zaterdag 30 mei 2015

30 jaar geleden

Op 30 mei 1985 was het een prachtige, stralende meidag. Ik zou bevallen van mijn eerste kind. Het was 7 dagen voor de uitgerekende datum. De vliezen waren gebroken, er was sprake van groen vruchtwater, dus we kwamen naar het ziekenhuis voor de bevalling. Ik had het kind de dag van tevoren nog voelen bewegen, dus we waren vol optimisme.
Daar in het ziekenhuis bleek dat er geen harttonen waren. Dat hoefde nog niet te betekenen dat er iets vreselijk mis zou zijn, ik was heel dik en misschien lag het kind zó diep dat er geen harttonen gehoord konden worden. Er moest een echo gemaakt worden. Tijdens deze echo sloeg de echoscopist onwillekeurig haar hand voor haar mond van schrik. Toen was het mij wel duidelijk. De gynaecoloog kwam en voerde het gesprek. We konden kiezen:
- weer naar huis en wachten tot de bevalling zich vanzelf aandiende
- die dag bevallen dmv een keizersnee
- de bevalling inleiden
Daar mochten we over nadenken, we hoefden ons niet te haasten, we hadden alle tijd. We zaten op een bankje in de mooie parkachtige tuin van het Diaconessenziekenhuis en probeerden het gehoorde te verwerken. Weer naar huis met een dood kind in mijn buik was voor mij geen optie.
We kozen voor inleiding. Het was een eindeloze bevalling, het schoot absoluut niet op. Dat kwam waarschijnlijk ook doordat mijn dode kindje niet mee kon werken. Het was zo'n marteling, dat er uiteindelijk voorgesteld werd om het kind met de tang te halen. Ik zou onder narcose bevallen van het kindje. Toen ik weer bijkwam, was ik hondsberoerd van de narcose en geradbraakt. Lopen ging moeizaam en ik kon niet plassen. Ik heb nog zeker 5 dagen een catheter gehad om de urine af te voeren. Ik wilde graag naar huis, maar dat mocht pas als ik zonder catheter kon.
Door die catheter kon ik niet naar de crematie, ik bleef in het ziekenhuis terwijl mijn vriend en onze ouders aanwezig waren bij de crematie.
Ons werd door de arts afgeraden om het kindje te zien, maar er was een vooruitstrevende verpleegkundige die zei: doe het wel, anders haal je je later de wildste dingen in je hoofd en de werkelijkheid valt bijna altijd mee. Die raad hebben we opgevolgd en we hebben haar gezien. Een erg rond, maar mooi, gaaf kindje met donkerblonde krulletjes. Ze lag in een kistje en daar hebben we haar bekeken. Ze leek achteraf gezien sprekend op mijn jongste dochter bij haar geboorte.
Waar was ze aan overleden? Ze was op de vroege ochtend van de bevalling overleden doordat ik zwangerschapsdiabetes bleek te hebben. Die diabetes was niet ontdekt. Al haar organen waren aangedaan en ze had een fors gewicht, ruim 10 pond. Dat de diabetes niet ontdekt was had te maken met een extreem hoge nierdrempel. Er zat geen suiker in mijn urine, maar wel volop in mijn lichaam. Er werd destijds getest met strookjes die in de urine werden gedaan.

Wat had ik achteraf anders gedaan?
Ik had voor een keizersnee gekozen.
Ik had absoluut naar de crematie gewild, desnoods in een rolstoel.
Ik had anders afscheid willen nemen van mijn kindje, haar in de armen willen nemen. Haar vasthouden.
Ik had foto's van haar willen hebben, om zo nu en dan naar te kijken.

Waar ben ik wel heel tevreden mee?
Dat we haar gezien hebben en het advies van de arts genegeerd hebben.
Dat ik de tijd genomen heb om alle babyspullen op te ruimen, niet direct alles naar zolder, maar beetje bij beetje afscheid genomen heb.
Ook ben ik tevreden over het feit dat ik in een praatgroep gezeten heb voor ouders van een overleden kind. In de groep zaten 5 ouderparen die hun kind tijdens of in de weken na de bevalling verloren. Ik heb van hen veel steun gehad en ik heb mijn verhaal kunnen vertellen en het verlies tot op zekere hoogte kunnen verwerken.

Helemaal slijt het nooit. Zeker rond deze tijd van het jaar ben ik toch wel vaak heel verdrietig. Ik slaap slecht en ben er met mijn hoofd niet helemaal bij. Dat mooie kleine kindje, wat zou het fijn zijn geweest als het anders gelopen was!
Maar ja, oudste dochter zou wel zeggen: "maar dan had je mij niet gehad!" Nou, ik had oudste absoluut niet willen missen evenmin als jongste!

