Afgelopen dinsdag had ik voor de 5e keer in een half jaar een uitvaart. In jaren niet zo veel mensen in mijn familie, collega's of vrienden die overlijden als nu. In de afgelopen 1,5 week waren er alleen al 2 uitvaarten waarbij ik aanwezig was. Ik vind het deprimerend, zo veel mensen die er niet meer zijn! Ik ben nu 63 jaar, zou het voortaan echt zo vaak gaan gebeuren dat er mensen in mijn omgeving overlijden?
Mijn oma, die de laatste 14 jaren van haar leven in een bejaardenhuis woonde, klaagde er in haar laatste jaren over dat "iedereen" doodging. In de eerste jaren in het bejaardenhuis maakte ze nieuwe contacten en had ze leuke gesprekken met andere bewoners. Op het laatst wilde ze dit niet meer, want als ze nèt weer een nieuwe vriendschap had gesloten, dan overleed deze nieuwe vriendin. Ik kan me er nu wel wat bij voorstellen, toen, 35 jaar geleden, minder.
Waarom schrijf ik er over? Door al die uitvaarten wordt het wel wat duidelijker wat ik zelf zou willen. Tot nog toe was ik er helemaal niet zo mee bezig, maar als er dan mensen overlijden die net zo oud zijn als als ik zelf, een beetje ouder of zelfs jonger, dan komt het heel dicht bij.
En dan komt de vraag: wat wil ik?
Een begrafenis is niet mijn keuze. Je staat daar allemaal op een tochtig kerkhof bij een groot diep gat in de grond, in hagel, sneeuw of regen.
Nee, doe mij maar een crematie, met iemand die op een instrument een stemmig muziekstuk speelt en iemand die een praatje houdt over mijn leven.
Enne, die as s.v.p. niet op de schoorsteenmantel of zo, of op een veldje ergens. Ik heb de as van mijn ouders samen met mijn broer 3 jaar geleden uitgestrooid op een grasveldje ter grote van een postzegel van 1,5 bij 1,5 meter. Het zei me helemaal niets.
Ik wil wel in de zee, het ruime sop, véél beter dan een benepen strooiveldje.
Van oudste dochter moet ik minstens 100 worden, dus als het een beetje meezit, dan heb ik nog jaren te gaan. Waarschijnlijk heb ik nog de tijd om te bepalen wat ik wil.
donderdag 10 maart 2016
Al wéér een uitvaart!
AUTEUR: Aaf, alias Zuinigaan. Ooit opgeleid als bibliothecaris (1974) en maatschappelijk werker (1984). Van 1999 – 2019 werkzaam in het HBO en sindsdien met pensioen. Vanaf de aankoop van mijn huis in 2007 blogger met als centraal thema zuinig leven en besparen. Sinds 2016 oma van inmiddels 4 leuke kleinkinderen.
zuinigaan@gmail.com
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Gecondoleerd, wat naar al die verliezen achter elkaar. Ik had een paar jaar terug ( normaal nooit een bergrafenis) ineens mijn opa, oma en opa verloren. Van ale je opa's in oma's in 6 weken tijd teruggegaan naar 1 oma. Heel vreemd voelde dat ook. Op het werk geloofde ze mij bijna niet meer als ik weer vrij kwam vragen.
BeantwoordenVerwijderenHier gaan er ook veelmensen dood...van mijn vriendengroep van vijftien jaar terug is een derde overleden.
BeantwoordenVerwijderenAls alleenstaande heb ik een document gemaakt met daarop al de lidmaatschappen en bedrijven die opgezegd moeten worden en al de adressen die belangrijk zijn. Die lijst wordt elk jaar even bijgewerkt. Daarnaast is er een testament en een handgeschreven codicil.
Groet,Greet
Door zulke dingen word je geconfronteerd met alles is eindig!
BeantwoordenVerwijderenWij hebben ook zo'n jaar gehad en dat zette ons wel aan het denken.
