Kort geleden schreef ik een paar berichten over de familie van mijn vader. Het bericht gevonden en weer verloren en ook het deel over een deodorant in een daar snel op volgend bericht. Het ging over het verbreken van het contact met een deel van de familie en buitengesloten worden uit die familie. De afgelopen dagen heb ik daar steeds over na zitten denken, of soms liggen denken in bed.
Eigenlijk besef ik nu pas goed hoe pijnlijk het was en hoeveel ik gemist heb. Toenertijd was het normaal, ik wist niet beter. Elke situatie thuis is voor een kind en puber normaal, hoe abnormaal het voor een buitenstaander misschien ook is. Mijn kinderen vonden het normaal een gekke vader te hebben, een vader die soms psychotisch was en regelmatig redeloos uit kon barsten. Ik vond het normaal om ineens de helft van de familie te missen. Ze moesten ons niet meer en misschien was het dan ook maar beter zo. Wat moet je met mensen die jou niet moeten?
Voor de breuk had ik een leuke tante die maar 14 jaar ouder was dan ik en die mij vaak veel aandacht gaf. Diezelfde tante was mijn vaders lieve kleine zusje. In een onbewaakt moment noemde mijn vader mij vaak J., de naam van mijn tante, dan verwarde hij mij even met zijn kleine zus.
Voor de breuk had ik 3 nichtjes en vijf neven. Na de breuk had ik nog maar 2 nichtjes en 1 neef.
Geen familiefeesten, geen bruiloften, bijna geen crematies. Ik ben niet naar de crematies van mijn tante en mijn neef geweest. Dat is voor mij onvoorstelbaar voor de familie van de andere kant. Ik heb alles van mijn vaders kant gemist. Onlangs mailde mijn nicht van vaders kant als antwoord op mijn vraag op facebook of zij mijn nicht was, een kort levensverhaal. Van haar weet ik nu wat, maar ik heb geen flauw idee wat er terecht gekomen is van de drie overgebleven neven.
Moraal van mijn verhaal: probeer het niet zo ver te laten komen dat onenigheden in je familie zo uit de hand lopen. Iedereen gaat het op een gegeven moment normaal vinden, maar toch is het dat eigenlijk niet.
zondag 16 juni 2013
Wat is normaal en wat niet?
AUTEUR: Aaf, alias Zuinigaan. Ooit opgeleid als bibliothecaris (1974) en maatschappelijk werker (1984). Van 1999 – 2019 werkzaam in het HBO en sindsdien met pensioen. Vanaf de aankoop van mijn huis in 2007 blogger met als centraal thema zuinig leven en besparen. Sinds 2016 oma van inmiddels 4 leuke kleinkinderen.
zuinigaan@gmail.com
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
je ziet niet voor niets programma's op tv die mensen bij elkaar te probeert te brengen die door ruzie jaren niet met elkaar gesproken hebben. Ik heb wel eens gekeken, soms is de ruzie met zo iets kleins begonnen......
BeantwoordenVerwijderenWeet je ,dat er ook "wonderen"bestaan?Door de herrie over de erfenis van mijn oma,was ik op 12 -jarige leeftijd ineens niet meer welkom bij nichtjes en neefjes,met wie ik speelde en liep er een scheuring in de grote familie. 30 jaar later kreeg de oom,die de motor van de verwijdering was een nabije doodservaring. Hij kwam mijn ouders vragen,of ze hem wilden vergeven.
BeantwoordenVerwijderenFamilie is dan ook weer niet heilig, vind ik. Familie, dat zijn mensen aan wie je toevallig door je geboorte verwant bent geraakt. Vaak zorgen gedeelde genen en gedeelde herinneringen ervoor dat je elkaar aardig vindt en blijft vinden. Maar soms wringt de boel zodanig dat je elkaar ook lekker los mag laten. Genoeg andere mensen op deze wereld die je wel liggen.
BeantwoordenVerwijderenNatuurlijk mag je wel wat moeite doen voor je familie, maar als het eh niet gaat, dan mag je wat mij betreft ook gewoon loslaten.
Het lijkt mij inderdaad verstandig om de e-mailadressen die ik nu heb niet te gaan stalken, ze met mailtjes te gaan bombarderen.
VerwijderenMisschien reageren ze op een gegeven moment toch. Ik wacht af. Misschien krijg ik nooit antwoord, dat is dan hun keuze. Ik heb mijn best gedaan om het contact te herstellen.
Soms zijn er geen onenigheden maar verwaterd toch het contact. Ik heb 18 neven en nichten maar heb hen voor het laatst gezien tijdens een familiedag, 7 jaar geleden. Sinds mijn moeder haar verjaardag niet meer viert, zie ik ook de ooms en tantes bijna niet meer.
BeantwoordenVerwijderenZelf mijn enige zus, die in de buurt woont zie ik zelden. Soms ben je elkaars typ niet en hebt elkaar niks te vertellen...
http://inenomdekas.wordpress.com/2013/06/15/vaderdag
'k Heb lang de moeite genomen om 't contact met mijn enige zus goed te houden maar soms zijn de verschillen zo groot dat het als volwassene beter is te stoppen, dat daarmee de kinderen de dupe worden, dat is dan maar zo.
