30 jaar geleden

Op 30 mei 1985 was het een prachtige, stralende meidag. Ik zou bevallen van mijn eerste kind. Het was 7 dagen voor de uitgerekende datum. De vliezen waren gebroken, er was sprake van groen vruchtwater, dus we kwamen naar het ziekenhuis voor de bevalling. Ik had het kind de dag van tevoren nog voelen bewegen, dus we waren vol optimisme.
Daar in het ziekenhuis bleek dat er geen harttonen waren. Dat hoefde nog niet te betekenen dat er iets vreselijk mis zou zijn, ik was heel dik en misschien lag het kind zó diep dat er geen harttonen gehoord konden worden. Er moest een echo gemaakt worden. Tijdens deze echo sloeg de echoscopist onwillekeurig haar hand voor haar mond van schrik. Toen was het mij wel duidelijk. De gynaecoloog kwam en voerde het gesprek. We konden kiezen:
- weer naar huis en wachten tot de bevalling zich vanzelf aandiende
- die dag bevallen dmv een keizersnee
- de bevalling inleiden
Daar mochten we over nadenken, we hoefden ons niet te haasten, we hadden alle tijd. We zaten op een bankje in de mooie parkachtige tuin van het Diaconessenziekenhuis en probeerden het gehoorde te verwerken. Weer naar huis met een dood kind in mijn buik was voor mij geen optie.
We kozen voor inleiding. Het was een eindeloze bevalling, het schoot absoluut niet op. Dat kwam waarschijnlijk ook doordat mijn dode kindje niet mee kon werken. Het was zo'n marteling, dat er uiteindelijk voorgesteld werd om het kind met de tang te halen. Ik zou onder narcose bevallen van het kindje. Toen ik weer bijkwam, was ik hondsberoerd van de narcose en geradbraakt. Lopen ging moeizaam en ik kon niet plassen. Ik heb nog zeker 5 dagen een catheter gehad om de urine af te voeren. Ik wilde graag naar huis, maar dat mocht pas als ik zonder catheter kon.
Door die catheter kon ik niet naar de crematie, ik bleef in het ziekenhuis terwijl mijn vriend en onze ouders aanwezig waren bij de crematie.
Ons werd door de arts afgeraden om het kindje te zien, maar er was een vooruitstrevende verpleegkundige die zei: doe het wel, anders haal je je later de wildste dingen in je hoofd en de werkelijkheid valt bijna altijd mee. Die raad hebben we opgevolgd en we hebben haar gezien. Een erg rond, maar mooi, gaaf kindje met donkerblonde krulletjes. Ze lag in een kistje en daar hebben we haar bekeken. Ze leek achteraf gezien sprekend op mijn jongste dochter bij haar geboorte.
Waar was ze aan overleden? Ze was op de vroege ochtend van de bevalling overleden doordat ik zwangerschapsdiabetes bleek te hebben. Die diabetes was niet ontdekt. Al haar organen waren aangedaan en ze had een fors gewicht, ruim 10 pond. Dat de diabetes niet ontdekt was had te maken met een extreem hoge nierdrempel. Er zat geen suiker in mijn urine, maar wel volop in mijn lichaam. Er werd destijds getest met strookjes die in de urine werden gedaan.

Wat had ik achteraf anders gedaan?
Ik had voor een keizersnee gekozen.
Ik had absoluut naar de crematie gewild, desnoods in een rolstoel.
Ik had anders afscheid willen nemen van mijn kindje, haar in de armen willen nemen. Haar vasthouden.
Ik had foto's van haar willen hebben, om zo nu en dan naar te kijken.

Waar ben ik wel heel tevreden mee?
Dat we haar gezien hebben en het advies van de arts genegeerd hebben.
Dat ik de tijd genomen heb om alle babyspullen op te ruimen, niet direct alles naar zolder, maar beetje bij beetje afscheid genomen heb.
Ook ben ik tevreden over het feit dat ik in een praatgroep gezeten heb voor ouders van een overleden kind. In de groep zaten 5 ouderparen die hun kind tijdens of in de weken na de bevalling verloren. Ik heb van hen veel steun gehad en ik heb mijn verhaal kunnen vertellen en het verlies tot op zekere hoogte kunnen verwerken.

Helemaal slijt het nooit. Zeker rond deze tijd van het jaar ben ik toch wel vaak heel verdrietig. Ik slaap slecht en ben er met mijn hoofd niet helemaal bij. Dat mooie kleine kindje, wat zou het fijn zijn geweest als het anders gelopen was!
Maar ja, oudste dochter zou wel zeggen: "maar dan had je mij niet gehad!" Nou, ik had oudste absoluut niet willen missen evenmin als jongste!