Langdurige armoede

In het (NOS) nieuws: aan langdurige armoede is moeilijk te ontsnappen. Het Sociaal Cultureel Planbureau publiceerde een onderzoek naar hardnekkige armoede in Nederland. Wie eenmaal arm is, blijft vaak arm. De kansen om aan langdurige armoede te ontkomen, worden in de loop van de tijd dat iemand arm is, alleen maar kleiner. Na 3 jaar wordt armoede structureel en is er bijna geen ontkomen meer aan. Uit dit rapport blijkt ook dat de mythe dat er werk is als je maar wilt werken gewoon niet waar is en ook dat werken altijd loont klopt niet. Een flink deel van de mensen met een (zeer) laag inkomen zijn werkende mensen.

Ook de Volkskrant besteedde er gisteren aandacht aan:
"Het SCP concludeert dat het erg belangrijk is om huishoudens die in armoede vervallen, zo snel mogelijk hulp te bieden. Hoe langer de armoede duurt, hoe moeilijker het namelijk wordt om aan die val te ontsnappen. Van degenen die afglijden in de armoede lukt het 60 procent om daar binnen een jaar weer uit te komen. In het tweede armoedejaar lukt het nog maar 20 procent om uit die nare toestand te geraken. Vanaf drie jaar wordt armoede bijna structureel."
En dan de terugval
"Het beeld wordt nog treuriger als ook de andere kant in aanmerking wordt genomen: het aantal mensen dat zich aan de armoede weet te ontworstelen, maar vervolgens toch weer terugvalt daarin. Van degenen die hun inkomen opvijzelen, vervalt 20 procent al na een jaar weer in armoede. Op langere termijn weet 40 procent van alle mensen die zich uit de armoede werken die verbetering van hun situatie niet vast te houden." 

Het is dus heel moeilijk om uit de armoede te komen, zeker als je al wat langer op een minimumniveau leeft. En blijvend de armoede de rug toekeren is nóg moeilijker, zo blijkt uit het onderzoek 'Een lang tekort; langdurige armoede in Nederland' van het Sociaal Cultureel Planbureau. Het aantal mensen dat terugvalt naar een laag inkomen is groot.

Ik denk dat deze cijfers een kleine 20 jaar geleden niet veel anders waren dan nu. Ook toen een crisis en ook toen mensen die langdurig van een laag inkomen moesten leven. Uit de bijstand komen was zeker niet gemakkelijk.

Ik heb zelf van 1984-1999 op bijstandsniveau geleefd, waarvan de laatste 2 jaar terwijl ik een gedeeltelijke baan had en/of een parttime opleiding deed. 
Ik ben uit de structurele armoede gekomen, ik denk dat dat niet zo zeer eigen verdienste was, maar dat ik geluk gehad heb.
Economisch ging het in 1997 redelijk goed, waardoor het aantal vacatures groeide, er waren mensen nodig. Daardoor kon ik als langdurig werkloze op kosten van de sociale dienst een parttime omscholing (voor bijstandsmoeders) doen tot secretaresse en daardoor lukte het mij om als 46 jarige (dus eigenlijk 'veel te oud', want ver over de houdbaarheidsdatum voor een secretaresse zonder ervaring) tijdelijk werk te krijgen. Daarna heb ik ongeveer 4 jaar een tijdelijk contract gehad, waarbij ik in die eerste jaren nauwelijks meer verdiende dan het minimumloon. Eerst via een uitzendbureau (60%) en later bij mijn huidige werkgever (75%).
Het was eerst wel even lastig, want na 4 maanden werken voor het uitzendbureau werden mijn uren gehalveerd en werkte ik nog maar 1,5 dag per week. Dat werk zou nog 6 maanden duren, daarna kwam diegene die ik verving weer terug. Ik had aanvullende bijstand nodig, 1,5 dag per week werken leverde te weinig op. Gelukkig lukte het me om een nieuwe baan te krijgen voordat het werk bij het uitzendbureau ten einde liep, anders was ik weer volledig teruggevallen op de bijstand.

Hoe kon het dat ik zo weinig verdiende? Omdat ik niet een volledige baan had, het was een baan voor 75%, als beginnende secretaresse en in eerste instantie dus 60%. Dat verdiende niet zo goed en zo dik gezaaid waren de banen ook weer niet, zeker niet voor iemand die 'al' tegen de vijftig liep.  Later maakte ik promotie en kreeg ik meer loon voor ongeveer hetzelfde werk. Nog weer later ging ik iets meer werken en werkte ik 4 dagen per week. Ook maakte ik nogmaals promotie en werd ik stafmedewerker.

Al meteen in 1999, toen ik voor het eerst in jaren weer mijn eigen geld verdiende, was ik heel blij dat ik een werkkring had, dat ik geheel zelf kon beslissen hoe en waaraan ik mijn geld besteedde. Nu is dat veel meer vanzelfsprekend, toen was het fantastisch!