BeantwoordenVerwijderen'Gelukkig' voor mijn kinderen, en ook die van m'n zusje, was het leeftijdverschil met de nichtjes en neefjes wel zo groot dat ze toch al weinig overeenkomsten hadden.
Jij hebt je best gedaan om het contact te herstellen maar na meer dan veertig jaar geen contact is het voor alle partijen, familie of niet, moeilijk om zomaar alles bij te praten ook omdat je nichten en neven misschien geen idee hebben, waardoor de breuk ontstaan is. Sterkte!
groet
Het is een mooi streven familiesituaties niet uit de hand te laten lopen, maar helaas heb je daar als 'zwart schaap' niet alleen de hand in. Mensen, ook al is het familie, hebben snel de neiging mensen bij wie het anders gaat af te wijzen. Mijn drie kinderen hebben alle drie o.a. adhd en autisme spectrum stoornissen, en ik had best wat begrip en steun uit de familie kunnen gebruiken, maar alleen met mijn ouders en een zusje is er goed contact. De rest van de (naaste) familie ziet ons liecer gaan dan komen. Jammer genoeg beperkt dit ons heel sterk in onze sociale contacten en de kinderen, die al helemaal onhandig in de omgang zijn, schieten er ook niets mee op.
BeantwoordenVerwijderenik heb al jaren geen contact meer met mijn enige broer, na mijn scheiding was het voor mij niet zo gemakkelijk om er heen te gaan met verjaardagen e.d zonder eigen vervoer. maar ik deed er altijd alles aan om dat bij te houden,maar op een gegeven moment zat ik door omstandigheden krap bij kas en wilde ik zo zuinig mogelijk doen om niet in de problemen te komen , ik vertelde mijn broer in een telefoontje mijn dilemma en waarom ik niet komen kon op de verjaardag van mijn nichtje,zijn enige reactie was oke dan spreken we wel weer eens af, hij vroeg niet of ik het ging redden ,niet of hij me ergens mee kon helpen , bood niet aan om me te halen, nee niets van dit alles, ook de tijd daarna bleef het stil van zijn kant. ik had er in het verleden echt alles aan gedaan om in contact te blijven en meestal kwam van mijn kant en deed hij nooit zoveel moeite, voor mij was dit een reden om het daar dan maar bij te laten hoe vervelend ik dat ook vond, zeker voor mijn dochter die met haar vaders familie ,na de scheiding ook al weinig contact had, omdat die mij buitensloten. ik heb hem nu al meer dan 10 jaar niet gesproken en ook al vind ik dat jammer en zou ik hem niet afwijzen als hij toenadering zoekt ,ik ga er niet als enige energie in steken om proberen het contact te herstellen, onze ouders waren al overleden voor dit ging spelen dus gelukkig hebben zij dit nooit geweten.
BeantwoordenVerwijderenWauw ik moest even slikken hoor. Is dit een teken? Waarom moet ik dit nu lezen? Sinds 6 maanden heb ik ruzie met mijn ouders, broer, zusters hun partners en daar horen ook de neefjes en nichten bij. Ik heb verdrietige dagen gehad, boze dagen...maar ook het gevoel dat het een plaatsje krijgt. Maar is dat ook zo? Nu weet ik het niet meer. Zal ik dan toch maar.... oh zuinig meisje wat maak je het me moeilijk vandaag op deze Vaderdag!!
BeantwoordenVerwijderen...je kunt heelmgoed zonder familie, heb ik gemerkt. Zonder goede vrienden zou ik niet kunnen!
BeantwoordenVerwijderenIk vind het super hoe je de vader van je kinderen altijd hebt behandeld. Ik zit in hetzelfde schuitje en prijs me rijk met mijn liefste die me steunt. Een lot uit de loterij!!
BeantwoordenVerwijderenWat familie betreft: nadat mijn zus mijn PGB jarenlang in haar zak heeft gestoken en ook nog eens een grote mond kreeg (dat is nog het ergste), heb ik er ook een punt achter gezet. Helaas voor mijn ouders. Het is niet anders. Ik kies in deze voor mezelf. Ik heb zoiets niet nodig. Van niemand niet! Zeker niet van mijn eigen zus.
Ook vandaag niet naar mijn vader geweest omdat zus er geheid is. Vader maakt me ook niet makkelijk door altijd denigerende opmerkingen te maken en kadootjes af te kraken. Ook dat heb ik niet nodig.
Vroeger heb ik tranen met tuiten gehuild hierover. Maar ik heb het afgesloten.
De kinderen spelen wel nog bij opa en oma met elkaar. Junior kan er zelf heen als het hem past. Ik zal mijn kind nooit zijn opa en oma afnemen!!
Familie kies je niet, die wordt je 'at random' toebedeeld. Gelukkig heb ik een ontzettend fijne schoonfamilie getroffen. Zojuist nog een half uur met oma aan de telefoon gezeten en gezellig gekletst :)
Soms tref je het, soms niet...