Waarom werd ik dik? Deel 1, mijn kindertijd.

Deel 1 - van dikke baby naar jongvolwassene met een ondergewicht.

Toen ik als baby in de box zat, was ik al te dik. Uiteraard weet ik daar zelf niets van. Ik weet uit de verhalen van mijn moeder dat ik de zelfgebakken cake die de buurvrouw mij gaf als ze op bezoek kwam, als éénjarige echt niet mocht hebben. Het consultatiebureau had mijn moeder verboden om mij cake of andere hoogcalorische voeding toe te stoppen en dat deed mijn moeder dus ook niet. Hoe het kwam dat ik dik was, dat weet ik niet. Medisch onderzoek is hier niet naar gedaan, nooit.

Als kind had ik altijd honger, ik wilde altijd méér, maar dat mocht niet, ik was op dieet. Er was heel zelden een toetje, want dat paste niet in mijn dieet. Op schoolreis kreeg ik geen snoep mee, wel een appel en twee sneden brood met 20+ kaas als beleg + een paar worteltjes. Dat in tegenstelling tot de andere kinderen die op schoolreis én veel snoep mee hadden en én een enorme zak met boterhammen. Schoolreis maakt hongerig, iedereen had vóór de lunch alles al op, ook de kinderen met heel veel eten en ik natuurlijk helemaal.
Ik was regelmatig ziek en liep bij de kinderarts met chronische bronchitis, blaasontstekingen (ook op een gegeven moment chronisch), eczeem. Naast de behandeling voor de kwalen waren er altijd dieetbriefjes. Dat ging over veel groenten (rauwe wortel, rauwe koolraap), maar dan wel zonder sausje, aardappels zonder jus, mager vlees, 3 sneden brood per dag, met niet-zoet beleg en vooral heel mager beleg, karnemelk en kwark. Echt dun werd ik er niet van, maar veel dikker ook niet.
Mijn moeder zag er altijd streng op toe dat ik mijn dieet volgde. Alleen bij vriendinnetjes kon ik even uit de band springen en daar eten en drinken wat zij zelf ook kregen: frisdrank, cake en chips.

Rond mijn 12e werd mijn moeder ziek en verbleef ze maandenlang in ziekenhuizen. Er kwam een gezinsverzorgster die de huishouding ging doen en kwam koken en zorgde voor boodschappen voor lunch en ontbijt. Ik kwam enorm veel aan en groeide met bijna een kilo per week. Iedere keer als ik in het ziekenhuis op bezoek ging, was ik tot wanhoop van mijn moeder duidelijk zichtbaar weer zwaarder geworden. Zij voelde zich heel verantwoordelijk en vond het heel naar om te zien. Ik had nergens last van, tenminste niet van het feit dat ik aan kwam, ik mocht eindelijk iedere dag eten wat ik wilde. Mijn kleding werd wel een beetje nauw, maar ach dat boeide mij niet. Ik droeg op mijn 12e kleding damesmaat 46.
Na verloop van tijd, toen ik puber werd, stoorde mijn omvang mij wel. Ik probeerde af te vallen. Ik had een flinke eetlust, alleen op momenten dat ik ziek was, griep, buikgriep, verkoudheden, longontsteking etc, dan was die eetlust niet zo erg groot. Daar profiteerde ik van en ik ging dan aanzienlijk minder eten en daarmee verloor ik kilo's.

Tussen mijn 13e en mijn 18e is het mij in die 5 jaar langzamerhand goed gelukt om ongeveer een "normaal" gewicht te krijgen. Maar eigenlijk was een normaal gewicht niet goed genoeg. Ik moest van mijzelf zorgen dat ik maat 36 kreeg. Met mijn lengte van bijna 180 cm! Ik vond mijzelf ook met een BMI van 17,4 rond mijn 20e véél te dik! Moddervet vond ik mijzelf! Ik was heel wantrouwend tegenover mensen die mij te mager vonden. Ik vertoonde anorectisch gedrag door erg weinig te eten en mij schuldig te voelen als ik at. Van genieten van eten was geen sprake. Mijn moeder had het niet in de gaten, die was al lang blij dat ik niet meer te dik was en vond haar missie goed gelukt.

Gelukkig was ik voor anorexia toch niet echt in de wieg gelegd. Ik schrijf gelukkig, want de ziekte kan levensbedreigend zijn. Ik hield het niet-eten niet goed vol en ik heb daardoor mijn streefgewicht van 54 kilo nooit gehaald. Destijds tot mijn spijt, maar nu denk ik dat dit heel goed was, je pleegt als mens met een eetstoornis als anorexia echt roofbouw op jezelf.

Samenvattend: ik was mijn hele jeugd "te dik", ook toen ik een ondergewicht had. In mijn hoofd was ik nog steeds te dik en dat zag ik ook als ik in de spiegel keek: een te dik mens.
"Te dik" was duidelijk FOUT, dat was de boodschap die ik als kind voortdurend meekreeg.
Ook genieten van eten was een foute bezigheid.

Hoe het kwam dat ik niet afviel van de vermageringsdiëten die ik als kind kreeg?
Ik denk dat alle antibioticakuren daar een rol bij speelden. Vanwege iedere winter een aantal keren bronchitis en steeds terugkerende blaasontstekingen, meerdere keren per jaar. Heb ik heel veel antibiotica gehad. Antibiotica schijnt een goede groeibevorderaar te zijn en antibiotica is heel slecht voor het microbioom in je darmen. Darmbacteriën kunnen slecht tegen antibiotica en daardoor kunnen die bacteriën minder goed hun werk doen. Misschien ligt daar de oorzaak? Na mijn 15e had ik minder last van infecties en kreeg daardoor minder antibiotica te verstouwen. Daardoor lukten vermageringspogingen mogelijk toen wel!