Díé tentoonstelling wil ik zien!

Dit najaar brengt het Fries Museum een grote tentoonstelling over de trouwjurk van de afgelopen 250 jaar, met zowel historische, moderne als hedendaagse jurken. Centraal staat de bruidsjurk in Nederland. Het museum neemt de bezoeker mee op een reis door de tijd, van de 18e eeuw tot nu, op zoek naar de essentie van de bruidsjurk. Aan welke modes en tradities was de jurk onderhevig? Waar komt de ‘witte’ bruidsjurk, zoals we die nu kennen, vandaan? En wat zegt de jurk over de draagster? Ja, ik wil! is tot en met 16 februari 2025 te zien in Leeuwarden.

In de tentoonstelling, vormgegeven door ontwerpstudio MAISON the FAUX en met grafische vormgeving van Dana Dijkgraaf Design, wordt een overzicht gepresenteerd van de geschiedenis van de trouwjurk, al eeuwen een iconisch kledingstuk. De trouwjurk weerspiegelt de wereld van de bruid; van mode en tijdgeest tot smaak en sociale klasse. Aan de hand van persoonlijke verhalen over de draagsters wordt een beeld geschetst van de ontwikkeling van de trouwjurk en daarmee ook de positie van vrouwen in Nederland. In Ja, ik wil! ontdek je zo’n 60 jurken – van een trouwkostuum uit 1782 tot tal van hedendaagse ontwerpen, waaronder Viktor&Rolf (met de trouwjurk van beauty content creator en presentatrice Nikkie de Jager alias NikkieTutorials), Iris van Herpen, Edwin Oudshoorn, Jan Taminiau, Addy van den Krommenacker, Mart Visser en Tess van Zalinge. De diversiteit van de jurken toont niet alleen de veranderende mode, maar biedt ook een kijkje in maatschappelijke thema's als individualiteit, emancipatie en gendergelijkheid. Een van de zalen is omgedoopt tot atelier, waarin Claes Iversen laat zien hoe een ontwerper van trouwjurken te werk gaat.
Bron van de bovenstaande tekst: de website van het Fries Museum.

Het lijkt mij echt een interessante tentoonstelling! Dus daar wil ik naar toe.  Ik wilde toch al wel eens naar het Fries museum, dit is een goede aanleiding om het museum te bezoeken.

Ik moet denken aan het huwelijk van mijn ouders, met mijn moeder die, zoals dat ging in die tijd, gewoon een lichtgrijs net mantelpakje droeg, geen witte trouwjurk, die eenmalig gedragen werd, maar iets heel praktisch, waar ze ook later nog wat aan had. Een witte bloes en een groot boeket met witte anjers en daarbij op haar achterhoofd een zwart hoedje (niet zichtbaar op onderstaande foto, maar wel op andere foto's van het huwelijk) en zwarte schoenen.

Mijn ouders in hun trouwkleding, Leeuwarden januari 1952

Ook moet ik denken aan mijn oma Aaf, waarover verteld werd, dat ze met haar vriendin Lies alle trouwerijen in het gemeentehuis afliepen, omdat ze dat zo leuk vonden.  Ze zaten dan achterin de zaal en genoten van de plechtigheid. Gratis vermaak dus. Geen kerkelijke huwelijken, want beiden buitenkerkelijk. Destijds stonden er aankondigingen van huwelijken in de krant: de ouders van mejuffrouw X en de heer Y geven kennis van het voorgenomen huwelijk van hun (schoon)kind op: datum, plaats en tijdstip. Ik weet niet of dit alleen de huwelijken waren die in de toenmalige gemeente Leeuwarderadeel, waar zij woonden, gesloten werden, of ook de huwelijken in de stad Leeuwarden. In de oorlog werden deze gemeenten samengevoegd tot 1 gemeente.
Ik kan mij niet herinneren dat oma Aaf, toen ik een kind was, nog steeds die hobby had. Misschien was de gezondheid van haar vriendin inmiddels verslechterd en ook liep mijn oma inmiddels slecht door haar krakkemikkige heup (zie mijn blogje van eergisteren).

Overigens: vandaag is de geboortedag van oma Aaf, 128 jaar geleden. Ze werd 87 jaar.