Flexwerk is voor niemand goed

Nederland geldt als Europees koploper: een op de drie werkenden heeft een tijdelijk contract of is zzp'er. Jongeren, vrouwen, laagopgeleiden en (kinderen van) migranten hebben het vaakst een tijdelijk contract. Maar erg blij zijn de meesten van hen niet, stelt de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid in zijn nieuwste rapport "Voor de zekerheid".
Het is volgens het rapport zo dat eigenlijk alle mensen met een tijdelijk contract liever een vast contract of in ieder geval uitzicht op vast zouden willen hebben. Tijdelijke contracten werken verlammend, je gaat geen opleiding of cursus doen om je werk beter te doen, want misschien ben je over een half jaar of eerder vertrokken en werk je misschien ergens anders of zit je thuis, waar je helemaal niets aan die scholing hebt. Flexibele krachten zijn onzekerder, durven zich niet openlijk uit te spreken en spelen op safe - bang om de chef voor het hoofd te stoten.
Je voelt geen band met het bedrijf, want het is niet "jouw" bedrijf. Het bedrijf beschouwt jou als een soort wegwerpartikel, volledig inwisselbaar voor iemand anders en zo gedragen mensen zich dan ook. Je hebt het gevoel dat je niet op je waarde geschat wordt.

Ik heb zelf ook in die positie gezeten. Eerst verving ik iemand die met zwangerschaps/bevallingsverlof was en daarna deels ouderschapsverlof opnam. Dit werk zou tot en met november duren en liep via een uitzendbureau. Gelukkig lukte het mij om per 1 november dat jaar bij mijn huidige werkgever in dienst te komen. Ook daar heb ik de eerste jaren tijdelijke contracten gehad. In eerste instantie was dat logisch, omdat mijn voorgangster terugkeergarantie had. Ze werkte ergens anders, maar als ze binnen 1/2 jaar spijt had en het nieuwe werk beviel niet, dan mocht ze terugkomen en werd mijn contract niet verlengd. Een riante regeling voor haar, maar minder voor mij. Ze kwam niet terug, maar toch kreeg ik geen vast contract.

Het duurde bij mijn huidige werkgever 3 jaar voordat mij een vast contract werd aangeboden. Toen had ik bijna 4 jaar op basis van tijdelijke contracten gewerkt. Ik was alleenstaand kostwinner, had twee tienerdochters thuis en wilde graag meer zekerheid. Ik solliciteerde veel, op zoek naar ander werk met meer zekerheid, maar tevergeefs. Vanaf januari 2002 werd ik niet eens meer uitgenodigd voor gesprekken, ik kreeg soms helemaal geen bericht. In december van dat jaar werd ik 50 en werkgevers zagen op mijn CV staan: geboren in 1952. De conclusie was blijkbaar: te oud!
Ik kan jullie zeggen dat ik heel content was toen mij uiteindelijk in de late herfst van 2002 dan toch een vast contract aangeboden werd!
Daarna heb ik nooit meer gesolliciteerd, maar ik heb wel allerlei korte cursussen gedaan om beter te worden in mijn werk, voornamelijk op het gebied van allerlei ICT toepassingen.