Begrafenispolis: de achtergrond

Niet om me te verdedigen, maar gewoon om duidelijkheid te geven over de achtergrond van het aanschaffen van de begrafenispolissen waar ik vorige week over schreef, geef ik hierbij een uitleg.

Lees het als het je interesseert, doe dat vooral niet als het jou een rotzorg zal zijn wat 23 jaar geleden de achtergrond was.

In 1993 was ik 40 jaar en 9 jaar werkloos. Ik was op latere leeftijd begonnen met een opleiding en ontving mijn diploma toen ik 31 was. Ik heb me een slag in de rondte gesolliciteerd, maar ik werd 1 jaar na het diploma ook nergens meer uitgenodigd voor een gesprek. De crisis begin tachtiger jaren was ernstiger dan in de afgelopen jaren en zeker 10% van de beroepsbevolking was werkloos, vooral onder pas afgestudeerde mensen zonder werkervaring was de werkloosheid hoog.
We hadden bijna alleen vrienden die ook langdurig in de bijstand zaten. Het algemene beeld was dat we voor altijd in de bijstand zouden blijven, dat was ons toekomstperspectief. Gewoon muurvast in die valkuil die bijstand heet. Natuurlijk was het fijn dat we geld kregen en niet dakloos waren en niet hoefden te bedelen of andere zaken hoefden te doen om te overleven.
We zaten dus langdurig in de bijstand, met 2 kinderen, oudste was 6 en jongste 3 jaar. We hadden geen uitvaartverzekering. De contactpersoon van de Sociale Dienst had er op aangedrongen om goed verzekerd te zijn: inboedelverzekering en uitvaartverzekering, zodat we bij calamiteiten niet voor verrassingen zouden komen te staan. Ook schoonvader, die bode was van een uitvaartorganisatie, had een begrafenisverzekering geadviseerd. 

Toen overleed de zus van schoonvader en de erfenis zou verdeeld worden over de neven en nichten. Later bleek dat ook haar beide stiefzoons een deel zouden ontvangen. In totaal zou de erfenis over 16 personen verdeeld worden. Schoonvader wist niet precies hoe welvarend zijn zus was, maar hij dacht dat het een 'aardig bedragje' zou zijn. Wat dat dan precies inhield, dat wisten we niet.

We hadden wat spaargeld, een buffer die we zo langzamerhand door heel zuinig leven hadden opgebouwd. Lang niet het maximale vermogen dat we als gezin in de bijstand mochten hebben, maar we hadden wat achter de hand. Het was ons spaargeld, waar wij naar ons idee naar eigen inzicht over konden beschikken. Wij hadden het zelf bij elkaar gespaard.
We hadden geen idee hoeveel we van tante zouden erven, maar het leek ons een goed plan om te zorgen, dat we met die erfenis die er bij kwam, niet boven het maximale spaargeld voor mensen met bijstand uit zouden komen.

Dus kochten we een begrafenispolis. Dit betekende dat we in plaats van een maandelijkse premie een bedrag ineens betaalden. Dan waren we goed verzekerd, dat dachten we tenminste. Achteraf bleek dat dit bedrag wel heel magertjes was en we daar helemaal geen uitvaart van konden bekostigen, zo werd ons een aantal jaren later voorgerekend, maar in 1993 dachten we dat we daarmee voor altijd klaar zouden zijn. Dus betaalden we omgerekend in euro's elk 1818 euro (4000 gulden) en hadden we een verzekering die uitkeerde bij overlijden.
We hadden ruim een jaar lang geen buffer, die hadden we pas weer toen een jaar later die erfenis uitbetaald werd aan vriend.

Het bruto jaarinkomen in de bijstand was in 1993 voor ons gezin in totaal 31.940 gulden. Misschien had ik het anders gedaan als ik geweten had dat ik 6 jaar later een echte baan zou hebben en zelf mijn geld zou gaan verdienen. Misschien hadden we dan ons spaargeld niet uitgegeven en waren we 3 maanden uit de bijstand gegaan om eerst het te veel aan erfenis op te maken, dat vind ik na 23 jaar en vanuit een totaal ander perspectief moeilijk te bepalen.

Dat spaargeld was moeizaam bij elkaar gespaard. Als we geen spaargeld hadden uitgegeven hadden aan de uitvaartverzekering dan had ik waarschijnlijk spijt gehad van:
- nooit eens in de zomer 2 weken een caravan op Ameland huren. Om de kosten te drukken gingen we altijd 1 week
- nooit naar een echte kapper gaan. Ik knipte man en dochters en ging zelf naar de goedkope kappersvakschool om door een leerling vergeknipt te worden.
- nooit gewoon eens kleding kopen. Altijd 2e hands, zelfgemaakt van goedkope lappen van de markt of uit de uitverkoop.
- dragen van onderkleding tot het van ellende uit elkaar viel. Ondergoed met gaten? Ach het kon nog wel een paar maanden mee!
- een mooie pyjama of nachthemd? Een oud t-shirt was goed genoeg!
- we bezaten als volwassene elk maar 2 broeken en 1 paar schoenen.
- geen abonnement op een krant. Ik houd zo van krant lezen. Nieuws en achtergronden daarvan kwam alleen tot mij via de TV.
- niet naar de film, theater of wat dan ook en al helemaal niet naar Eurodisney of de Efteling
- nooit een bloemetje voor op tafel of leuke mini-narcisjes in het voorjaar.
- nooit uit eten en ook nooit afhaal-chinees of friet.
- geen vriezer bezitten en geen goedkope auto.

Niet dat bovenstaande "erg" was, nee dat niet. Het sparen was voor ons een way of life, maar iets ruimer leven was wel prettig geweest!