Zo lang ik mij kan herinneren had ik altijd honger. Iedere dag.
Dat mocht ik niet zeggen, want kinderen in Afrika hadden honger en in de oorlog hadden mensen honger, maar honger was er niet in de vijftiger en zestiger jaren. In ieder geval niet in ons gezin.
Je had hooguit trek.
Maar ik was vanaf dat ik heel klein was op dieet. Een vermageringsdieet. Want ik was te zwaar. Al toen ik in de box zat wilde ik meer eten dan dat ik mocht eten.
Weet ik uit verhalen. De consultatiebureauarts vond dat ik minder moest eten en moest afvallen.
Ik weet inderdaad niet anders dan dat ik de hele dag bezig was met eten en als ik wat kreeg, dat ik het zo snel mogelijk op at. Want het kon misschien een vergissing zijn en het eten kon misschien weer afgepakt worden. Dat afpakken gebeurde regelmatig. Ik kreeg wel eens een chocoladereepje van mijn oma. Een koetjesreepje, dat eiste mijn moeder onmiddellijk op. Kom maar hier, dan bewaren we dat voor jou. En vervolgens verdween het in de vuilnisbak, want slecht voor mij.
Op momenten dat mijn moeder niet op mijn eten kon letten, bijvoorbeeld als ik bij een vriendinnetje speelde en een plak cake en frisdrank aangeboden kreeg, dan sloeg ik mijn slag. Want dat kreeg ik thuis nooit. Voor mijn vriendinnetje was het gewoon, maar voor mij niet. Ik kreeg slappe thee met een zoetje en hooguit 1 droog biscuitje. Zonder een vriendinnetje in huis dat kwam spelen kreeg ik ook geen koekje, maar een winterwortel of een stuk rauwe koolraap voor de honger.
Na een schoolkamp kwam ik kilo's zwaarder terug, want daar at ik net zo veel als de andere kinderen en dat was voor mij te veel.
Mijn moeder werd ziek en lag wekenlang in een ziekenhuis en kon niet op mijn eten letten. Er kwam een gezinsverzorgster in huis, die schoon maakte en kookte. Het eten was me daar toch lekker! Veel vetter en zoeter. Worteltjes met suiker gekookt. Toetjes. Vette jus. Je voelt hem al aankomen, ik werd weer zwaarder. Op mijn 12e woog ik 87 kg, veel te veel voor een kind op de lagere school. Vanaf mijn pubertijd probeerde ik te minderen met eten. Ik wilde niet meer dik zijn, ik wilde in maat 38 passen. Wat ook weer wat overdreven was voor mijn lengte van 179 centimeter.
Ondanks een enorme honger in mijn hoofd, deed ik mijn best om af te vallen. Ik hongerde mijzelf uit. In de jaren na mijn 12e lukte het mij om 30 kilo af te vallen en echt dun te worden, 57 kg, te dun voor een lange puber in de groei. Ook al voelde dat niet zo. Ik vond mijzelf nog steeds veel te dik, te zwaar, hoewel dat niet zo was. Het beeld dat ik van mijzelf had, kwam niet overeen met mijn werkelijke omvang.
Mijn vriendjes vonden dat ik meer moest eten. Ik was heel wantrouwig, want ik dacht dat mijn vriendje mij wilde vetmesten en dat was ik echt niet van plan.
Na verloop van tijd werd ik weer zwaarder, de honger was te erg geworden ik hield de ondervoeding die ik had niet langer vol. Ik kreeg regelmatig en vaker last van eetbuien. Eetbuien die ik ook al had toen ik zo mager was. En langzaam aan werd ik steeds zwaarder en zwaarder. Regelmatig begon ik weer met afvallen. Viel succesvol af en kwam weer aan. En weer opnieuw en weer opnieuw, en nog weer en nog een keer. Ik ben de tel kwijt van de keren dat ik kilo's afviel en ook weer aankwam. Ik kreeg in 1993 diabetes en hoge bloeddruk. Voor het laatst viel ik af in 2020/2021 toen ik in vergelijking met 2015 in totaal 55 kg lichter werd. In de jaren die volgden kwamen de kilo's weer terug, hoewel niet allemaal.
Lees hier meer over mijn verhaal over mijn eeuwige honger en afvalpogingen:
Klik hier voor deel 1
En klik hier voor deel 2.
En lees hier over de stand van zaken nadat ik 55 kilo lichter was geworden.
Binnenkort meer over hoe het nu gaat.
Je hebt er lang niet over geschreven en waarschijnlijk zijn velen van je lezers alweer vergeten hoe je altijd hebt moeten strijden met je gewicht en relatie met eten.
