Waarom zijn er werkende armen?

Vorige week waren ze in het nieuws, de mensen die werken voor hun inkomen, maar eigenlijk niet genoeg verdienen. Volgens het Sociaal Cultureel Planbureau (SCP) zijn dat er wel 320.000 in Nederland. Ze werken weinig uren, tegen lage tarieven of moeten met een klein salaris een groot huishouden onderhouden. Ze zitten onder het "niet-veel-maar-toereikend" criterium, zeg maar onder de armoedegrens.
In 2014 bedroeg die grens voor een alleenstaande 1063 euro, voor een paar zonder kinderen 1460 euro, voor een eenoudergezin met twee kinderen 1610 euro en voor een stel met twee kinderen 2000 euro.
Hoe komt het dat deze mensen niet meer inkomen hebben dan een inkomen onder de armoedegrens? Het zijn ZZP-ers die onvoldoende opdrachten hebben. Het zijn ZZP-ers die wel voldoende opdrachten hebben, maar te weinig betaald krijgen voor hun werk. Bijvoorbeeld agrariërs die te weinig geld krijgen voor hun melk of voor hun groentes en fruit. Ook moet je denken aan mensen met een parttime baan, die met die baan wel een heel gezin moeten onderhouden.
Lang geleden, in 1999, begon ik als secretaresse.  Fulltime banen waren er vrijwel niet, ik kwam in een baan terecht van 75%. In mijn geval hield dat in, dat ik 5 dagen per week gemiddeld 6 uren werkte. Ik was alleenstaande moeder en had alleen dit inkomen, verder was er geen inkomen. Met dit inkomen bleef ik net uit de bijstand, maar riant was iets heel anders. Het scheelde dat ik gewend was aan een laag inkomen en mijn uitgavenpatroon afgestemd was op een bijstandsinkomen, anders had ik ook waarschijnlijk veel moeite gehad de eindjes aan elkaar te knopen.

Ik kan me heel goed voorstellen dat je in de problemen komt als je het anders gewend bent en veel uitgaven hebt: een auto, een duur huis, kinderen die gewend zijn aan een ruim uitgavenpatroon.
Lees hier meer over verhalen van werkende armen.

Uiteindelijk blijft het gek dat werken niet méér oplevert, dat zou wel moeten vind ik.
Wat vind jij?