Weggeefkinderen - het kind van een hoer

Met belangstelling en grote verontwaardiging volg ik de schrijnende verhalen over onder dwang afgestane kinderen in de jaren 60 en 70 en de kwalijke rol die de kinderbescherming daarbij speelde. Ik ben zelf van de generatie vrouwen die dit is overkomen, maar gelukkig heb ik geen persoonlijke ervaring.
Erik Hulsegge, journalist bij RTV Noord schreef er een column over: Weggeefkinderen

Erik is de helft van een eeneiige tweeling die 52 jaar geleden in de stad Groningen onder dwang afgestaan werd. Ondanks dat de afstandsmoeder dringend verzocht had om de twee jongetjes niet te scheiden, gebeurde dat toch. Ze ontmoetten elkaar pas jaren nadat ze geadopteerd waren.  

Ik heb twee neven, ook geadopteerd, ook ruim vijftig jaar geleden. Mijn oom en tante bleven lang kinderloos en adopteerden halverwege de jaren 60 twee jongetjes die ter adoptie afgestaan waren.
Tegen mij en mijn broer werd gezegd dat het kinderen waren van hoeren en dat die vrouwen helemaal geen interesse hadden in kinderen, dus waren  ze weggegeven. Mijn oom en tante wilden graag kinderen, dus konden ze mooi opgroeien in hun gezin. Zo ging dat bij ons in de familie, in feite zonder enig respect naar de biologische moeder toe.

Door alle publiciteit en het onderzoek dat gestart is over de gedwongen adopties in de periode tussen 1956 en 1984 is het voor mij zeer de vraag of de beide neven inderdaad vrijwillig zijn afgestaan door hun moeder en of die moeders prostituee waren. Het zou mij niet verbazen als de moeders dit niet vrijwillig hebben gedaan en dat er van prostitutie ook helemaal geen sprake was.

Ik ben heel blij dat ik niet in die periode ongewenst zwanger werd en daarom ook niet gedwongen werd een kind weg te geven. Mijn ouders kennende, ben ik er absoluut niet zeker van dat ik mijn kindje had mogen houden.
Ik vind het voor de vrouwen die dit wel overkwam intens verdrietig!