BeantwoordenVerwijderenAan je boodschappenlijstjes is ook niet te zien dat je veel extra koopt, ziet er altijd netjes en gezond uit, en je vermeld ook wat je voor je kleinkinderen koopt.
Eetbuien heb ik zelf nooit gehad, wel veel gejojo, maar dat kwam van "gewoon" net iets teveel eten van lekkere maaltijden, van snoepen, maar ben altijd wel gek op bier geweest en dat tikt ook aan, ook alcoholvrij.
Ik weeg nu al jaren rond de 90 met een lengte van 1,70, was ooit 1.76, en daar moet ik ook mijn best voor doen het zo te houden. Om echt minder te gaan wegen zou ik veel moeten opgeven en daar wordt het leven niet leuker van, en verder ben ik, op artrose na, goed gezond.
Het klopt dat ik er lang niet over schreef. Ik had min of meer vrede met mijn BMI van 32,8. Te hoog, dat is zeker waar. Jouw BMI, ik rekende uit dat jouw BMI 31 is, is ongeveer vergelijkbaar.
VerwijderenHet werd pas een probleem toen de internist die mij behandelt voor die nare bacteriële infectie van mijn been, de wondroos, vond dat ik serieus af moest vallen. Mijn BMI was veel te hoog, schreef hij naar mijn huisarts, met veel uitroeptekens. Daar kwamen mijn problemen uit voort. De kans op nieuwe wondroos was heel groot als ik obesitas bleef houden.
Ik ben opgeleid tot psychiater en heb dus verder geen brede kennis of ervaring met interne geneeskunde, bovendien ken ik natuurlijk niet de hele geschiedenis van consulten etc.. maar dit verbaast me dus elke keer ook bij de patiënten die ik zelf zie. Van internisten verwacht ik een veel genuanceerdere houdingen ten opzichte van dit soort onderwerpen met name bij iemand die best gezond eet en redelijk veel beweegt en bovendien een aantal jaren geleden al heel veel winst heeft geboekt op het gebied van gewichtsverlies. Waarmee ik uiteraard niet wil zeggen dat gewicht niet meer benoemd mag worden maar er is ook nog zo iets als de patient die voor je zit behandelen en niet enkel de laboratoriumwaarden en de aandoening.
VerwijderenNu ben ik - ook gebaseerd op de titel van dit stukje en de diabetes - wel heel nieuwsgierig of er semaglutide is voorgeschreven :)
Je hebt gelijk met je conclusie, alleen is de semaglutide mij pas voorgeschreven nadat ik er maanden later zelf om vroeg. Geen initiatief van de huisarts of een advies van de internist.
VerwijderenWel een verdrietig verhaal. Aan de andere kant, als één van mijn kinderen zouden hebben geneigd naar overgewicht ( een peuter van 50 kg ofzo) dan zou ik de snoeptrommel ook hebben gesloten. Dikke kinderen eten, drinken en snoepen vaak teveel en daar moet je als ouders toch iets mee.
BeantwoordenVerwijderenMarijke
Een peuter van 50 kilo NEIGEND naar overgewicht, hahaha! Peuters hebben met 20 kilo al overgewicht.
VerwijderenNou ja, je hoort er als ouders toch op te letten ...
VerwijderenMarijke
Mijn nichtje is een kleuter van 40 kilo. En 1 meter 40 lang.
VerwijderenAls ze hier na schooltijd is krijgen ze 1 glas ranja en verder water. 1 ding lekkers (kan een waterijsje zijn of een snoepje of een koekje. Verder altijd een volkoren boterham met hartig (liefst een ei). Soms mogen ze fruit, meestal groente.
(Alles in overleg met haar moeder die zelf als kind ook zo was en niks mocht en dan op een wortel knagen moest als haar zussen ijs aten, hallo eetstoornis)
Ze eten op school om 11:45 hun lunch. En het avondeten is tussen 1745 een 1815.dus hun na school snackje is een halve maaltijd.
Ze eet ook echt alles tot de laatste kruimel op, ze heeft ook echt een lege maag. Alleen die van haar raakt ook nooit vol lijkt wel. Haar moeder en ik geven haar iets meer calorieën dan mijn zoontje van 1m20, echter 90% van wat ze meer eet is een volkoren boterham en groente.
We hopen dat we haar op deze manier langzaam iets in lengte kunnen laten groeien zonder op dieet te zijn. Ze mag alles, maar het meeste met mate. Ook mijn zoontje is gewend dat lekkers gelimiteerd is.
