maandag 26 april 2021

Waarom werd ik dik? Deel 1, mijn kindertijd.

Deel 1 - van dikke baby naar jongvolwassene met een ondergewicht.

Toen ik als baby in de box zat, was ik al te dik. Uiteraard weet ik daar zelf niets van. Ik weet uit de verhalen van mijn moeder dat ik de zelfgebakken cake die de buurvrouw mij gaf als ze op bezoek kwam, als éénjarige echt niet mocht hebben. Het consultatiebureau had mijn moeder verboden om mij cake of andere hoogcalorische voeding toe te stoppen en dat deed mijn moeder dus ook niet. Hoe het kwam dat ik dik was, dat weet ik niet. Medisch onderzoek is hier niet naar gedaan, nooit.

Als kind had ik altijd honger, ik wilde altijd méér, maar dat mocht niet, ik was op dieet. Er was heel zelden een toetje, want dat paste niet in mijn dieet. Op schoolreis kreeg ik geen snoep mee, wel een appel en twee sneden brood met 20+ kaas als beleg + een paar worteltjes. Dat in tegenstelling tot de andere kinderen die op schoolreis én veel snoep mee hadden en én een enorme zak met boterhammen. Schoolreis maakt hongerig, iedereen had vóór de lunch alles al op, ook de kinderen met heel veel eten en ik natuurlijk helemaal.
Ik was regelmatig ziek en liep bij de kinderarts met chronische bronchitis, blaasontstekingen (ook op een gegeven moment chronisch), eczeem. Naast de behandeling voor de kwalen waren er altijd dieetbriefjes. Dat ging over veel groenten (rauwe wortel, rauwe koolraap), maar dan wel zonder sausje, aardappels zonder jus, mager vlees, 3 sneden brood per dag, met niet-zoet beleg en vooral heel mager beleg, karnemelk en kwark. Echt dun werd ik er niet van, maar veel dikker ook niet.
Mijn moeder zag er altijd streng op toe dat ik mijn dieet volgde. Alleen bij vriendinnetjes kon ik even uit de band springen en daar eten en drinken wat zij zelf ook kregen: frisdrank, cake en chips.

Rond mijn 12e werd mijn moeder ziek en verbleef ze maandenlang in ziekenhuizen. Er kwam een gezinsverzorgster die de huishouding ging doen en kwam koken en zorgde voor boodschappen voor lunch en ontbijt. Ik kwam enorm veel aan en groeide met bijna een kilo per week. Iedere keer als ik in het ziekenhuis op bezoek ging, was ik tot wanhoop van mijn moeder duidelijk zichtbaar weer zwaarder geworden. Zij voelde zich heel verantwoordelijk en vond het heel naar om te zien. Ik had nergens last van, tenminste niet van het feit dat ik aan kwam, ik mocht eindelijk iedere dag eten wat ik wilde. Mijn kleding werd wel een beetje nauw, maar ach dat boeide mij niet. Ik droeg op mijn 12e kleding damesmaat 46.
Na verloop van tijd, toen ik puber werd, stoorde mijn omvang mij wel. Ik probeerde af te vallen. Ik had een flinke eetlust, alleen op momenten dat ik ziek was, griep, buikgriep, verkoudheden, longontsteking etc, dan was die eetlust niet zo erg groot. Daar profiteerde ik van en ik ging dan aanzienlijk minder eten en daarmee verloor ik kilo's.

Tussen mijn 13e en mijn 18e is het mij in die 5 jaar langzamerhand goed gelukt om ongeveer een "normaal" gewicht te krijgen. Maar eigenlijk was een normaal gewicht niet goed genoeg. Ik moest van mijzelf zorgen dat ik maat 36 kreeg. Met mijn lengte van bijna 180 cm! Ik vond mijzelf ook met een BMI van 17,4 rond mijn 20e véél te dik! Moddervet vond ik mijzelf! Ik was heel wantrouwend tegenover mensen die mij te mager vonden. Ik vertoonde anorectisch gedrag door erg weinig te eten en mij schuldig te voelen als ik at. Van genieten van eten was geen sprake. Mijn moeder had het niet in de gaten, die was al lang blij dat ik niet meer te dik was en vond haar missie goed gelukt.

Gelukkig was ik voor anorexia toch niet echt in de wieg gelegd. Ik schrijf gelukkig, want de ziekte kan levensbedreigend zijn. Ik hield het niet-eten niet goed vol en ik heb daardoor mijn streefgewicht van 54 kilo nooit gehaald. Destijds tot mijn spijt, maar nu denk ik dat dit heel goed was, je pleegt als mens met een eetstoornis als anorexia echt roofbouw op jezelf.

Samenvattend: ik was mijn hele jeugd "te dik", ook toen ik een ondergewicht had. In mijn hoofd was ik nog steeds te dik en dat zag ik ook als ik in de spiegel keek: een te dik mens.
"Te dik" was duidelijk FOUT, dat was de boodschap die ik als kind voortdurend meekreeg.
Ook genieten van eten was een foute bezigheid.

