Leuk!
Ik heb mijn vroegere vriendin terug gevonden! Ik vroeg me
al jaren af hoe het met haar zou gaan en nu is het gelukt om contact te
maken, gewoon, met wat omwegen via Facebook.
Tot nog toe hebben we alleen contact via de mail en Facebook, maar het lijkt me ook leuk om eens langs te gaan.
We
zaten vanaf klas 3 op de lagere school (nu is dat groep 5 van de
basisschool) in dezelfde klas en we zijn samen naar de Mulo gegaan.
Bijna 7 jaren bevriend: samen in één klas, bij elkaar spelen, samen uit,
samen zwemmen, samen naar klassenavonden, ze ging met mijn ouders en
mij mee naar het bos en de heide en kamperen in Duitsland, ik ging met
haar ouders op vakantie naar Drenthe. Alleen in de 4e klas van de Mulo
zaten we niet samen in één klas, want ik deed Mulo-B en zij niet. Nadat
we op ons 16e jaar het diploma gehaald hadden, scheidden onze wegen. Ik
ging naar de Havo-top, zij ging werken. Nadat ik mijn Havo-diploma
gehaald heb, ben ik gaan studeren in Groningen, zij trouwde op haar 19e
en kreeg kinderen. Ik kreeg kinderen op mijn 33e en 36e. Ik ben, toen ik
21 was, nog 1 keer bij haar op kraambezoek geweest en daarna is het
contact verloren gegaan.
Tot mijn verbazing heeft ze, nadat ze in
1972 getrouwd is, nooit meer gewerkt. Altijd afhankelijk van het
inkomen van echtgenoot. Altijd thuis op de kleintjes passen en later
hoogstwaarschijnlijk mantelzorg verleend aan haar ouders en misschien
ook haar schoonouders.
Ze is ook al oma!
Wat een ander leven!
Ik
heb nu in totaal bijna 20 jaar gewerkt, ik heb jaren gestudeerd en ik
ben 17 jaren actief geweest in verschillende soorten vrijwilligerswerk.
Ik ken helemaal geen mensen van mijn leeftijd die al 42 jaar huisvrouw
zijn. Familie en vrienden, ook de vrouwen, werken of werkten allemaal.
Sommigen zijn door ziekte eerder opgehouden, maar niemand heeft vanaf
haar huwelijk of samenwonen niet meer gewerkt. Op mijn werk kom ik
uiteraard alleen collega's van mijn leeftijd (en jonger) tegen die
werken, anders waren ze geen collega's. Eigenlijk ken ik het
thuisblijven alleen goed van mijn eigen moeder en van de moeder van deze
vriendin. Ook mijn schoonmoeder werkte naast haar huishoudelijke taken,
op de boerderij en later in de thuiszorg.
Wat ik me afvraag:
zouden we elkaar nog wat te vertellen hebben? Of zouden onze werelden zo
uiteenlopen dat het niet lukt om een leuk contact tot stand te brengen?
Zou het echt zo zijn dat ze nooit meer gewerkt heeft, of is dat een
foute conclusie van mij en geneert ze zich voor het werk dat ze gedaan
heeft?
Misschien is het wel een enorme desillusie om elkaar tegen te komen.
Maar ik vind het nog steeds leuk om te lezen hoe het haar in de afgelopen 40 jaar vergaan is en hoe het nu met haar gaat.
Over besparen en bezuinigen en over met pensioen zijn. En ook over leven in de huidige tijd!
vrijdag 22 augustus 2014
Vriendin van de lagere school teruggevonden
Labels:
Vroeger
AUTEUR: Aaf, alias Zuinigaan.
Ooit opgeleid als bibliothecaris (1974) en maatschappelijk werker (1984). Van 1999 – 2019 werkzaam in het HBO en sindsdien met pensioen. Vanaf de aankoop van mijn huis in 2007 blogger met als centraal thema zuinig leven en besparen. Sinds 2016 oma van inmiddels 4 leuke kleinkinderen.
zuinigaan@gmail.com
Ooit opgeleid als bibliothecaris (1974) en maatschappelijk werker (1984). Van 1999 – 2019 werkzaam in het HBO en sindsdien met pensioen. Vanaf de aankoop van mijn huis in 2007 blogger met als centraal thema zuinig leven en besparen. Sinds 2016 oma van inmiddels 4 leuke kleinkinderen.
zuinigaan@gmail.com
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Het zal vast niet zo bedoelt zijn, maar het klinkt een beetje alsof je op haar neerkijkt omdat ze niet heeft gewerkt. Ook vrouwen die thuisblijfmoeder of huisvrouw zijn (geweest) kunnen heel veel te vertellen hebben, en mensen die werken kunnen ook heel saai en nikszeggend zijn. Ik heb het idee dat je er nu al met vooropgestelde ideeën heengaat. Ik hoop dat ik het mis heb
BeantwoordenVerwijderenZe heeft nog weinig losgelaten over haar leven nadat ik haar voor het laatst gezien heb. Ik ben juist heel benieuwd hoe ze haar leven geleefd heeft en wat ze er over te vertellen heeft.