Hier is de regel van lekkers wordt je niet groot, sterk en gezond. Dus mag je er weinig van.
Ik heb ook vaak honger, zo noem ik het. Als iemand zegt: ‘ wij hebben nooit honger, dat hebben ze in Afrika’, zeg ik: ‘ik heb ook honger, het verschil is dat ik die honger kan stillen, omdat er genoeg eten is. In Afrika kunnen ze hun honger niet stillen, omdat ze geen eten hebben’. Als ik te lang moet wachten met eten, word ik flauw van de honger. Maar bij mij is de reden dat ik last heb van teveel maagzuur. Toen ik tegen de dokter zei dat ik vaak last had van honger, begreep hij het meteen en schreef maagzuurremmers voor, en heb geen last meer van honger. Geartsje
BeantwoordenVerwijderenWat een circus heb jij meegemaakt in jouw leven als kamerolifant Aaf!
BeantwoordenVerwijderenJaren geleden schreef ik op dit blog dat mijn vader mij in mijn jeugd uitschold en pestte door mij kamerolifant te noemen omdat hij vond dat ik veel te dik was. Heel pijnlijk voor mij, schreef ik toen. Blijkbaar heb jij een geheugen van een olifant, want dit verhaal heb je onthouden en geregeld, bijna 1x per week, geef je mij een schimpscheut. Je pest mij online dus! Ik publiceer je reacties nooit, vandaag wel. Mijn vraag: Wat levert het je op, voel je je er fijn bij om mij te pesten en mij te herinneren aan het pestgedrag van mijn vader? Word je er blij van? Word of werd je ook gepest met overgewicht en is dit jouw manier om je af te reageren? Ik ben benieuwd naar je reactie.
VerwijderenHou je stomme reacties alsjeblieft voor je, irritant figuur!
Verwijderen@anoniem 10.38 u gaat zich vast veel beter voelen door zo'n nutteloze reactie,sterkte ermee!
VerwijderenWat een goede reactie Aaf, ben heel benieuwd of er een antwoord op komt. Goed om ook weer eens met ons te delen wat een idiote en nare reacties op blogs kunnen komen.
VerwijderenMisschien tegen beter weten in anoniem van 10.38 maar realiseer je eens wat een impact zulke opmerkingen op iemand kunnen hebben. Kinderen die op de basis- en de middelbare school gepest en/of uitgescholden worden houden daar vaak levenslang last van. Kinderen doen dit vaak uit groepsdruk of iets anders en hebben er (op dat moment) geen idee van hoe het is voor de geplaagde, maar jij bent een volwassen persoon, qua leeftijd bedoel ik niet qua gedrag, en je laat zulke belachelijke reacties achter. Als je al commentaar hebt doe dat dan opbouwend en empatisch en laat je naam achter. Het is dapper en bewonderenswaardig dat Aaf hier haar ervaringen beschrijft en gezien alle comments is er veel (h)erkinning. Blijf hier gewoon weg of begin zelf een blog en laat je hatelijkheden en negatieve woorden maar weg!
VerwijderenHet is niet te begrijpen dat ouders dit doen en met welk doel? Je draagt zulke woorden een leven lang met je mee. Mijn vader schold mij altijd uit voor brillenjood en wreef mij voortdurend in dat ik als eerstgeborene een jongen had moeten zijn (die kwam pas 7 jaar later) en dat ik alleen maar deugde voor het huishouden en naar de 'spinazieacademie' kon gaan. Ruim 50 jaar later ben ik dat nog steeds niet vergeten. Dapper van je dat je erover schrijft en we moeten eens ophouden elkaar voortdurend de maat te nemen, op blogs en in het gewone leven. Het gaat niet om de buitenkant maar vooral om de binnenkant. Adviezen of raad heb ik niet voor je, en dat heb je ook niet nodig want je weet zelf voldoende van eten en drinken. Ieder mens is anders, de één komt aan van een glas water en de ander (zoals mijn partner) kan alles eten zonder veel aan te komen.
VerwijderenAnoniem 10.38. Zoek hulp voor dit gedrag! Ik neem mijn ( denkbeeldige) pet af voor Aaf!
VerwijderenOch wat een verdrietige situatie voor jou, je hele leven een gevecht met kilo's. Ik hoor graag hoe het nu met je gaat, ter inspiratie. Hier iemand met zo'n 20 kilo te veel. Alleen in de twee periodes dat ik borstvoeding gaf was ik heel slank.
BeantwoordenVerwijderenMet hartelijke groet, Alice K.
