflijk want ik gaf aan dat ze iets anders moesten hebben vanwege allergie), koemelkallergie werd niet serieus genomen, asthma niet, etc. Later dus wel allemaal bevestigd, maar dat duurde erg lang. Ik was het op zeker moment zo zat dat ik een opleiding voor medisch secretaresse ging volgen. Ik wilde meer weten over ziekte, diagnostiek, behandelingen. Dit was nog voor de tijd van internet. Ik heb er erg veel aan gehad. Later nog voedingsleer gedaan.
    In ons gezin werkten de problemen als stimulans om ze aan te pakken. En gelukkig hadden we de intelligentie om het te kunnen doen. De opleidingen hebben we grotendeels zelf betaald. Daarvoor hebben we veel gelaten, vonden we niet erg.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. 115 euro per week is geen klein beetje geld, wat een onzin.
    En als je daarmee na drie jaar van al je schulden af bent, dan mag je wat mij betreft in je handjes knijpen. Julia

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bedenk wel dat Maaike met vier mensen van die 115 euro per week leefde en niet in haar eentje. Dus dat is 28,50 per persoon per week voor boodschappen, de glazenwasser, verjaardagsfeestjes, cadeautjes, luiers, alles waar je als gezin met jonge kinderen geld aan uitgeeft.
      Het lijkt mij dat dat bedrag geen onzin is.
      Als je in Amsterdam 110 euro per week te besteden hebt kom je in aanmerking voor de voedselbank. Maaike wilde daar niet gebruik van maken omdat het een experiment is dat ze vrijwillig aangegaan is en niet uit noodzaak.

      Verwijderen
    2. Ik leef al jaren met 4 personen van een dergelijk bedrag en ik denk met mij heel veel mensen en dat gaat prima. Glazen wassen doe je dan zelf en kadootjes en feestjes dan maar wat minder. Het is geen luxe, maar het gaat hier om mensen met schulden die op die manier in drie jaar van soms hele hoge schulden (en die dus verder op kosten van de maatschappij komen) afkomen. Ik vind het meer dan geweldig dat je op die manier een dergelijke kans krijgt en niks zieligs aan. Julia

      Verwijderen
    3. Juist dit soort reactie krijg ik de kriebels van. Schouderklopje dat jíj het altijd al allemaal zo voor elkaar hebt. Maar waarom dan haar project maar wegwuiven?
      Het is ook helemaal niet als zielig-doen bedoeld, maar als experiment en leerproces om mensen die écht deze situatie moeten doorstaan beter te kunnen helpen.

      Verwijderen
    4. Mijn man en ik krijgen nog heel veel geld van iemand die in de schuldsanering zit. We hebben heel hard gewerkt om de gevraagde diensten te leveren, maar er is nooit betaald.
      Ik vind het begrijpelijk, dat sommige schuldeisers weigeren mee te werken.
      115 euro per week? 460 euro in de maand dus?
      Heee, betaal mij even wat er nog aan rekeningen openstaat.
      Onze kant wordt zelden gehoord.
      Ik heb dus niet echt medelijden met schuldenaren. Wees eens dankbaar, dat die regeling er is.Na drie jaar ben je van je schuld af, maar mijn man en ik kunnen fluiten naar ons geld. Klopt niet, he!
      En maar janken nu, terwijl je gewoon mensen hebt benadeeld, die zien hun geld nooit meer terug.
      Schuldenaren zijn mensen, die andere mensen ernstig benadelen en dan ook nog heel zielig gaan lopen doen.
      Ben er klaar mee.

      Verwijderen
    5. nou anoniem, ik vind het vervelend dat je nog geld van iemand krijgt , echt waar , maar om dan alle mensen op een hoop te gaan gooien om te zeggen dat ze dan zielig gaan lopen doen is wel overdreven, soms komen er dingen op je pad dat je gewoon sommige dingen even niet kunt betalen, en als er dan plots een paar tegenvallers tegelijk komen , dan kan het hard gaan, de deurwaarders gooien er zo bij de eerste brief 100 euro bij.
      En wat denk je dat je zo je werk kwijt zou zijn.
      Niet iedereen komt door geld over de balk te gooien in de schuldsanering. Denk daar ook eens aan

      Verwijderen
    6. In een iets genuanceerdere versie ben ik het wel met anoniem eens. Of je nu door stommiteit of buiten je schuld om in de schuldsanering belandt, je krijgt de kans om er een in een afgebakende periode vanaf te zijn. Daarna is het klaar! Wat er dan nog openstaat (vaak nog genoeg) verdwijnt. Dus hoe k*t het ook is, het is niet uitzichtloos, het is drie jaar.

      Verwijderen
  10. Of 115 euro per week veel of niet ligt er aan wat je gewend bent en wat je er allemaal van moet kopen.
    Stel dat je een riante moestuin hebt dan scheelt dat ook enorm. Ook grote puberzonen die onverzadigbaar zijn :) en diëten kunnen op het budget drukken.
    Waar ik zelf heel erg tegen aanloop is tijdgebrek. Als ik meer tijd zou hebben zou ik veel beter prijzen kunnen vergelijken, actiever kunnen zijn met cash-back acties en minder ad-hoc boodschappen hoeven doen omdat ik door mijn 5 daagse werkweek en full-time moederschap soms ff niet in de gaten heb dat een bepaald product op is.
    Het experiment van Maaike vind ik goed bedacht. Leerzaam om eens in de schoenen van je cliënt te staan. Super!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Misschien leuk om te proberen ; hiiper, een gratis app. Speciaal voor de boodschappen vergelijken inclusief reclames. Groetjes nes

    BeantwoordenVerwijderen

Reageren is leuk, graag zelfs, maar onzinnige, onaardige of kwetsende reacties naar mij of anderen en ook reacties met nep-informatie worden niet geplaatst.

Over verwijderde reacties ga ik niet in discussie.