VerwijderenIk denk dat het een beetje gevoelig ligt omdat mijn moeder vanaf onze geboorte ook nooit meer heeft gewerkt... ;) (27 jaar, dus). Als ze eerder zwanger was geworden had ze nu ook 40 jaar thuis geweest en afhankelijk van het salaris van mijn vader...
VerwijderenMaar ik denk dat jullie elkaar echt nog wel veel te melden zullen hebben uiteindelijk. Of misschien ook niet, maar dat zou bij iemand die wel heeft gewerkt ook net zo goed kunnen. :)
Vanaf haar huwelijk niet meer gewerkt........ze heeft vast bergen verzet! Ik deel mijn gevoel met Daantje, vindt het geen fijn geschreven stuk al zal je het zeker anders bedoelen. Groet Jin
BeantwoordenVerwijderenik vind dit ook geen prettig logje Zuinigaan.
BeantwoordenVerwijderenEen mens is meer dan zijn werkervaring of opleiding.
Linda
Het is een misvatting dat ik op mensen neerkijk. Dat lees jij er misschien in, maar zo bedoel ik het niet. Ze heeft alleen een heel ander leven geleefd, ik weet niet wat ze precies gedaan heeft. Misschien heeft ze wel een thuisstudie gedaan en is het nooit gelukt om daarmee aan het werk te komen, of ze heeft reeksen pleegkinderen in huis gehad die ze allemaal een fijn thuis gegeven heeft. Ik weet het gewoon niet en daar ben ik nieuwsgierig naar, gewoon, wat ze de afgelopen 40 jaar meegemaakt heeft.
VerwijderenZelfs al heeft ze geen bal gedaan en gewoon lekker geleefd op 'zak' van haar man. Haar huis gepoetst (of niet), vriendelijk geweest voor haar omgeving ( of teruggetrokken). Best toch?
VerwijderenAnoniem, helemaal mee eens! Een mens leeft niet om te werken, maar werkt om te leven. Dat laatste, dat leven dus, is het belangrijkste en hoe je dat doet, dat is ieders eigen zaak!
VerwijderenLeuk dat je haar weer tegengekomen bent en afgesproken hebt! Het is inderdaad altijd afwachten hoe het contact gaat, een eerste keer overleef je meestal wel, je hebt dan immers tientallen jaren om te overbruggen. En daarna zie je wel. In ieder geval altijd leuk, lijkt me!
BeantwoordenVerwijderenIk heb ook een vriendin van de lagere en middelbare school die ik een jaar of twintig ben kwijt geweest. Het is heel fijn om weer met elkaar om te gaan. We kunnen met elkaar nog over onze ouders praten bijv. Het contact gaat redelijk vanzelf. We zijn begonnen na die twintig jaar om samen dingen te doen. Middagje fietsen bijv.. Bezoek van een stad uit onze jeugd. Het praten komt dan vanzelf. Het is heel vertrouwd en veilig. De reden dat we elkaar in die 20 jaar niet zagen was dat onze levens toen te veel verschilden en ons ook heel erg in beslag genomen voelden door dat leven. Voorbij de 60 is dat anders. Veel plezier gewenst met je oude, nieuwe vriendin!
BeantwoordenVerwijderenEen paar jaar geleden kreeg ik, ook via Facebook, weer contact met twee klasgenootjes. De ene was diezelfde maand voor de vierde keer moeder geworden, de andere was die maand oma geworden.
BeantwoordenVerwijderenIk ben ook een werkende moeder. Ik heb even diep na moeten denken. Ik kan me in mijn naaste familie en vriendenkring niemand bedenken die niet werkt of nooit heeft gewerkt naast een gezin. Ik mijn woonomgeving kan ik er maar één persoon bedenken. Blijven werken was soms pittig en druk. Ik heb er geen spijt van dat ik opleidingen heb gevolgd en altijd heb gewerkt. Hierdoor heb ik me kunnen ontwikkelen en sta ik steviger in het leven. Ik ben ook wel eens jaloers op thuisblijfmoeders geweest. Voor mij zou het niet werken. Ik voel me het best met een gevulde agenda en inpirerende mensen om mij heen. Zonder dat zou ik "inkakken". Dat weet ik omdat me dat in vakanties regelmatig overkomt.
