De jongen met de slaapkamerogen

Lang geleden, op de HAVO, was ik tot over mijn oren verliefd op een klasgenoot. In mijn ogen was hij de mooiste man van de wereld. De mooiste hazelnootbruine slaapkamerogen van iedereen! Ik smolt als ik hem zag! Toen we op school zaten hadden we geen verkering, maar dat veranderde op het eindexamenfeest. We kregen tot mijn grote vreugde wat met elkaar!
Hij was mijn eerste vriendje. Hij en ik gingen dezelfde studie in de stad Groningen doen en we gingen er beiden wonen, dus dat kwam goed uit.
Na verloop van tijd bleek dat we absoluut niet bij elkaar pasten, eigenlijk hadden we erg weinig gemeenschappelijk. Ik was wel héél verliefd, maar dat was vooral vanwege zijn uiterlijk en niet vanwege het feit dat we zulke fijne gesprekken hadden of omdat we samen leuke dingen deden. Na een paar maanden was het tot mijn verdriet duidelijk: dit wordt niets, wij samen hadden geen toekomst. We hebben tijdens de studie wel wat contact gehouden, maar van een relatie was geen sprake meer. Na de studie zijn we elkaar uit het oog verloren.

Misschien omdat het mijn allereerste vriendje was, heb ik altijd met warmte aan hem teruggedacht en  heb ik mij toch steeds weer afgevraagd: hoe zou het nu met hem gaan?
Eergisteren typte ik zijn naam weer eens een keertje in op mijn computer, tot dan toe had ik hem nooit gevonden, maar nu vond ik tot mijn schrik zijn naam op Mensenlinq. Hij was afgelopen zomer op 64 jarige leeftijd overleden! Voor diegenen die Mensenlinq niet kennen: hierin kun je overlijdensadvertenties terug vinden. Alle gegevens klopten, ik heb zelfs ook een foto kunnen vinden, ik ben er volkomen zeker van dat hij het is.
Daar werd ik helemaal stil en verdrietig van!
Uit de tekst kan ik opmaken dat hij na een slopende ziekte is overleden.
Wat een naar bericht!
Had ik hem nog wel eens willen ontmoeten? Ja, het had mij wel leuk geleken te horen hoe zijn leven was verlopen, maar die kans is nu verkeken. Jammer!