Een eetbuistoornis

Ik heb heel lang een eetbuistoornis gehad, erg lang, zeker ruim 45 jaar. Die eetbuistoornis zorgde er feitelijk voor dat ik dik werd en ook dat afvallen vaak niet lukte.

Een verstoorde relatie met eten heb ik al mijn hele leven. Dat kwam, omdat ik vanaf dat ik 1 jaar was, te dik bevonden werd en ik werd op strenge diëten gezet om te zorgen dat ik af zou vallen of in ieder geval niet zwaarder zou worden. Het ging altijd over te dik zijn, slanker worden en verboden eten.
Rond mijn 19e mondde al die aandacht voor niet eten en slank worden uit in een eetstoornis.  Ik ging voor studie op kamers wonen en voelde mij daar heel depressief en ongelukkig. In de jaren daarvoor ben ik door mijn ouders emotioneel verwaarloosd en werd ik door mijn vader regelmatig uitgescholden. Je kunt er hier meer over lezen.
Ik had dus een eetstoornis. Toen heette dat nog niet zo, ik wist alleen dat ik problemen had met normaal eten. In eerste instantie was het vooral  anorectisch gedrag, maar al snel veranderde dat in een eetbuistoornis waarbij ik last had van fikse eetbuien. 55 kilo wegen bij een lengte van 179 cm is mij nooit gelukt.

Dit staat er in de hulpgids voor de Geestelijke Gezondheidszorg over een eetbuistoornis volgens de DSM-5 criteria:

A. Recidiverende eetbui-episodes. Een eetbui-episode wordt gekenmerkt door beide volgende kenmerken:
(1) Het in een afzonderlijke tijdsperiode (bijvoorbeeld binnen een periode van twee uur) eten van een hoeveelheid voedsel die beslist groter is dan die de meeste mensen binnen dezelfde tijd, onder vergelijkbare omstandigheden zouden eten.
(2) Het gevoel tijdens de episode geen beheersing te hebben over het eten (bijvoorbeeld de betrokkene heeft het gevoel niet te kunnen stoppen met eten, of niet te kunnen beheersen wat of hoeveel hij of zij eet).
B. De eetbui-episodes hangen samen met drie (of meer) van de volgende kenmerken:
(1) Veel sneller eten dan normaal.
(2) Dooreten totdat een onaangenaam vol gevoel ontstaat.
(3) Grote hoeveelheden voedsel nuttigen zonder lichamelijke trek te hebben.
(4) Alleen eten, uit schaamte over de hoeveelheid die de betrokkene nuttigt.
(5) Achteraf van zichzelf walgen, zich somber of erg schuldig voelen.
C. Er is sprake van duidelijke lijdensdruk door de eetbuien.
D. De eetbuien komen gedurende drie maanden gemiddeld minstens eenmaal per week voor.
E. De eetbuien gaan niet gepaard met het recidiverend toepassen van inadequaat compensatoir gedrag zoals bij boulimia nervosa, en treden niet uitsluitend op in het beloop van boulimia nervosa of anorexia nervosa.

Als ik dit zo lees, dan kan ik werkelijk overal een vinkje achter zetten.
Met het inadequaat compensatoir gedrag wordt bedoeld: braken, misbruik van laxeermiddelen of overmatig bewegen en dergelijke.
Ik compenseerde de inname van al die extra calorieën inderdaad niet met manieren om te proberen om die calorieën weer kwijt te raken.

De hulpgids voor de Geestelijke Gezondheidszorg gaat nog even door:

• Licht Gemiddeld 1 tot 3 eetbui-episodes per week.
• Matig Gemiddeld 4 tot 7 eetbui-episodes per week.
• Ernstig Gemiddeld 8 tot 13 eetbui-episodes per week.
• Zeer ernstig Gemiddeld 14 of meer eetbui-episodes per week.
  
  Voorkomen

De eetbuistoornis komt bij 1-2% van de bevolking voor en, in tegenstelling tot boulimia nervosa, in gelijke mate bij mannen en vrouwen.