33 opmerkingen:

  1. Ach...al heb ik zelf helaas geen kinderen, wat lijkt me zoiets vreselijk!
    En dat je niet naar de crematie kon lijkt me ook echt heel erg.
    Wel goed dat je haar nog gezien hebt.
    Logisch dat het niet slijt en je er verdrietig om bent, het is toch een deel van jouzelf.
    Sterkte in deze tijd hoor!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoe herkenbaar. Ons eerste kindje kwam 1 mei, nu 28 jaar geleden. Een mooi, gaaf, klein jongetje. Het werd direct bij me weggehaald. Maar later kregen we hem wel te zien. Foto's zijn er niet genomen en achteraf heb ik daar ook spijt van. Ik ben ook niet mee geweest naar de begrafenis. Nu is dat allemaal heel anders. Toen 6 jaar geleden onze Theo geboren werd en overleed, was ik doodziek. Maar de begrafenis was pas, toen ik er (weliswaar in rolstoel) bij kon zijn. En zijn lichaampje was nog helemaal goed, want dat was goed gekoeld. Tegenwoordig kunnen ze op dat gebied zóveel. En ook is er veel meer aandacht voor rouwverwerking enzo. De pijn die blijft, de herinneringen leven. Alleen vrouwen die het zelf meegemaakt hebben weten hoe dat is. Sterkte vandaag!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Lief dat je deze ervaring met ons wilt delen. Dank daarvoor!

      Verwijderen
  3. Zo...dat is nog eens een emotioneel persoonlijk bericht. Bedankt voor het delen met ons. Niet alle zwangerschappen en kindjes verlopen op een roze wolk. Zo zie je maar weer: Elk huisje heeft zijn kruisje. Sterkte deze dag.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een verdrietig en mooi stukje wat je hebt geschreven. Wat is het leven hard.
    Nic

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heel veel sterkte in deze periode.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Heel veel sterkte voor vandaag!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. WAt moet dat moeilijk zijn geweest. Heb je in gedachten altijd drie kinderen?

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Inderdaad Teunie, alleen vrouwen die het hebben meegemaakt weten hoe het is.
    Tegenwoordig gaat men er (gelukkig) wel anders mee om. Ik denk dat jij aan deze verandering je steentje hebt bijgedragen door er voor te kiezen wel je kindje te willen zien; over je kindje te vertellen in de praatgroep. Daar ben ik je dankbaar voor.
    Nu zouden ze je, hoe dan ook, behalve als het echt levensbedreigend zou zijn voor je, je naar de begrafenis of crematie laten gaan. Ze moedigden je nu juist aan foto's te maken. Er is ook een geweldige stichting die zich daar mee bezig houdt, Make a Memory: http://www.makeamemory.nl/
    Ik mocht niet kiezen voor een keizersnede. Na een keizersnede had je misschien nog veel langer in het ziekenhuis gelegen. Dat is echt een heel grote buikoperatie (kan ik helaas ook over meepraten (oudste)).
    Het het verlies slijt nooit, maar dat vind ik niet erg. Dat hoort bij de herinnering aan onze middelste dochter.
    Ik steek een kaarsje voor je aan.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bij mijn oudste dochter heb ik een keizersnee gehad. Door de toen weer optredende zwangerschapsdiabetes, die uit de hand dreigde te lopen, is ze met 36 weken gehaald. Herstel van die keizersnee gaf minder problemen dan de tangverlossing.

      Verwijderen
    2. Bij die site makeamamory houd ik het niet droog. Het is wel een prachtig initiatief! Geweldig dat er nu zo veel mogelijk is.

      Verwijderen
    3. Och, tangverlossing die erger was dan een keizersnede. Heftig!
      Make a Memory heeft voor ons prachtige foto's gemaakt. Bij het er over schrijven vanochtend hield ik het ook niet droog hoor.

      Verwijderen
    4. Doordat het kind zo groot was en er een tang moest worden gebruikt, was een episiotomie nodig (een knip) . Hier kwam een wondinfectie bij, die zorgde dat zitten pijnlijk was. Na vier jaar is er opnieuw een knip gezet, die opnieuw gehecht is en toen was het over.
      De wond van de keizersnee heelde prima, ik had alleen door de wonden aan de baarmoeder vrij veel last van naweeën toen de baarmoeder weer kromp naar het normale formaat van voor de zwangerschap.

