Afscheid

Toen ik een klein kind was, leefde zijn grootvader nog en nu is hij overleden. De jongere broer van mijn moeder is 88 jaar worden. Een mooie leeftijd!
Het feit dat zijn grootvader pas in 1956 overleed, doet mij beseffen hoe lang ik zelf al leef. Ik heb mogen meemaken dat deze overgrootvader overleed, mijn grootouders, mijn ouders en de meeste van mijn ooms en tantes zijn allemaal overleden. Nu leeft er van het gezin, waar mijn moeder uit afkomstig was, helemaal niemand meer. Ik kan mij niet meer herinneren dat mijn overgrootvader overleed. Wel dat hij er was, het was een man met een volle grijze baard. Dat weet ik nog wel. We woonden vlakbij mijn grootouders en mijn oom, die nu overleden is, en het gezin van mijn oom woonden bij mijn grootouders in. De oude man met de grijze baard kwam vaak op bezoek. Er werd aan ons kinderen verteld dat het heel bijzonder was dat we een overgrootvader hadden.
Mijn oom had niet zo'n baard, maar ook hij was al overgrootvader. Hij had 2 achterkleindochters, kinderen van zijn kleindochters. Hij is de vader van mijn nicht waar ik in juni op bezoek was. Toen schreef ik het bericht: word ik later ook zo? 
Nu hoeft mijn nicht zich niet meer te generen voor de sjofele kleding van haar vader. Waarschijnlijk denkt ze met weemoed terug aan de tijd dat hij nog leefde.
Er zijn evenwel grote zorgen, want oom was mantelzorger voor zijn dementerende vrouw. Ze woonden nog in hun eigen huis, zij ging overdag meestal naar de dagopvang omdat het voor deze 88 jarige mantelzorger veel te zwaar werd om zijn demente vrouw volledige dagen te verzorgen. Nu wordt alles anders, want zij kan niet zelfstandig thuis zijn, er moeten per direct oplossingen gezocht worden.
Ik ben er niet heel nauw bij betrokken, maar het lijkt me een hele klus voor mensen van mijn leeftijd om naast de organisatie van de uitvaart opvang voor moeder te regelen en het huurhuis leeg te ruimen.