Wij hebben bij onze begrafenis papieren een envelop met hoe en wat we willen als we komen te overlijden.
Verder proberen we te genieten van elke dag dat we krijgen.
En hoe ouder we worden hoe meer mensen om ons heen zullen weg vallen en dat gaat in periodes, tot wij aan de beurt zijn.
Sterkt ermee!
Ik heb in vijftien maanden tijd mijn man en vader verloren. Mijn man was 54, stierf aan kanker. Twaalf dagen geleden ging mijn vader, 89. Ik heb nog een schoonmoeder van 98 (ja echt en still going strong!) en een moeder van bijna 82. Maar ook voor hen zal het eens zover zijn, daar bereid ik me maar op voor. Mijn moeder heeft beginnende dementie. Dat brengt wel met zich mee dat ze anders reageert op de dood van haar man dan ze zonder dementie zou doen. Zo heeft ze meteen de kledingkast van mijn vader laten leeghalen, 'want dan heb ik meer ruimte en kan overal makkelijker bij'. Dat is wel waar en heel pragmatisch, maar ik moest er toch even van slikken. Ik heb de kleding van mijn overleden man nog niet allemaal weggedaan.
BeantwoordenVerwijderenHadden wij 1 jaar geleden. 6 uitvaarten op 4 maanden tijd. Het begon met mijn vader, en eindigde met mijn schoonvader. Op een gegeven moment vroegen we ons af wie de volgende zou zijn. Bizar hoe dat dan zo snel achter elkaar gebeurd. En idd, we weten nu iig wel van elkaar hoe we het willen als het onze tijd is.
BeantwoordenVerwijderenBinnen vijf jaar zijn drie geliefde familieleden overleden. Mijn broer en ik zijn nu elkaars familie, verder is er van het gezin waar wij uit komen niemand meer, ook geen verdere familie. Ik heb wel aangetrouwde familie van mijn man's kant, maar dat voelt toch anders, hoe vertrouwd ze ook zijn.
BeantwoordenVerwijderenIk weet n u ook wel zo'n beetje hoe ik mijn begrafenis zou willen, simpel maar stijlvol.
Ik vind het ook deprimerend, dat mensen uit je omgeving er niet meer zijn. Maar dat is de realiteit als je ouder wordt , helaas..
Naar zeg al die overlijdens. Gecondoleerd zuinigaan.
BeantwoordenVerwijderenja , dat is een "wachtlijst ", waarbij we alleen maar achter aan willen sluiten !
BeantwoordenVerwijderentoch klinkt er ook in door : memento mori > dat is : gedenk te sterven !
De dood hoort bij het leven, maar daarom is het niet minder jammer, als een leven afgelopen is.
BeantwoordenVerwijderenMijn kinderen hebben mij wel eens gevraagd, wat ik wilde op mijn uitvaart, die naar ik hoop nog even wegblijft.
Ik heb als antwoord gegeven, doe maar wat jullie fijn vinden, ik ben er toch niet meer bij. Ik vind het totaal niet belangrijk of er iemand bij mijn uitvaart mooie woorden spreekt, al of niet gemeend.
Ik heb liever dat er iemand bij mijn leven mij waardeert om wie ik ben, dan heb ik er tenminste nog iets aan.
Ja het kan zo achter elkaar komen heh, wij hebben ook in 2 maanden 3 gehad. Een 4e lag op de loer maar die is momenteel weer herrezen. Het heeft mij ook aan het denken gezet over hoe en wat met crematie. Maar om het niet in de kosten te laten lopen hadden wij het er over dat het lichaam maar naar de wetenschap moet. Als ik er niet meer ben geef ik er zelf niet zo veel om, voor de nabestaanden uiteraard wel een afscheidsceremonie maar dat hoeft niet met bombarie om de nabestaanden op kosten te jagen.
BeantwoordenVerwijderen