Hoe het kwam dat ik niet afviel van de vermageringsdiëten die ik als kind kreeg?
Ik denk dat alle antibioticakuren daar een rol bij speelden. Vanwege iedere winter een aantal keren bronchitis en steeds terugkerende blaasontstekingen, meerdere keren per jaar. Heb ik heel veel antibiotica gehad. Antibiotica schijnt een goede groeibevorderaar te zijn en antibiotica is heel slecht voor het microbioom in je darmen. Darmbacteriën kunnen slecht tegen antibiotica en daardoor kunnen die bacteriën minder goed hun werk doen. Misschien ligt daar de oorzaak? Na mijn 15e had ik minder last van infecties en kreeg daardoor minder antibiotica te verstouwen. Daardoor lukten vermageringspogingen mogelijk toen wel!

16 opmerkingen:

  1. De naam van dit blog kan beter veranderd worden in "vandiknaardun". Groet, Stefanie

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, misschien, maar tussen mijn oren voelde ik mij nog steeds dik en dat was ook wat ik in de spiegel meende te zien.

      Verwijderen
    2. Stefanie bedoelt dat je niet meer schrijft over zuinig leven, maar alleen nog maar over je gewicht.
      Wat een beetje overdreven is...

      Verwijderen
    3. Dik en dun is een belangrijk thema in deze coronatijd!
      Ik dacht echt dat Stefanie bedoelde dat ik in plaats van "van dikke baby naar jongvolwassene met een ondergewicht" had kunnen schrijven: vandiknaardun.
      Ik vind het ook overdreven, mijn blog gaat ook over andere onderwerpen.

      Verwijderen
    4. Waarom zou je de naam van je blog ''moeten'' veranderen ? Ik vind het juist mooi om te lezen hoe je bezig bent met gezond eten en hoeveel je afgevallen bent ,petje af hoor ! En idd er zijn genoeg andere dingen waar je over schrijft al reageer ik niet altijd ik lees graag bij je

      Verwijderen
  2. Heb je nu nog steeds honger? Dat lijkt me wel vervelend.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Klinkt best aannemelijk dat de antibiotica zoveel invloed had. Heel slecht voor je darmflora. Dat moet een behoorlijke impact op je gehad hebben als kind. Je wilt gewoon niet anders zijn en lekker kunnen meedoen.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat moet dat moeilijk zijn geweest als kind. Zelden iets lekkers krijgen,altijd focus op gewicht.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Zo blij maar weer eens dat als je zo vroeg met een dieet moet beginnen er je je hele leven last van hebt.
    Misschien was het vanzelf goed gekomen als je "normaal" had morgen eten en dan bedoel ik hollandse pot en af en toe een traktatie bij gelegenheden en had je niet het zo zwaar met je lichaam en gewicht kunne hebben.
    Ik was magere baby, tussen 4 en 12 echt dik en dat ging er vanzelf weer af.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Onzin denk ik die antibiotica. Ik heb jaren achtereen elke winter meerdere antibiotica kuren achter elkaar moeten slikken en ben nooit dik geweest of geworden. Wij aten hollandse pot, altijd vla toe en gewoon een koekje of snoepje uit school Persoonlijk denk ik dat je gewoon ongelukkig was. En dat onbewust op je gestel is gaan werken.
    Dat je er nu zoveel over schrijft is misschien omdat je nu ook niet zo gelukkig bent door de corona en de daarbij behorende maatregelen? is een vraag, geen veroordeling?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Volgens onderzoekers speelt antibiotica wel degelijk een rol bij het niet afvallen. Misschien is dat niet bij iedereen het geval.

      Verwijderen
  7. Ik slik prednison, en ben dus veel te dilk,ik was al dik en door dat spul nog 10 kilo er bij. Ik wil afvallen maar ik lees overal dat dat niet gaat zolang je aan de prednison ben. Weet jij of dat waar is.we hadden een buurvrouw die had ook prednison en at bijna niks meer en viel niet af. Als dat zo is ga ik het gevecht niet aan.
    Geertje Ovink

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ik vind het verdrietig voor je dat voeding/overgewicht hebben altijd een grote rol in je leven gespeeld heeft. E

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ik zit in een totaal andere levensfase en -situatie maar lees graag mee over al je onderwerpen! We oordelen soms zo makkelijk over een ander.... (ik zelf net zo goed!) En dan vind ik het juist fijn om mee te lezen en een ander een beter te begrijpen. Ga zo door!

    Groetjes Bianca

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Het raakt me om dit te lezen. Zelf heb ik als kind ook die strijd met gewicht gehad en nog steeds ben ik niet een van de slankste. Mijn dochter van 12 krijgt ook al te horen dat ze op dieet moet. Eerlijk gezegd vind ik het prima en best. Gewoon de schijf van vijf en lekker zo veel mogelijk vegetarisch. Als ik lees hoeveel impact het heeft, krijg ik helemaal zoiets van 'daaaag dieten'.

    BeantwoordenVerwijderen

Reageren is leuk, graag zelfs, maar onzinnige, onaardige of kwetsende reacties naar mij of anderen en ook reacties met nep-informatie worden niet geplaatst.

Over verwijderde reacties ga ik niet in discussie.