Ozempic en de (bij)werking(en)

Sinds half april gebruik ik Ozempic om mijn diabetes type 2 te behandelen en om wat overgewicht kwijt te raken. Dit middel is ontwikkeld voor mensen met diabetes type 2, het werkzame bestanddeel is Semaglutide. In dit blogje een uitleg over het middel. 

Semaglutide is een geneesmiddel dat bij diabetes type 2 gebruikt wordt onder de merknaam Ozempic. Het verlaagt je bloedsuikergehalte en je eetlust door respectievelijk in te werken op je pancreas (alvleesklier) en je hersenen. Doordat je eetlust afneemt, daalt je energie-inname en dus ook je lichaamsgewicht. 

Hoe werkt dat dan, dat je bloedsuikers verlaagd worden? 

Semaglutide en GLP-1
GLP-1 is een hormoon dat in de darmen wordt gemaakt na het eten. Het verbetert de werking van de alvleesklier. En het zorgt voor ervoor dat er minder glucagon wordt afgegeven. Glucagon is een hormoon dat de bloedsuikerspiegel verhoogt. GLP-1 vermindert ook de eetlust.

Wat doet semaglutide?
Semaglutide doet het gedrag van het hormoon GLP-1 na. Het kleeft vast aan eiwitten in je lichaam. Het afgeven van insuline aan je lichaam krijgt dan een extra duw en het remt het afgeven van glucagon. Ook zorgt het dat je maag langer vol blijft. Semaglutide verlaagt de bloedsuikerspiegel en zorgt voor gewichtsverlies.

Een dosis Ozempic spuit je 1x per week zelf in. Dit spuiten gebeurt met een  klein dun naaldje en is vrijwel altijd pijnloos. 

Bijwerkingen

- Misselijkheid komt vaak voor. Vooral bij de start van de behandeling of als je er meer van gaat gebruiken. 
- Braken of overgeven komt minder vaak voor dan misselijkheid. Het gebeurt dan meestal in de eerste weken van de behandeling. 
- Sommige mensen kunnen last krijgen van diarree tijdens het gebruik van semaglutide. 
- Semaglutide kan ook voor problemen met je maag en darmen zorgen. Bijwerkingen zoals buikpijn, een opgeblazen gevoel en verstopping zijn bekend bij semaglutide. 
- Hypoglykemie (lage bloedglucosewaarde): Semaglutide kan het risico op hypoglykemie verhogen. Vooral als het wordt gebruikt in combinatie met andere bloedsuikerverlagende medicijnen.
- Hoofdpijn. 
- Vermoeidheid
- Minder eetlust

- Wat minder bekend is, maar ook een bijwerking is: afbraak van spieren. Er verdwijnt niet alleen vet, wat je graag wilt, maar ook best veel spieren, wat nadelig is voor je. Die afbraak is er ook als je zonder Ozempic afvalt. Wat je er aan kunt doen is bewegen en krachttraining. Die spieren gebruiken dus en als het even kan zelfs nog wat sterker en groter maken. Vandaar dus dat ik bijna dagelijks sport, 3x per week zwem en als het even kan ook 3x per week naar de sportschool om krachttraining te doen. Daarnaast fiets en wandel ik. Dat laatste doe ik wat te weinig. 

Hoe gaat het bij mij met de bijwerkingen?
Vanaf het allereerste begin had ik last van lichte misselijkheid en soms wat diarree. En dat blijven waarschijnlijk wel bijwerkingen waar ik last van houd. 

En ik had tijdens het eten al snel een vol gevoel, waardoor de eetlust verminderd werd. Dat volle gevoel tijdens het eten varieert van dag tot dag. Soms heb ik veel moeite met voldoende te eten en heb ik het gevoel dat er een baksteen in mijn maag zit, of misschien wel meer dan één. Dan past er naar mijn gevoel erg weinig eten in mijn maag. Dan ben ik net als mijn jongste kleindochter, niet een grote eter, die na een kwart kinderpizza ook meer dan genoeg heeft. Soms heb ik ook helemaal geen last van een vol gevoel en kan ik veel op. Gek is dat, ik kan geen verband ontdekken met het moment dat ik mijzelf de Ozempic toedien. 

Mijn bloedsuikers zijn flink verbeterd en ik val gestaag af. 

Mijn eeuwige honger is meestal weg. Mijn lichaam heeft duidelijk minder behoefte om weer terug te gaan naar het oude, veel te hoge, gewicht. En daar ben ik blij mee. Het is vervelend om midden in de nacht wakker te worden met een knagende honger en persé wat te moeten eten. De mentale obsessie met eten is vrijwel helemaal verdwenen. 
Hoe zat dat voordat ik met Ozempic begon? "Onderzoek toont aan dat het menselijk lichaam niet graag gewicht verliest en zich daar ook tegen verzet. Een verklaring daarvoor is de setpoint-theorie. Die suggereert dat iedereen een specifiek gewichtsbereik heeft dat het lichaam automatisch probeert te behouden. ‘Wanneer je begint met afvallen, past je lichaam zich aan om het gewicht te proberen behouden’, verklaart Hwang. Een reeks biologische reacties gaat door het lichaam om het gewicht te ‘beschermen’. De darmen beginnen hormonen af te scheiden die de eetlust opkrikken en voedsel nog beter te laten smaken. Tegelijkertijd verbrandt het lichaam minder calorieën in rust." Bron
Op zich, vanuit de oermens gezien de allerbeste reactie. Want gewichtsverlies kan op termijn de dood betekenen. Alleen is dat niet zo snel het geval als je obesitas hebt. Maar de oeroude mechanismen werken nog steeds zo. Nog steeds is het een goede biologische reactie in tijden van hongersnood, die niet alleen in de oertijd voorkwam. Deze lichamelijke reactie redt nog steeds mensenlevens, denk ik. 

Het volhouden van een dieet is dus lastig en niet afhankelijk van wilskracht, zoals nogal wat mensen denken. De biologie van het menselijk lichaam keert zich tegen de mensen die gewicht willen verliezen. Dikke mensen zijn vaak al diverse keren afgevallen, maar in de meeste gevallen gaan ze na verloop van tijd toch weer terug naar het oude gewicht. In mijn geval waarschijnlijk weer terug naar een (veel) te hoog BMI. Alleen door blijvend medicijnen te gebruiken of door ingrepen zoals maagoperaties (daarvan heb je verschillende soorten) blijf je meestal op een min of meer gezond gewicht.