Mijn eetbuistoornis varieerde van licht tot matig en mijn broer had deze eetstoornis ook, maar daar ben ik pas een jaar of 20 geleden achter gekomen.

Hoe ging dat, als ik een eetbui kreeg?
Eetbuivoedsel had ik nooit in huis. In die zin overviel een eetbui mij niet. Het plan voor een eetbui en de behoefte daaraan ontstond altijd in de supermarkt. Ik sloeg eetbuivoedsel in met de bedoeling om dat allemaal op te eten: een zak chips, een pak gevulde koeken, een hele salamiworst, een gekookte worst, een hele boterkoek, een liter vla. Dat soort dingen. Ik kocht niet altijd zo veel voedsel, maar soms wel. Heel calorierijk en vet. In eerste opzet was het plan om daar maar weinig van te eten, bijvoorbeeld alleen de boterkoek of de helft daarvan. Maar al snel viel dat plan in duigen en at ik alles op. Dat kon ik eigenlijk ook niet anders doen. Ik had absoluut geen rem, het móést op! Altijd stiekem, altijd alleen en altijd had ik achteraf heel veel spijt en was ik beschaamd dat ik dat wéér gedaan had! Ik voelde me dan heel ellendig. Genieten van het voedsel deed ik niet en natuurlijk had ik heel veel last van zo'n enorme hoeveelheid eten in mijn maag. Ik werd er ziek van, soms was het zo veel dat ik er kotsmisselijk van werd en alles er spontaan weer uitkwam.

Wat was de functie van de eetbuien? Het was voor mij een manier om stress te verminderen, om verder even nergens over na te denken en mezelf als het ware plat te leggen. Andere mensen doen dat met alcohol of drugs. Ik koos voor eetbuien.

In die ruim 45 jaar waren de eetbuien niet altijd even heftig aanwezig. Soms ging het een tijdje goed en dan weer waren ze er volop. Tijdens mijn zwangerschappen had ik er geen last van. Ik denk dat ik het gevoel had dat ik mij tijdens de zwangerschap geen rare eet-capriolen kon veroorloven. Ik had last van hoge bloeddruk en ik had zwangerschapsdiabetes. Ik wilde mijn kind geen schade berokkenen.
Ook tijdens vakanties had ik geen last van eetbuien. Dat kon ook niet, want dan was ik nooit alleen, misschien lag het daar aan?

Hoe ben ik er van af gekomen? Ik ben er nog niet zo lang van af. Heel geleidelijk kocht ik in de afgelopen jaren kleinere hoeveelheden eetbuivoedsel totdat het na verloop van tijd helemaal stopte. Dat stoppen van het kopen kan ik mij niet precies herinneren, het zou heel goed kunnen dat het pas was nadat ik gestopt ben met werken, toen ik bijna 2,5 jaar geleden met pensioen ging.
Ik weet wel, dat de stoornis 3 à 4 jaar geleden al niet meer zo erg was. Zeker niet wekelijks en de hoeveelheden beperkten zich tot bijvoorbeeld maar 2 pakken koeken per keer.

Overigens moet ik constateren dat de eetstoornis niet voor 100% over is. Ik vertoon nog steeds gedrag dat je met een eetstoornis in verband kunt leggen:
iedere dag wegen, blij zijn als ik lichter ben geworden en een beetje de pest in hebben als ik zwaarder ben, iedere dag calorieën tellen en boos op mezelf zijn als ik meer dan 2000 calorieën op een dag eet. Maar dit alles valt in mijn beleving reuze mee. Ik word niet meer ziek van eetbuien en ik kom niet meer in de verleiding heel veel te veel te eten.  Dus naar mijn idee is het over, op wat mini-symptomen na die niet zo veel kwaad kunnen, maar wel een beetje dwangmatig zijn.

Mocht je ook een eet(bui)stoornis hebben, er is nu veel meer aandacht voor dan in 1972, toen mijn eetstoornis begon. Zoek hulp en veroordeel  jezelf  vooral niet!