Voor mij een heleboel!
Ik zette vanaf 1980 in het voorjaar altijd viooltjes in bakken op het balkon of in bakken in de tuin. Prachtig vond ik ze! Dat deden mijn ex-man en ik ook toen ik zwanger was in 1985, hoewel we tegen elkaar zeiden: "komende jaren zal ons kind de viooltjes wel gaan plukken!"
Helaas overleed deze dochter tijdens de bevalling en kwam een door man geplukt bosje viooltjes op de kist te liggen, omdat ze zelf nooit deze bloemen zou kunnen plukken. Sinds die tijd zijn deze verdrietige gebeurtenis en viooltjes voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het hebben van viooltjes in mijn tuin maakt mij emotioneel en ik denk dan terug aan die tijd eind mei 1985. Met het planten van violen denk ik aan mijn meisje met de donkerblonde krulletjes en de vergroeide teentjes (syndactylie) aan beide voeten. Dit verdriet gaat nooit helemaal weg en mag er ook zijn!
 |
| Mooi hè?? |
 |
| Deze plantjes moeten nog een beetje groter worden, ze zijn net geleden geplant. |
ook dit afscheid mag er elke jaar wezen en zijn, in en samen met het gebeuren in de natuur!
BeantwoordenVerwijderenZelf koester ik de bosviooltjes die elk jaar spontaan in mijn voegen naar boven komen.
Nu al 4 polletjes over gezet naar een bak!
Er komen er steeds meer en ook die koester ik allemaal.
Een warme groet,
Viooltjes, we noemden ze thuis altijd smoeltjes en de bloemetjes altijd gericht naar de zon. Troostrijke bloemetjes.
BeantwoordenVerwijderenEen bijzonder verhaal.En inderdaad, verdriet mag er zijn.
BeantwoordenVerwijderenIk vind je een lieve vrouw.
BeantwoordenVerwijderenMarijke.
Natuurlijk mag dit verdriet er zijn, verdriet hoort bij ons. Heb ook altijd een oor voor iemand die over het verdriet praten en ventileren.
BeantwoordenVerwijderenVeel liefs van mij!
Lieve Aaf,
BeantwoordenVerwijderenWat een verdrietige herinnering.
Sterkte gewenst.
Jo
Ach, wat een triest, maar toch ook mooi verhaal. Kan me voorstellen dat het na al die jaren nog pijn doet.
BeantwoordenVerwijderenKoester deze herinnering aan je oudste dochter!
BeantwoordenVerwijderenIk heb hetzelfde met witte vlinders. Die zijn voor mij onlosmakelijk verbonden aan de miskraam die ik had tussen beide dochters in. Zie het als teken van mijn zoontje dat hij in de buurt is. Zag het al als teken voor de geboorte van onze jongste dochter. Na haar geboorte vloog er een witte vlinder mijn slaapkamer binnen en heeft een uur tegen de muur boven mijn bed gezeten. Heb tranen met tuiten gehuild zo dicht geluk en verdriet bij elkaar te hebben../
BeantwoordenVerwijderenMooi beschreven.
BeantwoordenVerwijderenIk ben er stil van ,een heel heftige en verdrietige herinnering .Zo'n mooi gebaar van je man destijds om een klein bosje viooltjes op de kist van jullie meisje te leggen .Je bent een heel sterke vrouw om toch weer steeds viooltjes n je tuin te zetten .Respect van mij meer kan ik niet zeggen
BeantwoordenVerwijderenMooi en ontroerend.
BeantwoordenVerwijderenWat bijzonder dat jij dat ook hebt met bloemen. Zo is dat ook voor ons met blauwe druifjes. Nu staan ze overal bij ons in de tuin. Ze gaan, komen en blijven voor ons voor altijd verbonden met onze dochter. We hebben onze dochter onlangs ingeschreven bij de gemeente, in de BRP. Ook daarbij weer extra blauwe druifjes bij haar foto gezet.
BeantwoordenVerwijderenHartelijke groet,
Wat verdrietig dat jullie je dochter moeten missen. Heel veel sterkte...
BeantwoordenVerwijderen