Ik heb nog even wat reactie gelezen en ben verbaasd. Zuinigaan geeft in haar blog geen enkel oordeel. Ze vraagt zich alleen af hoe het leven zo verlopen is of twee vriendinnen van vroeger, nadat de levens uiteenliepen nog gesprekstof hebben. In de reacties vliegen de veroordelingen door de lucht alsof het niets is. Jammer.
VerwijderenIk denk dat ze dit niet negatief bedoeld heeft naar snel op hun teentjes getrapte thuisblijfmoeders. Mijn ervaring ( en ik ben nog wat ouder dan zuinigaan) is dat ik met mensen die na hun huwelijk nooit meer gewerkt hebben na het ophalen van wat jeugdherinneringen niet zoveel meer te delen heb. Zelf meer dan 40 jaar fulltime gewerkt
BeantwoordenVerwijderenEn net als pas op de plaats heb ik in familie en vriendenkring geen vrouwen van mijn leeftijd die na hun huwelijk niet meer buitenshuis gewerkt hebben. Zelfs in de generatie van mijn moeder, nu allemaal boven de 90 , zijn er veel die, soms op latere leeftijd weer aan het werk gegaan
Verwijderendus jij kunt alleen over je jeugd en je werk praten? gr madelief
VerwijderenJe hebt haar als kind/puber toch altijd gewaardeerd om wie ze was, niet om wat ze kon of deed. Waarom zou dat nou veranderd zijn? Zij heeft in haar leven ook veel ervaringen opgedaan en dingen meegemaakt alleen niet als buitenhuis werkende vrouw en moeder, daar is ze toch niet minder of anders om. Het gaat toch om de persoon zelf en niet om haar status/werk. Ik zelf denk dat jullie de draad weer vlug zullen oppakken en wens je veel plezier met dit vernieuwde contact.
BeantwoordenVerwijderenWat een leuk verhaal! En ook juist leuk om met iemand om te gaan die een heel ander soort leven heeft geleid. En als ze fulltime voor haar kinderen en huishouden zorgde werkte ze natuurlijk wel degelijk. Alleen niet betaald ; )
BeantwoordenVerwijderenHet kan fantastisch werken. Pas een collega na 20 jaar ontmoet. Zij werken...ik ziek thuis. We hebben genoten .... Ik gun je van harte zo'n contact
BeantwoordenVerwijderenIk zie al reacties geplaatst van mensen, die het ook niet zo'n leuk logje vinden. Mij raakt het ook als je schrijft: na haar huwelijk niet meer gewerkt...Hoe kun je zoiets nu zeggen? Zéker als je, zoals je later schrijft, nog niet zoveel weet over haar leven daarna...Ik 'zit' al 28 jaar thuis. Gewoon bij de kinderen. Verzet bergen werk. Alleen wordt dat niet door een werkgever betaald. En afhankelijk van mijn man? Als ik niet voor de kinderen zorgde, moest hij (wij natuurlijk) ze onderbrengen bij opvang/oppas. Dan was hij dus afhankelijk van die opvang. Nu is hij 'afhankelijk' van mij. Zo zou je dat kunnen zeggen. Maar dan doen wij niet! Wij hebben het niet over 'afhankelijk zijn van', maar kijken hoe we elkaar kunnen aanvullen en ondersteunen, elk op zijn/haar eigen terrein en voor een gedeelte op ons gezamenlijk terrein. Heb me in die 28 jaar prima kunnen ontwikkelen en voel me niets minder dan iemand die in diezelfde periode betaald werk deed. Sorry, maar ook ik voel iets van neerbuigendheid jegens je vriendin en dat steekt me. Daarom toch maar even mijn reactie.
BeantwoordenVerwijderenTeunie,
wiens beste vriedin een alleenstaande vrouw is, die fulltime lesgeeft op de basisschool. Verschillen kunnen juist boeiend zijn. We hebben elkaar altijd enorm veel te vertellen ;-)
Uit mijn hart gegrepen!
VerwijderenKan de reactive van Teunie helemaal onderschrijven.
VerwijderenHelemaal met Teunie eens :)
Verwijderen...het gaat om wie je bent en wat je doet en niet om wat je verdient! Ik heb zelf ook altijd betaald werk gedaan (en hard gewerkt) maar ken verschillende vrouwen in mijn omgeving die (onbetaald) nog veel harder gewerkt hebben!
VerwijderenIk sluit me hier volledig bij aan , alsof je als je thuis blijft geen ontwikkeling kan doormaken.
