Tevreden met weinig

Afgelopen zaterdag schreef Dymph de Beer de volgende wijsheid op haar weblog:
"Geluk bestaat niet uit veel bezit, maar uit tevreden zijn met weinig." Dymph citeerde Marguerite, gravin van Blessington (1789 - 1849)
Ik heb er op gereageerd, omdat de uitspraak mij intrigeerde. 

Theunis, de vader van mijn betovergrootmoeder (1792-1859), een tijdgenoot van Marguerite, werd tijdens zijn leven 2x gevangengenomen (1845 en 1853) wegens bedelarij en voor straf een maand gevangen gezet en daarna naar het "bedelaarsgesticht" de (straf) Koloniën van Weldadigheid in Veenhuizen gebracht, ook werd hij veroordeeld tot het betalen van de proceskosten. En waarom zo'n rechter dacht dat het een goed idee was om mensen als Theunis naar de strafkolonie te sturen? Er werden in die tijd heel veel bedelaars naar Veenhuizen gestuurd, men zag het als een goede oplossing voor het bedelaarsprobleem: opgeruimd staat netjes. Dat was indertijd de manier waarop het probleem van werkloosheid aangepakt werd: gevangen zetten en dwangarbeid in een bedelaarsgesticht. Toch fijn dat we nu een vangnet als de bijstand hebben, dat is toch wel wat vriendelijker. Ook een zoon en 2 kleinzoons (1 van deze was de oom van mijn opa) van Theunis werden wegens bedelarij een aantal jaren naar Veenhuizen verbannen. Het was nogal een armoedige familie.

Op zich is de uitspraak van de gravin van Blessington een wijze uitspraak, tevreden zijn met weinig is een uitstekende basis om gelukkig te leven, ik kan me daar wel in vinden.  

Maar ........... weinig is heel relatief. Wat de één weinig vindt, vindt de ander misschien heel veel. Iemand uit de hogere klassen kijkt heel anders tegen tevreden met weinig aan dan arme hongerige, dakloze sloebers. De situatie van de laatste mensen is totaal anders. Wat de één een eenvoudige woning vindt, vindt de ander een enorm groot paleis. Zet een bewoner van een sloppenwijk in India maar eens naast een bewoner van een villa in Wassenaar.

Daarnaast is het zo dat deze uitspraak afkomstig uit de rijke bovenklasse bij mij de nodige argwaan oproept. Het is namelijk een manier om het werkvolk, het proletariaat, er onder te houden: we hoeven jullie niet meer te betalen voor jullie werkzaamheden, ook met weinig kun je heel gelukkig zijn, echt waar!

Nu heb ik informatie gezocht over deze Marguerite en ik kwam er achter dat ze een  bijzondere vrouw was. Ze was zelf niet van adel (an Irish nobody) en werd op haar 15e uitgehuwelijkt, ze is na 2 mislukte relaties getrouwd met de rijke graaf van Blessington. 
Ze werd schrijfster en een societyfiguur. Ze was tijdens haar huwelijk zeer welvarend, maar na de dood van de graaf in 1829 viel haar inkomen nogal terug en was ze voor haar levensonderhoud afhankelijk van haar pen. 
Misschien dateert haar uitspraak uit deze tijd.
Als je de Engelse taal machtig bent, lees dan hier meer over Marguerite. Ook hier op Wikipedia kun je lezen over Marguerite.

Wil je meer weten over de geschiedenis van de Koloniën van Weldadigheid, lees dan hier en hier.