Ook ik ben te dik en heb veel ervaring met afslankpogingen. Wat ik mij afvraag is, kun je die opmerkingen van je vader, of de pogingen van je moeder om je te laten afvallen, niet een beetje achter je laten ? Je zwemt, fietst, eet gezond. Je hebt fijne kinderen en kleinkinderen. Zo'n vakantie waar je over schreef, samen met een dochter, menigeen zou dat wensen. En je hebt een conditie waardoor je dit alles kunt doen !
BeantwoordenVerwijderen‘Kun je die opmerkingen niet wat achter je laten’ ? Dat is wel heel simplistisch gedacht. Het kan ook onbewust meespelen.Zo kwam ik er een paar jaar geleden achter dat de afkeuring van mijn moeder, dat ik als ik wat deed, bv stofzuigen, dat ik het nooit goed deed, onbewust speelde. Zo werd ik altijd moe als ik in huis aan het werk was. Tot het tot me doordrong dat ik dan onbewust de afkeurende stem van mijn moeder hoorde. Met als gevolg
Verwijderendat ik doodmoe werd. Toen ik me daar van bewust werd, was het over. Proberen te vergeten is wegdrukken naar het onbewuste. Geartsje
Nee is niet simplistisch. Maar soms zijn oplossingen wel simpeler dan gedacht. Ook ik heb zo mijn ervaringen. Een gedachte die ook bij me opkomt is : tot wanneer laten wij deze ervaringen die wij met onze ouders hadden, in onze kinderjaren, ons leven toch wel beheersen ? Tot de tijd komt dat wijzelf niet verder zullen leven ?
VerwijderenBij mij was het precies andersom en was ik mager .
BeantwoordenVerwijderenKon eten en snoepen wat ik wilde maar kwam niet aan.
Met mijn trouwen woog ik 53 kilo en na 4 kinderen 56 kilo .
Ik had zware kinderen maar hield geen kilo en zelfs geen buik over na de zwangerschappen.
Na de overgang ben ik gaan groeien en nu zou ik er wel 5 kilo af willen maar dat lukt niet.
Probeer te accepteren dat je zwaar bent .
Je leeft gezond en beweegt genoeg en.......denk maar dat je vader geen wijze man was.
En trek je van dat kommentaar maar niks aan .
Ik vind je blog echt leuk
Groet Lianne
Een maat 38 voor een lengte van 1.79 is toch echt prima.
BeantwoordenVerwijderenWaarom zou dat niet goed zijn?
Een maat 38 heeft niets met je lengte te maken.
Iemand van 1.60 kan ook een maat 38 hebben.
Iemand van 1m80 kan heel slank zijn en niet in maat 48 passen. Het skelet wordt niet enkel langer, ook breder.
VerwijderenAls ik maat 38 pas, heb ik een BMI van 17. Niet prima, want dan ben ik broodmager. Dat is toch echt een ondergewicht voor mij en niet gezond.
Verwijderen@anoniem van 14.19 dat klopt maar het kan ook zo zijn dat een maat 38 dan nog te groot is.
VerwijderenDat wilde ik juist ook benadrukken dat een maat weinig met de lengte te maken heeft.
@Aaf dan is het duidelijk niet passend bij je lichaam maar je vertelde er eerst niet bij dat je dan een blik van 17 hebt.
Evelien
Blik van 17 moet mbi van 17 zijn.
VerwijderenEvelien
Iemand van 1m80 is zelden dun genoeg op de kale botten voor een maat 38. Die ranke bouw is zeldzaam als je zoveel lengte hebt. Iemand van 1m80 met maat 44 kan prima een bmi van 21 hebben. Ook al heet het dan plussize. Als je een rechthoek alleen in de lengte uitrekt wordt het instabiel. Ook menselijke skeletten worden breder als ze langer worden.
Verwijderen@anoniem van 12.25,ik ben het daar totaal niet mee eens.
VerwijderenIk ben 1.81 en weeg nu 38 kilo (anorexia) maar ook in mijn goede periodes wel een bmi van 20 gehad en paste altijd in een maat 36.
En dan zie ik ook om mijn heen bij mensen met de zelfde lengte en gezond bmi.
Heel herkenbaar verhaal. Bij ging het ook zo. In mijn jeugd kreeg ik altijd een waterijsje terwijl mijn broer en zus een roomijsje kregen. Later toen ik volwassen werd heel veel pogingen gedaan om af te vallen. Dat lukt ook wel maar altijd kwam het er na verloop van tijd weer aan.