VerwijderenVolgens mij gaat het vooral om de verbazing dat twee levens die ooit zo synchroon liepen, zo verschillend kunnen verder gaan. Met 'niet werken' wordt in Nederland nu eenmaal 'niet betaald werken' bedoeld. Niet dat je alleen maar lui op de bank zit. Ik lees ook geen veroordeling van thuisblijfmoeders in het blogje van Zuinigaan, maar verbazing.
BeantwoordenVerwijderenEn die verbazing kan ik me goed voorstellen. Ik herken dat ook wel: twee mensen, die ooit zo erg op elkaar leken qua leven, en dan toch zo anders verder gaan. Ik heb dat ook als ik lees over vrouwen in bijv. Pakistan. Alles, maar dan ook alles, wat ik nu doe in mijn leven is niet mogelijk en zelfs verboden en/of gevaarlijk voor vrouwen in Pakistan. Ik ben ook wel eens erg benieuwd hoe zij zin geven aan het leven. Dat zal heel anders zijn dan dat ik dat doe en zie. En ik ben ook wel eens benieuwd of ik me er dan in kan verplaatsen, ik die toch gevormd is door de Nederlandse cultuur (en daarom parttime werk, en niet full time zoals de meeste vrouwen met kinderen in Zweden)
groetjes,
Puckie
Stel dat de ' oude nieuwe' vriendin dit blogje tegen komt.....
BeantwoordenVerwijderenben benieuwd hoe ze het zou vinden.
Zelf ken ik, als 40-er echt wel een aantal vrouwen in mijn omgeving
die geen betaald werk doen; maar voor hun kroost zorgen, en ook voor hun ouders, en schoonouders, en voor buurtkinderen, etc etc.
En het lijkt mij een heerlijk leven :-)
Kan ze misschien voorleggen dat ze haar wel en wee deelt op een blog :)
Verwijderenik zat ook thuis toen onze kinderen thuis woonden.. ik heb 8 jaar lang mijn schoonmoeder elke dag in het verpleeghuis bezocht, ik haalde in die jaren mijn Havo en Middenstand, zat 10 jaar bij een literatuurclub en las me tien slagen in het rond. Kookte elke dag biologisch en vers, ving kinderen op die een moeder had die dagbehandeling onderging, het zoontje van een juf die er alleen voor stond op de woensdagmiddag en ik kan zo een A4 vullen.
BeantwoordenVerwijderenNu de kinderen het huis uit zijn heb ik een baan voor gemiddeld 15 uren per week, heb ik interne opleidingen gevolgd, ben nu bezig voor het diploma drogist en actief voor de kerk in het pastoraat.. het gaat er volgens mij niet om of je iets doet voor een geldelijke vergoeding maar het gaat er om of je iets doet met je leven, of je klaar wilt staan voor anderen, tijd hebt voor de ander en tijd hebt voor persoonlijke ontwikkeling, dat maakt je tot interessant mens en niet of je een salaris hebt of niet.
trouwens ik heb me nooit afhankelijk gevoeld van mijn mans inkomen, we zien ons inkomen als gezinsinkomen of dat nu door 1 of 2 personen van ons gezin binnengebracht wordt. Bieke
nou zo gek vind ik dat niet dat ze gewoon huisvrouw/moeder is geweest. Alsof dat geen werken is. Ik heb dat net zo gedaan maar we hadden dan wel tijd om de kleding voor de kinderen ( en mijzelf) zelf te naaien en te breien, geen kosten van peuterspeelzalen want er waren veel kinderen in de buurt ( ik weet niet of dat ook voor haar heeft gegolden natuurlijk) Op een gegeven moment had ik een baantje bij een stomerij in de namiddag, dit om mijn rijbewijs kosten te verdienen. en ben later 's avonds handwerkparty's gaan geven. Ben blij dat ik er veel voor mijn kinderen was, ook omdat ik een zoon met Asperger had, wat toen nog niet bekend was. Nee, ik zou niet graag buitenshuis gewerkt hebben met mijn 4 kinderen. Ben tevreden geweest ook al was er niet zoveel geld te spenderen.
BeantwoordenVerwijderenEen leuk onderwerp! Diegenen die thuisblijfmoeder zijn voelen zich blijkbaar meteen aangesproken, terwijl jij het in feite alleen hebt over een heel ander leven en dat je benieuwd bent naar wat deze oude vriendin allemaal gedaan en beleefd heeft.
BeantwoordenVerwijderenEn hoe je het ook wendt of keert, thuisblijfmoeders hebben geen eigen inkomen uit werk en staan bij het wegvallen van de echtgenoot met lege handen.