      Verwijderen
  9. Vreselijk, tranen biggelen over mijn wangen, maar wat een mooi geschreven. Sterkte vandaag.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Met een dikke brok in mijn keel lees ik je verhaal. Ik wens jou en alle mama's die dit overkomen is heel veel sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Och Zuinigaan, wat heb je dat liefdevol opgeschreven. Wens je sterkte vandaag.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Wow, die komt binnen.
    Ik wens je heel veel sterkte vandaag.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Jeetje Zuinigaan, wat een mooi ontroerend verhaal. Knap hoor dat je dat zo kunt opschrijven. Ik geniet elke dat van je verhalen, met een lach en een traan.
    Sterkte, Annemiek.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Ontroerend. Die dag houdt altijd het label van ..... Veel sterkte gewenst, Thea

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Even geen woorden.... Maar wel een knuffel voor jou en ik wil je veel sterkte wensen.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Mevrouw Money Wenkbrauw30 mei 2015 om 12:55

    Sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Wat overigens heel pijnlijk was: bij de sociale dienst stond ik in 1990 en 1991 geregistreerd als moeder van een kind geboren op 30 mei 1985 en een kind geboren in juni 1989. Dat laatste klopte wel, want dat was jongste dochter, maar oudste geboren in augustus 1986 was niet geregistreerd en het baby'tje in 1985 wel.
    In eerste instantie kon ik niet reageren, het lag voor mij te gevoelig. Als zij zo nodig een foute administratie willen voeren, wat maakt mij het ook uit?
    Het duurde even voordat ik de moed verzameld had om een boze brief te schrijven met de melding dat de fout voor mij zeer pijnlijk was en het verzoek de fout te herstellen. Ik kreeg keurig een excuusbrief van de sociale dienst terug en de fout is hersteld.

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Wat erg dat je je oudste kindje hebt verloren. En wat goed dat je je dochter toch hebt kunnen zien. Mijn schoonmoeder heeft in de jaren '50 een kindje verloren tijdens de bevalling. Het meisje stikte in de navelstreng. Ze heeft haar kindje niet mogen zien, niet mogen vasthouden, geen naam kunnen geven. Het is weggehaald en begraven en ze weet niet waar. Gelukkig heeft mijn schoonvader nog wel zelf een klein houten kistje voor zijn dochterthe gemaakt.

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Wat 'n droevige gebeurtenis en wat jammer dat je niet bij de crematie kon zijn. Wel fijn dat je het kindje nog mocht zien.
    Onlangs is er een boek uitgekomen met verhalen van moeders die een kind verloren hebben tijdens, voor of na de geboorte. Sommige vrouwen hebpben het kindje niet eens gezien! Sterkte !

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Ik ben er stil van. Een kind verliezen is toch iets wat je je hele leven met je meedraagt. En wat jammer dat je niets tastbaars meer van haar hebt, al was het maar een foto of een plukje haar. Helaas ging dat zo in die tijd. Sterkte vandaag, Leontine

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Wat een verdriet. Dank je wel voor het delen. Ik kan me voorstellen dat dit altijd een dag met een speciaal randje blijft.

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Ach, wat verdrietig...
    Dank voor het delen. Sterkte deze dagen.

    BeantwoordenVerwijderen
  23. Wat ontzettend verdrietig, heel veel sterkte deze dagen!

    BeantwoordenVerwijderen
  24. Na een vakantie was dit weer de eerste blog die ik las en meteen heftig verhaal dat binnenkomt, toch dank voor het delen.

    Zelf heb ik een broertje gehad in 1962 en ook bij mijn ouders ging het zo, niet gezien, wel een naam en begraven ging toen in een kist bij een andere overledene, heel erg als je er over nadenkt.

    Mijn zus zou er ook niet zijn geweest als dit jongetje geleefd zou hebben. En vooral nu ouders al zo oud zijn en zij vlakbij woont en de zorgzaamste van ons beiden is ben ik zoooooo blij met haar.

    BeantwoordenVerwijderen
  25. Sterkte gewenst in deze moeilijke periode. Gr. Barry

    BeantwoordenVerwijderen
  26. Wat verschrikkelijk dat jullie dit hebben moeten meemaken....
    Sterkte!
    Vrgr,
    Carolina

    BeantwoordenVerwijderen

Reageren is leuk, graag zelfs, maar onzinnige, onaardige of kwetsende reacties naar mij of anderen en ook reacties met nep-informatie worden niet geplaatst.

Over verwijderde reacties ga ik niet in discussie.