BeantwoordenVerwijderenEn nu denk ik: barst allemaal. Ik ga niet meer op de weegschaal. Werd er echt helemaal gek van. Een paar jaar terug heb ik besloten dat ik alleen nog ga opletten met wat ik eet. Als ik het gevoel krijg dat ik dikker ben geworden, noteer ik alles wat ik in mijn mond stop. Voor mij werkt dat het beste.
Wat voor mij ook werkt is zoveel mogelijk lekker bewegen. En mezelf te trakteren op mooie kleding en regelmatig een goede kappersbeurt zodat ik er mooi uitzie en me goed voel.
Wat moeilijk voor een kind om op die manier met eten om te moeten gaan en dan ook nog een vader die je pest! Vooral dat laatste begrijp jk niet. Mijn vader was erg streng maar hij heeft nooit een van zijn kinderen een nare bijnaam gegeven.
BeantwoordenVerwijderenIkzelf kan eten wat ik wil en ben eigenlijk nooit verzadigd. Dus ik beheers me meestal en eet ‘normaal’. Toen ik 25 jaar geleden met roken stopte ben ik 10 kg aangekomen en die zitten er grotendeels nog aan. Ben 170 cm lang, draag maat 42/44 en weeg meestal ongeveer 75 kg. De (huisarts)-praktijkondersteuner vindt dat ik wat kilo’s kwijt moet maar heb haar duidelijk gemaakt dat ik daar geen moeite voor wil doen. Ik leef gezond, heb weinig ‘ouderdomsklachten’ (ben 75) en geniet van het leven!
Thea
Je schrijft: ‘ondanks die honger in mijn hoofd.’ Als ik het heb en had over honger, dan voelde ik mijn maag. Mijn maag zegt: ik moet eten. En als ik honger heb of had, dan wilde ik eten wat vult. Roggebrood bv vult goed. Ken je het gevoel van echte honger niet? Dan word je flauw. Honger in mijn hoofd ken ik niet. Geartsje
BeantwoordenVerwijderen@Geartjsje: ik zie dat je regelmatig bij Aaf reacties plaatst. En altijd vriendelijk en positief bent. Ik wil je dan met mijn reactie ook niet kwetsen maar ik denk dat jouw opmerking 'roggebrood vult goed' bij Aaf niet nodig is. Aaf weet drommels goed wat gezond is en wat niet, wat vult en wat niet. Echte honger en hoofdhonger zijn bij mensen met een verstoord eetpatroon niet meer zo goed te onderscheiden en zeker niet wanneer iemand last heeft van eetbuien als gevolg van jarenlang raar en restrictief eten met enorme gewichtsschommelingen tot gevolg. Geloof me, het is echt geen kwestie van 'gewoon' iets eten dat vult.
Verwijderen‘@mevr Niekje. Roggebrood vult goed’, die opmerking geldt voor mij. Met mijn reacties ben ik aan het nadenken, ik wil het begrijpen. Als je mijn reacties goed leest, zie je dat ik het verschil tussen mij en Aaf ontcijfer. In feite heeft Aaf geen honger, want dat wil zeggen dat je maag leeg is. Haar honger is geestelijk, wat zich vertaalt in eten tot eetbuien aan toe. Ik heb 19 jaar GGz achter de rug en heb veel nagedacht over dit soort geestelijke zaken. Al deze verhalen over eetbuien ed, begreep ik nooit. Maar als je niet lekker in je vel zit, kan zich dat vertalen in het lichamelijke. Honger is lichamelijk, maar heb je het over honger in je hoofd, dan is dat geestelijk. Die geestelijke honger wordt gestild met eten. Ik heb fysieke kwalen die het gevolg zijn van het feit dat ik niet lekker in mijn vel zit. Elk mens reageert anders op moeilijke omstandigheden. Geartsje
VerwijderenEr zijn 16 soorten honger leerde ik van een dietiste die in een kliniek heeft gewerkt voor mensen met allerlei eetstoornissen.
VerwijderenFysieke honger is er slechts 1 van...
Zoek eens op ghreline en leptine, twee hormonen die met elkaar in balans moeten zijn, ze reguleren het honger en verzadigingsgevoel. Het lijkt er op dat er bij jou een onderliggend probleem is, het heeft niets te maken met wilskracht.
BeantwoordenVerwijderenHet spijt mij erg jouw verhaal te lezen, heel triest dat jouw vader zulke dingen gezegd heeft. Dat helpt niet mee een veilig en evenwichtig leven te leiden.
Helemaal met je eens Luz.
VerwijderenDaar zou regulier veel meer aandacht voor mogen zijn ipv.