Ik ben voor financiële onafhankelijkheid van vrouwen en het delen van huishoudelijke, zorg- en opvoedingstaken tussen de huwelijkspartners.
Nee, ik ben geen thuisblijfmoeder, maar ook ik kreeg een akelig gevoel bij deze blog, dus hou alsjeblieft op om de thuisblijfmoeders nu weer een schuldgevoel aan te praten. En verder, mag iedereen alsjeblieft zelf weten hoe ze de taken verdelen?
VerwijderenDat is nou het interessante van de mensheid, deze diversiteit.....heerlijk toch. Het zou me een saaie bedoeling worden als iedereen hetzelfde deed.
BeantwoordenVerwijderenik heb ook mijn hele leven gewerkt, lange tijd alleen voor twee opgroeiende kinderen gezorgd, ik en mijn kinderen zijn er niet slechter van geworden, maar voel me soms nog wel eens schuldig daarover naar mijn kinderen toe. dat je moet werken, is heel iets anders dan dat je mag werken. je moet als het niet anders kan, als je anders geen middelen van bestaan hebt. je mag als je een partner hebt of financieel goed in de slappe was zit. er is niets mis met mensen die niet werken en er voor kiezen om thuis de boel te regelen. ik zie nu wat er tegenwoordig gebeurd, mensen werken allebei omdat dat nodig is, want anders kunnen ze niet luxe genoeg leven en maar klagen dat het allemaal zo druk is. de kinderen gaan naar de bso en zijn dus eigenlijk alleen thuis als de ouders niet hoeven te werken, daar heb je toch geen kinderen voor gekregen?
BeantwoordenVerwijderenverder moet iedereen zelf weten of hij/zij werkt of thuis de boel op de rit houdt, daar is niets mis mee!
Ach ik denk dat een ieder moet doen waar hij of zij zich goed bij voelt. Mijn inmiddels volwassen kinderen zeggen nu dat ze het heerlijk vonden dat ik thuis was als zij uit school kwamen. En er zijn ook huismannen, dan heeft de vrouw een fulltime baan. Prima toch? Overgens is de "baan" als je thuis blijft ook fulltime.
BeantwoordenVerwijderenAlsof je je alleen maar zou kunnen ontwikkelen door een betaalde baan te hebben! Ik heb twintig jaar gewerkt.Op mijn 36ste getrouwd, op mijn 42ste tot mijn grote blijdschap moeder geworden. Mijn betaalde baan toen opgezegd.Ik heb mij meer ontwikkeld na het krijgen van mijn kind en als niet buitenshuis werkende. Gewoon veel meer tijd om je te verdiepen in dingen die je belangstelling hebben.De reactie van Teunie slaag de spijker op de kop vind ik.
BeantwoordenVerwijderenIk lees ook in je blog alleen verbazing, verwondering. Ik ben in de leeftijd van haar kinderen en eerlijk gezegd van al mijn vriendinnen vroeger werkte beiden ouders. Mijn moeder is gaan werken toen ik (jongste) vier was. Gewoon 15-20 uur per week onder schooltijd. Nooit naar de opvang geweest. Alleen 1 dag per week overblijven. Ik zou mij (nadat de kinderen naar de basisschool zijn) geen leven als thuislijfmoeder kunnen voor stellen. Ik vind Teunie met zoveel kinderen een uitzondering. Dat is een ander druk leven. Ik ken zelf in mijn omgeving ook geen thuislijfmoeders met alle kinderen op de basisschool. Mascha.
BeantwoordenVerwijderenGewoon een keer een afspraak maken. Ik heb laatst mijn vroegere vriendin en buurmeisje na 20 jaar weer ontmoet. Heel gezellig maar je bent elkaar natuurlijk niet voor niets uit het oog verloren maar dat is ook niet erg. We hebben heerlijk bijgekletst en oude herinneringen opgehaald. Groet Annamarie
BeantwoordenVerwijderenk heb een aantal heel negatieve reacties hier verwijderd en de discussie gesloten. De reacties vond ik te kwetsend.
BeantwoordenVerwijderenIk ben oprecht geïnteresseerd in het leven van mijn schoolvriendin, daarom heb ik haar ook gezocht en tot mijn vreugde gevonden. Er is geen sprake van arrogantie, ik kijk niet neer op mensen die andere keuzes maken.
Ik heb ook niet altijd keuzes gemaakt waar ik achteraf blij mee was en ik heb depressieve periodes gekend.
Waar het om gaat is dat een mens een leven leidt waarin hij of zij tot zijn recht komt. Dat kan thuis zijn, dat kan voor een deel buitenshuis zijn. Betaald of onbetaald.